Loki

I tak i nie. Czyli w tym przypadku masz rację, ale to nie jest zasada. To nie powierzchnia klatki dała lepsze zdjęcie a większy piksel matrycy FF, dzięki czemu szum jest zdecydowanie większy. Używając 5-tki mogę spokojnie robić na ISO 800 i 1,5 godziny prawie wystarcza, aby pozbyć się szumu po stackowaniu. W 50-tce przy ISO 800 trzeba dużo więcej materiału aby pozbyć się szumu. Tak mi się bynajmniej wydaje. Będę to jeszcze sprawdzał empirycznie.

Absolutnie się zgadzam. FF nie jest lepsze dlatego, że jest FF i jest lepsze dlatego, że jest FF Sprzecznością prowokuje celowo, bo oczywiście powierzchnia klatki nie ma żadnego znaczenia (poza FOV). Tyle teoria. W praktyce, FF jest w aparatach drogich, bardziej dopieszczonych i przez to zwykle wygrywa konkurencję z APSC. W moim przypadku, astrofotograficzne porównanie C50D do C5DmII wypada bezapelacyjnie na korzyść C5DmII. Szkoda wręcz gadać. Mimo to, zanim modyfikacją popsuję sobie 5-tkę, najpierw zepsuję 50-tkę, żeby upewnić się, czy aby na pewno chcę zepsuć lepszy aparat, który służy mi także do innych celów.

Hm... czy można w Maximie przetestować guiding używając symulatora kamery guidującej? Ma rozstawiony i podpięty zestaw, ale brakuje nocnego nieba. Jest sufit i dwie żarówki. Na szczęście Maxim ma opcję symulowania kamer - co więcej - może symulować przesunięcia gwiazdy guidowanej. Urochomiłem więc tracking, ale drań nie guiduje, co albo oznacza, że tak się nie da, albo... coś mam źle ustawione. Próbowaliście kiedyś walczyć z guidingiem za pomocą symulatora w Maxim-ie?

Ot widzisz ZbyT. Dziękuję Ci. Właśnie dlatego napisałem co napisałem. Każdy z tych, którzy z astrofoto pozostali, zawarli związek trwały i są mu wierni, muszą wypracować swój sposób na astrofoto. Taki, w którym czują się spełnieni. Jam jest świeżynka, nie znam jeszcze wszystkich odcieni astrofoto. Nie miej mi za złe, że szukając własnego zadaję pytania. Masz rację, przydałyby się minusiki, choć w przypadku Twojego wpisu, plusik okazał się użyteczny. Ja również. To dosyć naturalne.

Cyknąłem i zrobiłem oględziny. No cóż. Guider jest na sztywno. Do listwy, na dwóch śrubach, skręcony mocno. Są tam dwie podkładki dystansowe (płaskownik aluminiowy), ale żadnego ruszania tam nie będzie. Gorzej nieco z aparatem. Siodełko mam malutkie, ale to nie jest problem. Canon nie pomyślał o astrofotografach projektując obejmę mocującą. Na niej mogą pojawiać się ugięcia. Nie da się tego zamocować na amen. Podobnie jest z bagnetem aparatu. Na nim też jest jest leciutki luz. Na fotkach wygląda to tak: Sprawdziłem też luzy na osiach. Na obydwu można je wyczuć. Oś deklinacji ma luz rzędu 0,2 mm może nawet mniej - trudno to ocenić. Oś Ra - ciekawa rzecz, wyczułem luz bez sprzętu, a gdy obciążyłem montaż, to go nie wyczuwam.

Podobnie jak nasze hobby jest bez sensu, z racjonalnego punktu widzenia. W czasach, z przed internetu mogliśmy "odkrywać" wszechświat, bo bardzo mało jest ogólnie dostępnych publikacji ze zdjeciami astro. Niebo, klisza i aparat dawało szansę na "odkrycia." Powszechny dostęp do informacji dzięki sieci zmienił to na zawsze. Zrujnował romantyzm. Teraz, jeśli chcemy zobaczyć jako wygląda dajmy na to Rozeta, to przyznasz, że szybciej jest wygooglować niż zrobić fotkę. Ktoś patrzący z boku, popuka się w czółko. To jeden z tych, którzy "nigdy tego nie zrozumieją." Zadałem sobie pytanie czego chcę od astrofotografii. Czy być jedynie astrokopistą i produkować entą wersję znanego astrohobbystom obiektu, czy szukać jakiegoś własnego sposobu na astrofotografię. Dla mnie ma to sens.

