Jowisz i Wenus podczas dnia

[Marcin_G]

Witajcie

Od pewnego czasu próbuję swoich sił w dziennych obserwacjach Wenus i Jowisza. A do rozpoczęcia tematu skłoniło mnie dzisiejsze "prawie złączenie" Jowisza i Księżyca. Po odnalezieniu Księżyca na niebie, namierzenie Jowisza za pomocą lornetki (Nikon 12x50 SE) było dziecininie łatwe!

Jeśli chodzi o Wenus, to sprawa jest prostsza, bo sama planeta dużo jaśniejsza i wielokrotnie widziałem ją podczas dnia gołym okiem.

 

Przed poszukiwaniem którejś z tych planet, zawsze zaczynam od Stellarium, gdzie odczytuje sobie różnicę azymutu między Słońcem i planetą, a także różnice wysokości nad horyzontem. Potem kwestia cierpliwego "czesania" nieba.

 

A jak u Was w tym temacie?

[HAMAL]

Ja, zanim miałem montaż stacjonarny, rozstawiałem paralaktyka, przez mylar celowałem w Słońce aby zresetować skale Ra i Dec a potem przy użyciu Stellarium przestawiałem obie osie o zadaną wartość i zazwyczaj planety były w polu widzenia okularu 25mm.

[Marcin_G]

Dziś, podczas Festiwalu Optycznego w Łochowie, miałe okazję odnaleść Jowisza za dnia. Wstępne położenie na niebie ustaliłem za pomocą iPhona (nie mój, przeprasza ) a potem już klasycznie przeszukowałem niebo. Tym razem za pomocą spektywu Pentax ED 80mm. Widok był bardzo ładny, dwa główne pasy równikowe były widoczne bardzo dobrze!

[LibMar]

Przypomniały mi się dwa dni, kiedy dostrzegłem Jowisza gołym okiem... Za dnia. W pierwszym przypadku było trudniej. Jasność -2.3 mag, wysokość Słońca to 2 stopnie nad horyzontem. Ciężko było znaleźć.

Jednak innego dnia, około 3 miesiące przed koniunkcją górną, było znacznie łatwiej. Jowisza (wówczas o jasności -1.8 mag.) dostrzegłem już po kilku sekundach, a Słońce znajdowało się około 5 stopni nad horyzontem. Co jeszcze lepiej, w okolicach znajdował się Aldebaran. Również go dostrzegłem za dnia... Przez lornetkę.

 

Tak patrząc na dostępność obiektów widocznych za dnia - wzrasta, kiedy Słońce jest niżej nad horyzontem. Warto prowadzić takie próby, kiedy Słoneczko znajduje się parę stopni nad horyzontem. Podejrzewam, że znakomitych warunkach (w podobnych, jak w przypadku Jowisza i Aldebarana) zasięg gołym okiem może wynosić nawet -1 mag, co wystarczy na dostrzeżenie Syriusza (oczywiście, jeżeli znajduje się wystarczająco wysoko nad horyzontem). Spróbuję to zrobić już wkrótce, obserwując Syriusza przy wschodzie Słońca. Kiedy wzejdzie... czy będę jeszcze dalej w stanie go zobaczyć gołym okiem? Nie wiadomo.

 

A co do takich warunków - Aldebaran był w lornetce widoczny bez problemu. Gdybym wiedział gdzie dokładnie są gwiazdy (Aldebaran był tuż obok Jowisza), to pewnie zauważyłbym wszystkie gwiazdki jaśniejsze niż 2.0-2.5 mag. A w moim teleskopie 8" jeszcze więcej - szacuję, że do nawet 4.0-4.5 mag. Tylko samo namierzanie zajmie tyle czasu, a Słońce na wysokości 1-5 stopni nad widnokręgiem nie znajduje się wiecznie. Co do Urana o jasności 6 mag... Zbyt mało prawdopodobne.

 

Ale nie niemożliwe. Przypomniała mi się jedna fotka, gdzie ktoś sfotografował Alcyone (w Plejadach) tuż po dziennym zakryciu przez Księżyc. Oprócz tej samej gwiazdki o jasności 2.85 mag, tuż obok znajdowała się jedna co miała... 6.25 mag. Samo Słońce znajdowało się też kilka stopni nad horyzontem.

 

I jeszcze łatwiej jest je szukać podczas całkowitego zaćmienia Słońca