Wisła

[Janko]

Dwa razy dziennie przejeżdżam przez most nad Wisłą. Dzieje się tak od wielu lat. Pewnie można liczyć przejazdy już nie na setki, lecz tysiące. Zawsze spoglądam na rzekę, jej brzegi i otoczenie. Zimą przed świtem odbijają się od wody światła bulwarów - Wybrzeża Gdańskiego i Gdyńskiego. Rzędy pomarańczowych paciorków, jeden na wodzie, drugi nad nią, należą do najpiękniejszych znanych mi widoków. W takim momencie przestaję wyzłaszczać się na zanieczyszczenie światłem. To nie jest zanieczyszczenie, to czysta poezja.

Gdy dnia zaczyna przybywać, za Wisłą widać wschodzące Słońce. To znak, że zima zmierza ku końcowi. Z każdym dniem o tej samej porze Słońce jest wyżej. Wkrótce przejeżdżam most w pełnym świetle. Bywają też dni w roku, kiedy z mostu widać Księżyc, ten najpiękniejszy. Sierp po nowiu o zmierzchu lub pełnię o świcie. Taki widok zawsze poprawia nastrój na resztę dnia.

Chociaż to środek miasta, jednak na niskim praskim brzegu, łachach i ostrogach regulujących nurt można zobaczyć całkiem rzadkie ptaki. Kormorany suszą skrzydła, nurogęsi pływają zanurzone niemal po szyję. Ponoć widuje się nawet bieliki. Po zimowych lodach i krze już nie ma śladu. Pewnie wkrótce zaczną się wiosenne przybory wody.

To zadziwiające, jak wiele i jak szybko może przybrać ta nasza królowa rzek, tak mizerna przez większość roku. Najpierw znikają praskie płycizny, potem woda wspina się na coraz wyższe stopnie lewobrzeżnego umocnienia, zaś na Pradze zalewa nadbrzeżny łęg. Później zaczyna to wyglądać groźnie – dojdzie, czy nie dojdzie do krawężnika oddzielającego od jezdni, przeleje się, czy nie, na praskiej stronie.

Ta Praga dawniej cała musiała być zalewana. Dość odległe od Wisły Bródno nie bez powodu piszemy przez „ó z kreską”. Jeszcze teraz basen dawnego Portu Praskiego bywa wypełniony po krawędź, woda zalewa obniżenia obok przyczółka Mostu Świętokrzyskiego, czasem wylewa na ulicę Sokolą obok stadionu. Potem gdzieś znika i znów na łachach siedzą ptaki i smętni wędkarze.

Wisła ma w sobie coś z naszego narodowego charakteru. Na co dzień niby ospała, ale jak ruszy, to i wały nie pomagają. Potem znowu spokój do następnego przyboru.

Czasem myślę, że wielkie rzeki, morze i góry niosą nam to samo tajemnicze przesłanie, co nocne niebo. Patrz na nas, podziwiaj, poznawaj. Jednak do sedna nigdy nie dotrzesz. Jesteś na to za mały.

Edytowane 11 Marca 2014 przez Janko

[sawes1]

Za każdym razem, gdy przejeżdżam którymś z mostów, obserwuję poziom rzeki. Czy widać pirsy czy też nie. Tempo poruszania się samochodem dodatkowo sprzyja takim obserwacjom. Kolorowo oświetlone mosty początkowo mnie drażniły i prowokowały do pytań: "Kto za to płaci?". Teraz jakoś nie wyobrażam sobie nitki mostu snującej się gdzieś w oddali, o której tylko wiesz, że jest, bo jej nie widzisz. Dodało to kolorystyki miastu. Port Praski... Czego to tam miało nie być... Osiedle, centrum handlowe, hotele... A są krzaczory, w których wielokrotnie widziałem bażanty. W czasie powodzi na zdjęciu uwieczniłem również bobra wypływającego z portu w kierunku rzeki. Dzikie bestie potrafią dostosować się do warunków panujących w mieście, co nie jest niczym niczym nowym. A propos bobrów, jedna rodzina zamieszkała w Parku Skaryszewskim. Wracając do Wisły. Prawobrzeżna Warszawa ma niepowtarzalną na skalę europejską szansę, na zagospodarowanie brzegu, aby jak najmniej ingerować w środowisko i jednocześnie jak najbardziej uczynić je przyjazne mieszkańcom. Na przeciwko ZOO powstał już świetny "małpi gaj", a szykowane są plaże. Mam nadzieję, że wiosenne wylewy rzeki nie zniszczą tych przygotowań do lata. A jako, że mieszkam dwa strzelania z łuku od rzeki jestem żywotnie zainteresowany rozwojem tej części miasta. Miasta z którego ciężko byłoby mi się wyprowadzić na stałe.

