Wyżej niż kondory

[Radek Grochowski]

Hey!

 

Chciałbym podzielić się kilkoma zdjęciami, które wykonałem w czasie wejścia na Cerro Aconcagua (6960m), najwyższą górę Ameryki.

 

Pierwszą fotkę wykonałem 19 lutego w czasie biwaku na wysokości 5050m n.p.m. Warunki zachęcały do gapienia się w niebo: niemal bezwietrznie, temperatura 3 st C, powietrze - kryształ. Po efektownym zachodzie słońca i zmierzchu...

 

 

... nastała równie efektowna noc. Na zdjęciu widać Krzyż Południa z ciemną mgławicą Worek Węgla wschodzące nad zachodnią ścianą Aconcagua. Na prawo Wielki i Mały Obłok Magellana, tuż obok tego drugiego jasna gromada kulista 47 Tucanae (4.0 mag). Co ciekawe 47 Tuc dało się rozdzielić na poszczególne gwiazdy przez lornetkę 8x20!

 

 

(Nikon D300, Nikkor 10-24 @ 10mm/3.5, 68s @ ISO 2500)

 

Po prawej stronie zdjęcia nad horyzontem, nad łuną od odległego o 100km Santiago de Chile zauważyłem na ekranie aparatu słabe czerwonawe pasmo. Pomyślałem - airglow! I faktycznie, gdy skierowałem aparat na północ po długim naświetlaniu ukazały się na zdjęciu szerokie czerwone i zielone pasma. Na górze zdjęcia jest Orion do góry nogami, szczyt pod Plejadami to Cerro Cuerno (5460m).

 

 

(135s @ ISO 2000)

 

Airglow to nic innego tylko kolory naturalnego świecenia atmosfery. Atomy tlenu są wzbudzane w ciągu dnia przez promieniowanie ultrafioletowe Słońca na wysokości ok. 100km i oddają energię w ciągu nocy. Czasem fale grawitacyjne w górnej atmosferze powodują, że świecenie to układa się w pasma i z czymś takim mamy do czynienia na powyższym zdjęciu. Airglow bardzo trudno sfotografować. Potrzeba do tego długiego naświetlania na szerokim kącie, trochę szczęścia (bo nie zawsze fale się pojawiają), a przede wszystkim bardzo ciemnego nieba.

 

Dwie noce poźniej, godz. 5 rano, wysokość 5600m. Wiatr łopocze namiotem, oddech Cheyne-Stokesa nie daje spać, momentami łapię powietrze jak ryba wyjęta z wody, do tego potrzeba wzywa. Ubieram się we wszystko co mam, a że już wychodzę to i zabieram aparat - trzeba korzystać z okazji. Na zewnątrz mój Skywatch pokazuje wiatr 45km/h i temperaturę odczuwalną -18 st C, barometr Garmina - ciśnienie 518hPa. Szału nie ma

W tych warunkach nie da się użyć chybotliwego statywiku więc opieram aparat o skałę i wciskam spust. Po 15 minutach i kilku próbach tracę czucie w palcach i z ulgą wślizguję się do ciepłego śpiwora.

 

 

(45s @ ISO 2500)

 

Po lewej stronie widać trzy jasne kreski. To światełka czołowe wspinaczy schodzących z obozu na wysokości 5900m. Nie wiem dlaczego schodzili o takiej absurdalnej porze. Prawdopodobnie ktoś miał ostry atak choroby wysokościowej i musiał być natychmiast sprowadzony w dół - to jedyne co mi przychodzi do głowy.

 

Przy okazji odnotowałem pewną ciekawostkę. O ile niebo na 5050m po prostu zwalało z nóg, to na 5600m, mimo większej wysokości i równie czystego (jak nie czystszego) powietrza Droga Mleczna wydawała się jakby wyblakła. To samo potwierdziła moja dziewczyna, która zaciekawiona na chwilę wychyliła głowę z namiotu. Być może pręciki na siatkówce silniej niż czopki reagują na niedotlenienie. Z pewnością wpływ miało też na to wyczerpanie spowodowane ciągłym wnoszeniem gratów na własnych plecach, być może też uboga dieta złożona z liofilizatów... W każdym razie to nie widok nieba z 5600m, ale z 5050m będzie tym, który na bardzo długo zapamiętam.

 

To był mój piąty pobyt po południowym niebem, ale pierwszy raz miałem lustrzankę, żeby je uwiecznić. Mam nadzieję, że się podobało.

Edytowane 19 Marca 2012 przez Radek Grochowski

[Adam_Jesion]

WOW, masakra. Prawdziwa masakra. Ostatnio się zastanawiałem, co u ciebie słychać, ale widzę, że jest b. dobrze

[Hans]

b. dobrze? Zajebiście!

[Marcinos]

Coś pięknego ! Zazdroszczę i podziwiam

[Radek Grochowski]

Dzięki

 

Zapomniałem dodać, że nie udało się wejść na szczyt. Moja dziewczyna trzeci dzień z rzędu cierpiała na poranny paraliżujący ból głowy i ryzykowanie kolejnej nocy na dużej wysokości i ewentualnego obrzęku mózgu nie byłoby zbyt rozsądne. Doszliśmy do 6000m i zdecydowaliśmy się na odwrót. To było moje drugie podejście do Aconcagua, czułem się dobrze a szczyt wydawał się być tak niedaleko, ale znowu musiałem zrezygnować z przyczyn niezależnych ode mnie. Takie lajf... Raczej już tam nie wrócę, ale są też inne piękne góry.

