riklaunim

Hop do góry Cena albo i zestaw do negocjacji. Jakieś "ratalne" płatności też mogą wchodzić w grę.

Kolory się rozstrzeliły.

OAG nigdy nie dawał mi okrągłych gwiazd. Mimo tego guiding szedł bez problemów.

Im więcej poświęcisz na "odwzorowanie kolorów" to może zdarzyć się tak że np. u ciebie czerwone a na "tanich" ekranach różowe. Może i taki sprzęt pomoże w obróbce, nie wiem. Najpierw trzeba mieć problem, czyli świetny materiał z takiej kamery przy bin1, a jak obrobisz to pewnie, dla przyjemnego oglądania w sieci takie zdjęcie trzeba by pomniejszyć (np. Celestron na stronie produktu prezentuje fotki o małych wymiarach)

Pic Du Midi z metrowego strzela Praktycznie co rok są tam francuscy amatorzy.

Szum ten po prostu jest. Przy idealnym seeingu mniejszy lub niewidoczny.

Fajnie wyszedł Pobawiłem się Nebulosity i wyszło z odszumiania to:

Przeciętnej "astrofotografii" daleko do takiej rozdzielczości. Co do "odwzorowania koloru" to łatwo wpaść w takie że twoje jest zupełnie inne niż reszty świata

:mr.green: Sezon na Marsa jeszcze trochę potrwa, przy odrobinie szczęścia będzie jeszcze parę wiosennych wyżów w czasie których seeing powinien być dobry albo i bardzo dobry Plus kometa leci

Detal to masz z metrowego lustra na górce: Górka robi swoje: Choć nie tak dawno Marsy wyglądały tak:

Nagrywając klipy w FC można ustawić by zapisywał pierwszą klatkę jako podgląd w JPG. Można te JPG wrzucać na bieżąco do MS ICE i obserwować jak buduje się mozaika. Widać czy czegoś brakuje. Z DMK21AU618 pełna mozaika Księżyca to będzie... bardzo dużo klipów Także co do ogniskowej - ze względu na dyfrakcję światła Księżyc najlepiej wygląda na nieco jaśniejszych światłosiłach niż te maksymalne/optymalne.

Zdjęcia z wczoraj, tuż przed nadejściem frontu. Pogoda ładna, ale potwierdza się że przyfrontowy seeing jest już do niczego Na zdjęciach widać chmury nad Olympus Mons i trochę zachmurzenia równikowego.

O co chodzi z tym uwielbieniem dużych rozmiarów?

Może ustawia najniższy gain? Robi tak w Nebulosity 2 (choć w 3 podobno działa normalnie). W PHD powinno być ok.

Jakby co nadal aktualne

Jak dla mnie źródła degradacji obrazu przez seeing można podzielić na dwa główne typy: 1. ruch powietrza na niskiej wysokości: - wiry w tubie z braku wychłodzenia/dryf temperaturowy (obraz planety rozmywa się co chwila w jednym kierunku) - ruch mas powietrza (np. nadciągający/przechodzący front - "fale" przechodzące przez obraz i zniekształcające go, czasami rozmywanie w losowych kierunkach). Powodowane przez wilgoć i/lub temperaturę - słupy powietrza przechodzące przez kadr (mocno rozmywa obraz w niesprecyzowanym kierunku/w każdym) 2. ruch powietrza na dużych wysokościach: - planeta o ładnej ostrej krawędzi mimo wszystko brak drobnego detalu (ostatnio nasza zima miała zimne powietrze nisko, ciepłe wysoko...) - niektóry mieszkający w innych częściach globu narzekają czasami na prądy strumieniowe - mają super pogodę, ale tarcza planety wyprana z detalu Dobry seeing pojawia się gdy nie ma żadnych frontów, a temperatura jest w miarę stała. Pojawia się zazwyczaj: - późne lato/wczesna sucha ciepła złota jesień: temperatura w nocy nie spada drastycznie w porównaniu do dnia i jest w miarę stała (Jowisz ładne kilka lat temu) - okolice zmierzchu i świtu (zazwyczaj przed zmierzchem i nieco po świtaniu, ale nie zawsze) - może dać fajne fotki księżyca - w zimie późna noc gdy już powierzchnia wypromieniowała ciepło (np. Saturn 2-3 w nocy sprzed paru lat). Co do rozmiaru apertury (C8->C11->C14) to największe wyzwanie to stabilność termiczna tuby. Im większy tym łatwiej dryfuje. Wielu stosuje aktywne chłodzenie. Drugi efekt to może być coraz większa "różnorodność" zawirowań powietrza w większym słupie światła zbieranego przez większa aperturę.

Trochę dziwne że wychodzi takie czarne, choć z Registaksem nigdy nic nie wiadomo Damian czy Christopher ( http://jupiter.cstoneind.com/ ) potrafią uzyskać bardzo duży rozmiar planety, który będzie delikatnie ostrzony i czysty od szumu. Mając teleskop i praktycznie dowolną kamerę można wyciągnąć taki rozmiar obróbką/przeskalowaniem, ale jak na razie nikt nie osiągnął takiej jakości jaką oni mają na tych zdjęciach. Np. dekonwolucja na takim rozmiarze z przeskalowaniem ostrzy zupełnie inaczej mając tendencję do zaokrąglania wszystkiego (albo całe zdjęcie wychodzi w ziarnie szumu). Ich zdjęcia wyglądają bardziej jakby ostrzone były na małym rozmiarze i powiększane na koniec, albo mają algorytm ostrzenia radzący sobie z dużą skalą. Trzecia opcja to nagrywanie w tak dużej skali co będzie znacznie trudniejsze, ale może inaczej reagować na algorytmy ostrzące. Obaj zawzięcie lubią ASI120, a wcześniej różne kamery z matrycą ICX618. Coś w tym musi być, choć ich planetarnych sukcesów nie odkrył jeszcze nikt.

Niektórzy robią mapy w WinJUPOSie dla kilku odległych klatek i później animują pokrywające się obszary. Dobrze widoczne zmiany w chmurach Jowisza widać gdy ma się zdjęcia z różnych nocy, ale Emil też coś wyciągnął z jednej nocy.

Ciemność widać: Oraz potężne przeskalowanie A jak się pomniejszy to już wygląda dobrze (40%, ciut za dużo jeszcze):

I w efekcie ta sama matryca w obu kamerach złapie tyle samo fotonów. Przy tej samej ekspozycji teoretycznie będzie ten sam sygnał, tyle że zapisany w dwóch różnych skalach (pomijając różne optymalizacje obu typów kamer) - z tym że przy 8-bitach da się takich klatek zebrać dużo, a przy 16 mało. Jako że przy tak krótkich ekspozycjach SNR jest słaby to naprawdę potrzeba wiele słabych klatek żeby uzyskać dobry efekt - albo mało bardzo dobrych (czyli 16-bitowa na znacznie dłuższych ekspozycjach). Niestety "znacznie dłuższe" ekspozycje się nie udają bo seeing robi swoje. Tylko Księżyc i Słońce są na tyle jasne by wypełnić histogram tych klatek na wciąż krótkich ekspozycjach. Taka ciekawostka jeszcze. Jakieś 10 i więcej lat temu stosowano też niektóre kamerki SBIGa (+ alternatyw wtedy wielu nie było), np. ST-9 http://alpo-j.asahikawa-med.ac.jp/kk03/m030824v.jpg Mała matryca 512x512, ale ciekaw jestem jaki wpływ na to miała duża studnia tych matryc - 200 000e.