Większy piksel = mniej szczegółów przy tej samej ogniskowej. Coś za coś. Przewagą większego piksela jest mniejszy szum. To dlatego matryce FF postrzegane są jako lepsze.

Ba, dołóż do tego frustracje takich ja ja, nowicjuszy, którzy są na etapie opanowywania sprzętu. Wyobraź sobie, że po całym tym rozstawianiu, w końcu masz, piękną, pogodną noc, wiesz, żeś trafił na rzadki układ, masz dobry seeing i gwarantowane warunki do bladego świtu, bo całą Europa wolna od chmur, ale zamiast zbierać klatki, walczysz, bo jak nie guiding, to ostrość, a jak nie urok, to sraczka. Ostatnio zbierałem materiał w czasie, gdy wiał halny taki, że samochodem kolebało. O dziwo, wszystko jako, tako działało, klatki schodziły na kartę więc nie miałem podglądu i sobie podrzemywałem (druga noc z rzędu i byłe cholernie padnięty), aż nagle się ocknąłem, że Maxim wisi. Sprawdziłem. Straciłem 1,5h najlepszego czasu (górowanie Oriona), bo Maxim się powiesił w trakcie zbierania, czego jak dotąd nie zrobił NIGDY.

Świetna fotka, ale warto pójść krok dalej i ją nieco ulepszyć. Wessel napisał słusznie o zielonym, a ja bym dodał jeszcze usunięcie kolorowego szumu tła i wywalenie ramki. Ramki są be. Z definicji Zrobiłem wszystkie działania na Twoim zdjęciu - wyszło tak:

Wyszło całkiem nieźle. To w sumie trudny obiekt. NIby jasny, ale obróbka trudna. A czym prowadziłeś?