[Adam_Jesion]

To fakt. Niezagospodarowany brzeg Wisły jest unikatem i warto go chronić w jego naturalnej formie. Wiele razy, podczas fotograficznych spacerów widywałem tam różne zwierzaki, z bobrami na czele. Czasami trudno uwierzyć, że to środek metropolii.

 

Uwielbiam widoki Warszawy z prawego brzegu Wisły. Szczególnie wieczorami, z zachodzącym Słońcem, Księżycem... Cudne. Ciągle sobie obiecuję zrobienie własnej panoramy, ale jakoś nie mogę się zebrać.

[Janko]

Za każdym razem, gdy przejeżdżam którymś z mostów, obserwuję poziom rzeki....

Port Praski... Czego to tam miało nie być... Osiedle, centrum handlowe, hotele... .

 

Ja z niepokojem patrzę na wielkie osiedla, powstające w Wilanowie na terenach poniżej wiślanej skarpy. Szkoda mi łąk i bagienek pełnych życia. Jest to urbanistycznie bardzo atrakcyjny teren, ale ten teren należał do rzeki i może się ona o niego upomnieć. W ogrodzie wilanowskim za pałacem jest wskaźnik, pokazujący, dokąd dochodziła woda w czasie dawnych przyborów. Tak zwana "woda stuletnia" z pewnością pozalewa piwnice i garaże w Wilanowie. Co będzie, jeśli zdarzy się "woda pięćsetletnia"?

[sawes1]

Okolice Wisły są częstym kierunkiem moich eskapad rowerowych z synem. Parę lat temu, gdy poziom był wyjątkowo niski, pod mostem Śląsko-Dąbrowskim wynurzyły się resztki starego, wysadzonego mostu. Z zaciekawieniem oglądaliśmy je z młodym. Była to jedyna okazja, gdyż złomiarze byli bardzo szybcy. Tydzień później nie było po nich śladu. A szkoda, że nie zainteresowało się nimi miasto.

[panasmaras]

Wymieniając wszelkie zwykłe - niezwykłe rzeczy związane z Wisłą, nie należy zapominać że Adam Małysz też jest z Wisły...

[majkii2001]

Wisła Wisła... a o Odrze nikt nie wspomniał

[Janko]

Wisła Wisła... a o Odrze nikt nie wspomniał

Zakazu nie ma. Siadaj brachu i pisz!

[Janko]

Nadeszła najpiękniejsza pora roku. Kto nie wierzy, niech się przejedzie przez Most Śląski o 7 rano lub 4 po południu. Rzędy kulistych pomarańczowych lamp wzdłuż Wisłostrady i nadbrzeża dają równoległe słupy światła na wodzie. Z jednej strony zielono podświetlony Most Gdański, z drugiej elegancki pylon Mostu Świętokrzyskiego. Obok współgrająca sylwetka stadionu. Tramwaj zbliża się do dyskretnie oświetlonej bryły Zamku Królewskiego. Należy wtedy spojrzeć w dół, na ulicę pod estakadą. Po horyzont sięgają rzędy czerwonych świateł samochodów jadących w stronę Gdańska i białych lamp tych podążających na południe. Widać oświetlony wlot tunelu, wyżej skrzydło Zamku z pełgającymi gwiazdkami śniegu wyświetlanymi na ścianie. I jeszcze wielka, stożkowata, nieco modernistyczna choinka na Placu Zamkowym. Niektórzy złorzeczą na dojazdy do pracy. Ja „ładuję akumulatory”. Wieczorem też będę miał taki widok. Gwiazdka to nie tylko astronomia. Warszawa jest piękna, jeśli umie się patrzeć.