Przyroda w fotografii

[PrismoSal]

Z zamiarem zawitana do Parku Lotników nosiłem się już jakiś czas. Dziś pogoda dopisała, piknik rodzinny ściągnął dzieci i ludzi, postanowiłem więc skorzystać z okazji bycia tam już z synem i żoną, i wreszcie spróbować złapać... ważki!

 

Te niesamowicie interesujące zwierzęta są nie dość, że piękne, to niesamowicie intrygujące.

Garść ciekawostek jako wprowadzenie:

- ważki spędzają zdecydowaną większość swego życia... w wodzie, w postaci larwalnej! Ich przepiękne ewolucje w powietrzu to tak naprawdę ostatni etap ich życia, mający na celu znalezienie partnera i przedłużenie gatunku;

- ich mięśnie lotne są ogromne, ale nie bez przyczny - dwie pary skrzydeł umożliwiają im lost w obu kierunkach bez obracania, a także zawisanie w powietrzu. Uderzają do przodu — podczas lotu w przód; do tyłu — w locie w tył; a także, jedna para do przodu, a druga do tyłu — podczas zawisania w miejscu;

- w trakcie lotu, przednia para odnóży chowa się... za głową! Druga i trzecia para zaś, układają się płasko wzdłuż ciała;

- odnóża służą też do polowania: grube, twarde kolce przytrzymują ofiarę, złapaną w "klatkę" złożoną z wszystkich trzech par odnóży;

- ważki to także jedyne z owadów, które są w stanie przewidzieć trajektorię lotu ofiary i przeciąć ją z wyprzedzeniem!

 

Ciekawostek morfologicznych jest jeszcze więcej, zachęcam więc do lektury strony www.wazki.pl.

 

A teraz już zaczynamy. Na początek, kilka pojedynczych fotek. Gwoździem programu dwa focus stacki na końcu

 

Lecicha pospolita jest bohaterem poniższych zdjęć:

 

 

Do poniższego ujęcia musiałem położyć się na dość uczęszczanej kładce. Musiało to wyglądać zabawnie ale miałem szczęście, bo akurat ani nikt nie przechodził, ani też płochliwa i aktywna o tej godzinie ważka nie protestowała, pozwalając się sfotografować:

 

Tu już nieco pomajstrowałem przy "tone equalizer", starając się wyciągnąć jak najwięcej szczegółów ciała tego niezwykłego owada.

Widać tu wyraźnie rozrośnięty i podniesiony do góry śródtułów, by pomieścić mięśnie umożliwiające tak niezwykły lot. Ogromne oczy, pozwalające na wspomniane polowanie z wyprzedzniem przestrzennym, oraz kolce u nóg mające za zadanie uwięzić ofiarę, również są dobrze widoczne.

 

Niestety, do uchwycenia tych pięknych owadów w locie mój obiektyw nie nadaje się kompletnie, nie będąc w stanie wystarczająco szybko wyostrzyć. To najlepsze z kilkudziesięciu zdjęć dobitnie o tym świadczy:

 

Zanim przejdziemy do gwoździa programu, kilka telefotek gatunku, którego nie mam już siły dziś ustalać  Zrobię to jutro i poprawię temat

 

 

I gwóźdź dzisiejszego programu, dwa focus stacki. Na pierwszym z nich udało mi się utrwalić miłosne uniesienia ważek, co wymagało dość powolnego podejścia i unikania gwałtownych ruchów. Za pierwszym razem się nie udało i spięte razem ważki odlecialy.

Samica, na szczęście, zdążyła zablokować głowę o specjalne wypustki, mające na celu uchronienie przed jej urwaniem w takiej właśnie sytuacji (co udało się złapać na wazki.pl). Po powrocie parki udało mi się ich nie spłoszyć:

 

I ostatnia dziś fotka ważek:

 

Podsumowując, piekny dzień, spędzony z rodziną w pięknym parku, przy niezłej pogodzie, a do tego dwadzieścia minut ganiania jak głupi za ważkami dało całkiem fajne fotki i wspomnienia.

Kończę więc ten odcinek nieco bardziej powszechną wiewiórką

Dobranoc!

[fizyk5]

Dzięcioł średni, odległość 20,4m.

Edytowane wczoraj o 05:29 przez fizyk5

[holeris]

Modliszka zwyczajna, która modli się nawet po łacinie - Mantis religiosa.

 

 

 

Tego dnia udało mi się również sfotografować lisa zajadającego się czeremchą amerykańską. To chyba młody osobnik; nie był zbytnio spłoszony moją obecnością.

 

 

 

[suchyy]

     12-08-2024. Koneser elektrolitów, a może i czegoś mocniejszego!  (krótki fotoreportaż).

 

     Tym razem postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce, czyli nie latać za motylami, tylko zwabić je perfidnie tam gdzie chciałem.  W wybranej miejscówce rozrzuciłem obierki z warzyw, resztki owoców z kompotu (pozostałości po obiedzie) i trochę zgniłych jabłek, a całość okrasiłem pseudopiwkiem o smaku jabłkowym z nutą trawy cytrynowej i mocy 4.5% (zapewne odgadniecie producenta). Ja nie gustuję w takich napitkach, ale jak się okazuje motyle wprost uwielbiają, zwłaszcza niektóre! Zasadziłem się z aparatem na statywie i nie musiałem długo czekać. W kadr wpadł mi kolejny do kolekcji motyl z rodziny Rusałkowatych (Nymphalidae), który faktycznie lubi sobie walnąć lufkę elektrolitów  , a mianowicie: Mieniak tęczowiec (Apatura iris). Motyla prezentował w lipcu @Behlur_Olderys : TUTAJ, ale tak trochę po macoszemu  (wiem, wiem Bartek strzela do ptaków). A to ciekawy motyl, jego nazwa nie wzięła się z kosmosu, ale o tym za chwilę. Mój delikwent, mocno zlatany, był już w zasadzie inwalidą (przez duże I). Popatrzcie na tego biedaka, który mimo braku sporego kawałka prawego skrzydła, nadal latał bardzo dobrze!

 

 

 

 

     Mieniaki bardzo ładnie prezentują zjawisko: IRYZACJI.  Zmieniają (stąd nazwa motyla) wierzchnią barwę skrzydła (tylko samce) z brązowawej na niebieską wraz ze zmieniającym się kątem padania promieni słonecznych, co udało mi się pokazać na fotkach poniżej, ...

 

 

 

 

     ... i jeszcze z profilu:

 

 

 

 

     Jest to mój kolejny mieniak w kolekcji! Dwa lata temu: TUTAJ pokazywałem Mieniaka strużnika (Apatura ilia). Niestety tylko dwie foty udało mi się wtedy strzelić (bez pokazania zjawiska iryzacji).

 

Pozdrawiam,

Jurek.

Edytowane wczoraj o 18:03 przez suchyy