Było niedawno o ciemnej stronie, to ja teraz z innej mańki spróbuję. Siedzę i dumam, co leży u podstaw naszego hobby. Zadajemy sobie mnóstwo trudu i wydajemy poważną kasę, żeby sfotografować coś, co wiemy jak wygląda, co jest stosunkowo niezmienne w czasie i przestrzeni (z punktu widzenia jednostki). Po co? Przecież jak wygląda M42 wiemy. Wystarczy wygooglować zdjęcia z sieci. Dochodzę do wniosku, że z astrofotografią to trochę tak jak z himalaizmem. Wielu już wlazło na Mount Everest czy K2, a mimo to potrafię zrozumieć, że ktoś chce, aby stało się to również jego udziałem. Ja też jestem podatny na gorączkę szczytową i jak widzę górkę, to chce się na nią wspiąć, a jak zakręt, to chcę zobaczyć co jest za rogiem. Jednak w astro jest trochę inaczej. Jeśli w sieci wydłubię zdjęcie jakiegoś obiektu, wykonane super sprzętem - lepszym od mojego - to z góry wiem, że jeśli wyceluję w ten sam obiekt, uzyskam gorszy rezultat. Czym w takim razie astrofotografia jest? Spróbowałem popatrzeć przez pryzmat innej, bliskiej mi fotograficznej dziedziny: fotografii przyrodniczej. Dla zilustrowania pozwolę sobie pokazać jedno ze swoich zdjęć kwiatuszka o nazwie chaber: Jak wyglądają chabry wielu z Was wie, a jeśli nie wie, a chce się dowiedzieć, po sekundzie googlowania już będzie wiedzieć. Jednakowoż moje zdjęcie jest w jakimś sensie unikalne. Drugiego takiego kadru nie znajdziesz na całym świecie. Ja jeden (brzmi idiotycznie - wiem) stworzyłem to "dzieło" i jest niepowtarzalne i unikalne w skali całego Universum. O Astrofotografii powiedzieć tego nie można. Wprawdzie każda moja astrofotka jest w jakimś sensie unikalna, bo jest MOJA, bo gorszej ze świecą szukać , ale mimo wszystko jest taka sama jak innych. Owszem, może być technicznie lepsza od innych (lub gorsza) i dlatego podobają się nam najbardziej, te wypasione. Właśnie do tej konkluzji zmierzam. Otóż fotograf przyrody, ma szansę pokazać banalne coś (ptaki, ssaki, grzyby czy ryby) w sposób unikalny i zachwycający. Jedyny w swoim rodzaju i budzący estetyczne odczucia. Astrofotograf również może budować estetyczne odczucia, ale JEDYNIE przez wzorcową prezentację obiektu, co niestety oznacza, że skazani jesteśmy na wyścig zbrojeń, jako jedyny sposób dążenia do perfekcji. Na końcu łańcucha pokarmowego są wypasione montaże, lunety i kamery, ale mam głębokie przekonanie, że zanim do nich dotrzemy (nabierając doświadczeń i zaskórniaków do skarpety) będziemy już totalnie przejedzeni kolejnym Pelikanem, Sercem i Duszą, Ogniem, Konikiem, Miotłą i czym tam jeszcze. Pozachwycamy się przez chwilę nowymi możliwościami, a potem kurzem zacznie sprzęt porastać. Dumam nad tym wszystkim już od dawna. Z tegoż powodu preferuję szersze kadry, szukam ujęć mniej banalnych (bo o niebanalnych mowy nie ma), łącząc Plejady z Kalifornią, M31 z M33 itd., ale zestaw takich połączeń jest krótki. Zastanawiam się, w który kierunek skręcić? Czy tak jak Hamal skoncentrować się na tym, co jest tak trudne do uchwycenia (malutkie galaktyczki), że tworzy pewną unikalną niszę w astrofotograficznym światku? Czy skupić się na rzadkich kometarnych gościach? A może pójść w stronę nocnych landszaftów czyli połączenie ziemskich i niebieskich krajobrazów. Możliwa jest także emigracja na północ i poświęcenie się polarnym zorzom. Nie wiem co zrobić. Zresztą, na razie muszę rozwiązać bardziej prozaiczne problemy z guidingiem, bo wiosna blisko a ja zaś muszę Lagunę i Koniczynkę uwiecznić, żeby inni mogli także MOJE zdjęcia wygooglować

Wizualnie też jest szaleństwo, bo to przecież okazały i bardzo wyraźny układ gwiazd. Że tak powiem: korpus łowcy jest całkiem wyraźnie widoczny, podobnie jak jego łuk. O innych gwiazdozbiorach trudno to powiedzieć. W WIelkim Wozie można się wozu z dyszlem dopatrzeć, ale Wielkiej Niedźwiedzicy już nie bardzo

Szczerze mówiąc, to ja tego nie rozumiem... Na ogniskowej 200mm, na Konika i Płomień wystarczyło 1,5h i nawet pyły wyszły. Robert ma ponad 2 godziny, Gucio ponad 3 godziny, ja miałem w szerokim kadrze 6,5 i wszystkie trzy zdjęcia (moje i kolegów) pozostawiają sporo do życzenia. Bądź mądry i pisz wiersze...

