Problemy moralne podróży międzygwiezdnych

[Blue]

Chcę napisać ten temat by przybliżyć wam problemy etyczno-socjologiczne podróży międzygwiezdnych związanych z obecną fizyką. Problem znany jest już od dawna w tematyce UFO, ale chcę go jeszcze raz rozpatrzyć.

 

Przy obecnym stanie techniki zbudowanie napędu osiągającego przędkość podświetlną jest niemożliwe.

Przyjmijmy jednak że takowy napęd powstał, i umożliwia rozpędzenie się do powiedzmy 99,9% prędkości światła.

 

Teraz wysyłamy sondę korzystającą z tego napędu. Odpalamy ją do układu Alfa Centauri, by zbadać ów system.

Sonda osiągnie cel w ok. 4 lata, ale... na Ziemi minie o wiele, wiele więcej czasu. Podróz w cztery lata zakończy się dla obserwatora w sondzie, naukowcy na Ziemi zaczekają o wiele dłużej. Być może przeminą już całe pokolenia. To jest nieodwracalny skutek dylatacji czasu.

 

Porównajmy tą samą sytuację, ale w przypadku statku załogowego. Co z tego, że statek doleci do celu w 4 lata, gdy na ojczystej planecie minie, powiedzmy 4000 lat? Nie znam wzorów na obliczenie tego dokładnie, ale przyjmijmy te liczby. Żadni astronauci nie zgodzą się na taką podróż: kto by chciał polecieć do systemu odległego o 4 lata świetlne, a po powrocie zastać cywilizację starszą o 8 mileniów? Zostałyby zerwane więzi społeczne i kulturowe. To tak, jakby wsiąść do wehikułu czasu.

 

Wnioski? By opracować normalny napęd podświetlny, należy wyeliminować zjawisko dylatacji czasu.

 

Ten post ma na celu zrozumienie, że podróże do gwiazd to nie takie "hop-siup".

[pedro]

Zaraz, zaraz. Z punku widzenia obserwatora na Ziemi podróż w jedną stronę zajmie właśnie ok. 4 lat. Wyobraź sobie, że gdzieś niedaleko rzeczonego Alfa Centauri mamy duże odpowiednio lusterko, w które świecimy z Ziemi odpowiednio dużą latarką. Światło dotrze z powrotem na Ziemię po ~8 latach, nieprawdaż? No to teraz za światło z latarki podstaw sobie statek załogowy. Oczywiście z punktu widzenia obserwatora na statku minie mniej czasu. Niech mnie jakiś fizyk poprawi, jeśli się mylę, ale wydaje mi się, że dla obserwatora poruszającego się z prędkością równą c czas mówiąc kolokwialnie 'stanie w miejscu'. W niczym oczywiście nie zmienia to faktu, że taki astronauta po powrocie może sie trochę zdziwić (vide 'Powrót na Ziemię' Lema).

[Flowenol]

To co przedstawiłeś to klasyczny problem teorii względności tzw. problem bliźniaków i wszystko zależy od układu odniesienia. Jeden jest związany z obserwatorem na Ziemi drugi z sondą. Dla obserwatora w sondzie ta podróż będzie trwała "nieco" krócej, a dla nas obserwatorów na Ziemi minie właśnie cztery lata.

BTW gdzie tu problem moralny

[misiekc]

Pedro ma racje.

Z punktu widzenia obserwatora na Ziemi ta podroz zajmie ok. 4 lata.

Z punktu widzenia zalogi w rakiecie ten czas bedzie ok 22 razy krotszy.

Natomiast rzeczywiscie jesli zaloga wybralaby sie w roczna podroz, to po powrocie kosmonautow okreslenie ich przyjaciol jako "starzy znajomi" nabiera dodatkowego znaczenia .

[r.ziomber]

Przydatne strony - FAQ grup:

pl.sci.kosmos

pl.sci.fizyka

[Hans]

Nie bedzie problemu ze znalezieniem zalogi do takiej misji. Potencjalne zerwanie wiezow kulturowych i spolecznych przy podrozach dluzszych niz kilkadziesiat lat moze byc odbierane za minus jak i na plus. Patrz przyklad:

 

Hans mamy dla ciebie misje. Musisz plecieciec na gwiazdke odlegla o 15 lat swietlnych i obadac odkryta tam planete typu Ziemskiego. Dla ciebie oznacza to ok. 2-3 letnia izolacje w samotnosci + pare lat w hibernacji, ktorej i tak nie odczujesz. Na Ziemi moga w tym czasie zmienic sie systemy polityczne, u szczytu bedzie nowe pokolenie. Prawdopodobnie znacznie bedzie sie takze roznic zastany po powrocie poziom technologiczny...

 

No nie wiem. Dla osoby ktora nie ma stalej rodziny, jest typem eksploratora nienawidzacego politykow i renesansowym umyslem nie jest to znowu taka mission impossible...

 

Pozdrawiam.