Marku, Sigma obecnie produkuje aparaty o nazwie Merril, w których montuje się trzy matryce 15 Mpix. Czyli "reklamowa" liczba pikseli to 45Mpix i faktycznie Sigma się tak debilnie reklamuje, ale de facto jest to matryca 15 Mpix w rozmiarze APSC. Nic więcej mi nie potrzeba. To tyle co w Canonie 50D tyle, że w Canonie te 15 Mpix to interpolowany chwyt marketingowy, a w Merrilu rzeczywista ilość i wynikająca z niej fantastyczna rozdzielczość. Proszę, rzuć okiem na porównanie 15 Mpix Merrilla do 18 Mpix w Canonie. Rozmiary matrycy są identyczne: APSC. Teoretycznie więc, rozdzielczość Canona wynikająca z pikseli matrycy jest wyższa i obrazek powinien być lepszy. Czy tak jest faktycznie? Popatrzmy: Masz rację, że obecnie, wady Foveona dosyć skutecznie zjadają zalety. Mimo tego, mam taki aparacik we wcześniejszej wersji z matrycą 4 Mpix. Robi obrazki niewielkie, ale bardzo detaliczne. Tak detaliczne, że mimo malutkiej rozdzielczości mogę spokojnie uzyskać interpolację o jakości odpowiadającej matrycy z maską Bayera o 12 megapikselach. Kupiłem go, bo był tani jak barszcz (600 zł), jest mały i mam go zawsze przy sobie, ma matrycę APSC i gdybym zrobił nim przypadkiem "zdjęcie życia", to da się je od biedy powiększyć do rozmiaru rozsądnej odbitki. Pytasz co takiego daje Foveon? Obróbka surowych danych spływających z matrycy nie wymaga interpretacji i odtwarzania brakującej (straconej na masce Bayera) informacji. Rejestrowany jest piksel w piksel. Podoba mi się ta idea. Jest taka... naturalna.

Łukasz, ale mi się wydaje, że przy tej okazji wylatuje filtr AA, czyli nie tylko zyskałeś poszerzenie pasma, ale też rozdzielczość.

Chciałem, ale Maxim się zawiesza i dupa. Nie wyszła mi ani razu ta sztuka. Mam gdzieś notatki jak to robić - powalczę jeszcze. Dziękuję Ilu, żeś mi o tym przypomniał.

Sam nie wiem. Nie mam ochoty na zabawę z kołami filtrowymi. Mierzi mnie myśl, że ograniczony czas (bo mało mamy pogodnych nocy) muszę podzielić między luminancję i kolory. Wolę chyba zbierać wszystko razem, więc jeśli kamera to kolorowa. Druga rzecz, która mnie mierzi to niskie rozdzielczości matryc. Gdy fotografuję, chcę uzyskać materiał, który potencjalnie da się powiększyć do rozmiarów rzędu 60cmx40cm. Nie chcę produkować znaczków pocztowych. Gdybym do np. Atik-a 314 podłączył swoje szkła, mógłbym nawet całkiem szerokie kadry produkować, bo przecież dalej używałbym dobrych, fotograficznych szkieł. W tej chwili najniższa ogniskowa jaką posiadam to 70mm, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby coś dobrego i szerokiego dokupić. Tylko co mi z tego, skoro natywna rozdzielczość tej kamerki jest poniżej formatu, do którego pomniejszam zdjęcia z Canona. Szlag mnie trafia, gdy w ogóle się nad tym zastanawiam. To szczyt bezczelności żądać takiej kasy za kawałek chłodzenia i "matryczkę" czy może nawet "matryczusię", bo matrycą tego nazwać nie można. Biorąc pod uwagę powyższe, okazuje się, że na kamerę muszę wydać tyle co na Canona 1Dx, Tyle, że Canona mogę używać okrągły rok. Rano, wieczór, we dnie, w nocy. Kamerkę natomiast ani rano, ani wieczorem, ani we dnie, ani nawet nie każdej nocy. Ba! Nawet nie każdej pogodnej nocy, bo potrzebne są jeszcze okolice nowiu. Sami wiecie jak jest. W ciągu roku użyję jej może 15 - 20 razy. I to jest dla mnie problem. Gdyby astrofotografia była moim jedynym konikiem, nie miałbym wątpliwości. Tak jednak nie jest, a jak kiedyś pisałem, nie zarabiam dość, by finansować wszystkie zachcianki. Dlatego zmodyfikowana lustrzanka w moim przypadku to nadal dobry kompromis. Bardzom ciekaw jest tej modyfikacji.

Wybaczcie, z automatu założyłem, że ten termin jest znany ogółowi. Żeby inni nie musieli googlować: http://www.optyczne.pl/117-s%C5%82ownik-Mora.html Przyczyną mory jest siatka Bayera na matrycy. Wolne od tego zjawiska są matryce monochromatyczne. Producenci, aby ustrzec się przed tą wadą, wstawiają filtr AA, który... rozmywa obraz (sic!). Tak, tak. Nasze wypasione lustrzanki, w których walczymy o rozdzielczość kupując drogie szkła, celowo robią mydło z obrazu, żeby ustrzec przed efektem mory. Dopiero ostatnimi czasy, co odważniejsi wypuszczają na rynek po dwie wersje aparatów: z filtrem AA (np. Nikon D800) i bez tegoż filtra (Nikon D800E). Różnica w rozdzielczości jest potężna. Warto rzucić okiem na wykres rozdzielczości matrycy tutaj:http://www.optyczne.pl/192.4-Test_aparatu-Nikon_D800E_Rozdzielczo%C5%9B%C4%87.html Czerwone kwadraciki to aparat bez filtra AA, a czarne, ten sam korpus, ta sama matryca, to samo szkło, ale z filtrem. Ne pełnej dziurze różnica wynosi ponad 15 linii na milimetr. Kosmos. Różnica gigantyczna. Dlatego na modyfikację patrzę z dużą nadzieją. Boję się zaryzykować korpusem, za grube tysiące złotych, ale jeśli na przykładzie 50-tki okaże się, że korzyści ze zmiany rozdzielczości przewyższają utrudnienia związane z obróbką i gorszym autofocusem, to z radością zmodyfikuję również 5-tkę. 80% zdjęć foto-przyrodniczych ostrzę ręcznie, bo AF - nawet fabrycznie ustawiony - jest zbyt zawodny więc i ten aspekt nie będzie bardzo bolał, jeśli zyskam na szczegółach. Edit: Dodam, że filtry AA i siatka Bayera to powód, dla którego nie pożądam nowych korpusów. Mora to nie jedyny problem. Zdjęcia z naszych wypasionych lustrzanek są interpolowane w górę. Mój C5DII ma niby 20 Mpix. Gówno prawda. Mam ich w gruncie rzeczy cztery razy mniej, bo każda czwórka pikseli matrycy tworzy jeden piksel obrazu. Algorytm w aparacie robi interpolację - tylko dzięki temu (i ze stratą na jakości) z matrycy aparatu schodzi 20-to megapikselowa rozdzielczość. Nie zmienia to faktu, że to swego rodzaju oszustwo i zaś strata na jakości obrazu. Ciągle liczę na to, że w końcu ktoś zrobi rewolucję i opracuje użyteczną matrycę kolorową, pozbawioną siatki Bayera, bez efektu mory (zbędny filtr AA) i bez interpolacji. Jaskółka na rynku już jest. Matryca Foveon3 Sigmy. Niestety, to zbyt biedna firma, żeby ten standard rozwinąć i nadać mu użyteczną formę. Foveony produkują piękne, szczegółowe zdjęcia, ale matryce (bo są tam trzy matryce - po jednej dla każdej składowej koloru) grzeją się jak jasna cholera. Grzeją się tak bardzo, że najdłuższy możliwy czas jest ograniczany do 15 lub 30 sekund. Jeśli jednak modyfikację na rynek wypuści Sony lub Nikon to nawet tak zeskorupiała firma jak Canon będzie musiała konkurencję dogonić, a wtedy moja optyka zyska godnego partnera.

Robercie, dziękuję. Kontakt nawiązany. Wszystko wskazuje na to, że dorobię się modyfikowanej lustrzanki. Brak mi odwagi, żeby "zepsuć" sobie 5DmII, ale 50-tkę "zepsuję" bez żalu. W sumie, gdyby nie fakt, że przy modyfikacji autofokus traci na dokładności, to bardzo możliwe, że przerobiłbym także piątkę. Jest jedna zasadnicza zaleta tej zmiany (tak mi się bynajmniej wydaje). Usuwany jest także filtr AA, który poprzez rozmycie obrazu ma usuwać morę. Mnie oprócz astro kręci fotografia przyrodnicza.W naturze wzory, które mogą tworzyć morę są rzadkością, a zysk na rozdzielczości po usunięciu filtra powinien być znaczny. Zafałszowanego koloru się nie obawiam, bo wszystkie zdjęcia robię w raw-ach i WB ustawiać potrafię.

Ok. Cyknę i podeślę. Przy okazji sprawdzę, czy śruby montażowe trzymają jak należy.

Ja stosuję pomniejszenie od 1 do 3 razy. Wszystko zależy od zdjęcia, wielkości i ilości gwiazd na fotce. Niekiedy już drugie zmniejszenie robi kaszanę, a czasami kilka nie zawadzi. Zmniejszanie szkodzi na (co najmniej) trzy sposoby. Z małych gwiazd robi piasek (jak na powyższej fotce) albo z całego tła robi kluchy, które świetnie widać, gdy zdjęcie powiększyć ponad 100%, albo tworzy wokół gwiazd ciemne obwódki, szczególnie bolesne gdy gwiazda posadzona jest na tle jasnej mgławicy. Wszystkie te zjawiska dyskwalifikują obróbkę. Często też, już po zmniejszeniu zdjęcia do rozmiaru "publikacyjnego", który przyjąłem sobie jako 1600 px po dłuższym boku, wykonuję jeszcze jedno zmniejszanie. Wbrew rozsądkowi, często okazuje się to dobrym posunięciem.

Materiału wbrew pozorom mało. Ja miałem 6,5 godziny, a w obróbce to był istny koszmar. Musisz ostrożnie pomniejszać gwiazdy. Tutaj zrobiłeś za dużo przebiegów "Make star smaller" - o ile używasz tego narzędzia, a tak mi to wygląda. Widać potencjał w zdjęciu - powalcz z obróbką. Ja swoje obrabiałem przez trzy tygodnie, podchodziłem wielokroć, aż w końcu udało się coś osiągnąć, choć też ze swoim zdjęciem szczęśliwy nie byłem - wydawało mi się, że można lepiej.

Bardzo dziękuję za wszystkie rady. Wiem, że montaż przechodził przegląd rok temu i wszystko było ok. Sprawdzę wszystkie rady. Dochodzę do wniosku, że to jednak mechanika, ale nie montażu. Przypuszczam, że to będzie bardziej kwestia wyważenia i ułożenia kabli. Zobaczymy. Gdyby komuś przyszedł do głowy pomysł co jeszcze, będę wdzięczny za każdą sugestię.

Próbowałem już bez prowadzenia w osi Y, ale na zachowania osi X nie miało to wpływu. Dalej skakała sobie radośnie, zwykle w przedziale od -1 do +1. Czy ktoś, kto ma podobną skalę guidera mógłby podać jaki ma typowy RMS w osi X (RA)? W sumie, z dotychczasowych postów wynika, że powinienem: 1. W sterowniku ASCOM zmienić prędkość guidingu na wartość w przedziale 0.25x - 0.5x (obecnie jest 0.9x) 2. Przeważyć delikatnie w osi Dec i RA (szczególnie Dec, bo tam duży backlash 3. Zaznaczyć "small stars" w ustawieniach zakładce settings w Maxim 4. Wybrać mniejszą gwiazdkę i sprawdzić na wykresie, czy nie jest przepalona. 5. Sprawdzić, czy w zakładce sterownika Temmy świeci się zielona lampka sygnalizująca działanie puslguidingu (dzięki wtw za instrukcję, mam ją, ale o nie zapomniałem, zdarłem na samym początku). Czy coś jeszcze sugerujecie, aby do listy dołożyć?

Tak z ciekawości zapytam, czy sprawdzając ceny przelotów bierzecie pod uwagę sprzęt? Ja mam bardzo ubogi zestaw, ale wszystko razem waży pewnie ze 30 kilo i składa się z kilku solidnych paczek, w tym także dosyć nieporęcznych (statyw). Większość mało odporna na brutalne traktowanie, a jeszcze dochodzi opcja zgubienia przesyłki na lotnisku i wtedy miły pobyt przemienia się w koszmar frustracji, bo inni fotografują, a mój zestaw śmiga od lotniska, do lotniska i szuka właściciela.