Edytowane 19 Marca 2012 przez Radek Grochowski

[Michal Kusiak]

Radku,

Nigdy nie mów "hop"! Może przecież dojść do tego, że niespodziewanie wypadnie okazja na trzecie podejście!

Gratuluję wspaniałej wyprawy!

 

Michał

[pyszczuk]

O_O

 

Kurde, to jest coś, żeby po 45 sekundach złapać TAKĄ Drogę Mleczną. Genialnie!

[majer]

Ja też jestem pod wrażeniem zdjęć, ale moje wątpliwości wzbudził ten fragment opisu (pogrubienie moje):

 

Czasem fale grawitacyjne w górnej atmosferze powodują, że świecenie to układa się w pasma i z czymś takim mamy do czynienia na powyższym zdjęciu. Airglow bardzo trudno sfotografować. Potrzeba do tego długiego naświetlania na szerokim kącie, trochę szczęścia (bo nie zawsze fale się pojawiają), a przede wszystkim bardzo ciemnego nieba.

 

 

Jeśli mnie coś nie ominęło, to zdaje się, że fale grawitacyjne wciąż czekają na odkrycie. Na razie jest "tylko" teoria Einsteina, że powinny istnieć, ale nikt ich jeszcze nie zarejestrował. Nie słyszałem też, żeby miały odpowiadać za świecenie atmosfery. Mam nadzieję, że to jest skrót myślowy, albo niezbyt szczęśliwe sformułowanie.

[Radek Grochowski]

Jeśli mnie coś nie ominęło, to zdaje się, że fale grawitacyjne wciąż czekają na odkrycie (...)

 

Zależy od definicji fal grawitacyjnych.

 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Fala_grawitacyjna_%28mechanika_cieczy%29

Edytowane 19 Marca 2012 przez Radek Grochowski

[majer]

Dzięki za wyjaśnienie. Polska nazwa jest myląca, po angielsku te dwa zjawiska nazywają się nieco inaczej. Teraz będę mądrzejszy.

[Radek Grochowski]

Odświeżam wątek z przed dwóch lat, w którym pokazałem zdjęcia południowego nieba z mojej drugiej (i nieudanej) wyprawy na Aconcagua, 6960m, najwyższą górę Ameryki. Miałem tam już nie wracać, ale - jak proroczo zauważył Michał Kusiak - pojawiła się okazja na trzecią próbę. Pół roku temu zadzwonił do mnie kumpel z Warszawy, którego poznałem kilka lat temu w Himalajach, i zapytał czy miałbym ochotę znowu spróbować. Nie trzeba było mnie długo namawiać. Moja Ukochana od razu powiedziała, że nigdzie nie jedzie, jedno traumatyczne doświadczenie jej wystarczy Ale dała mi zielone światło.

Od początku pogoda nie dopisywała. Było chłodno, wietrznie i prawie codziennie wieczorem padał śnieg, z czym wcześniej się nie spotkałem.

Zdjęcie wykonałem z obozu na wysokości 5050m. Powietrze było krystaliczne, ale warunki pogodowe były dalekie od ideału - było zimno i wietrznie, później w nocy temperatura spadła do -20°C. Kolega pytał jaka to nieznana siła wyciągnęła mnie z ciepłego śpiwora, ale nie potrafiłem mu tego racjonalnie wyjaśnić

Wschodził Księżyc, widać jednak Drogę Mleczną nad zachodnią ścianą Aconcagua i Obłoki Magellana. Na lewo łuna od Księżyca.

 

(Nikon D5200 na Gorillapodzie + Sigma 10/2.8)

 

Kolejna fotka jest w kierunku południowo-zachodnim. Nad horyzontem widać łunę nad 5-milionowym Santiago de Chile odległym o 110km. Opisałem wszystkie widoczne gwiazdozbiory - niezła lekcja, bo przyznam, że wielu nie byłem w stanie wcześniej zidentyfikować.

 

 

(EDIT: Kompresja forum zmasakrowała jakościowo i zmniejszyła to zdjęcie. Gdyby ktoś chciał zobaczyć je w lepszej jakości, to podaję link do dropboxa: KLIK)

 

Dwa dni później (i po 10 dniach w górach) w wietrze i padającym śniegu założyliśmy obóz na wysokości 5600m. Okazało się jednak, że okno pogodowe, w które celowaliśmy "się zamknęło" i nadchodzi huragan, a zaraz po nim opady śniegu do 60cm. Musieliśmy się wycofać...

 

Później, po zjedzeniu niezliczonej ilości pizzy w Mendozie i wypiciu niezliczonych butelek wina, pożyczyliśmy samochód i pojechaliśmy do Patagonii. Samochód zepsuł się po dwóch i dniach i utknęliśmy w miasteczku Chos Malal pośród całkowitego pustkowia. Jedną noc spędziliśmy na farmie pewnego gaucza kilka kilometrów za miasteczkiem. Nad ranem poszedłem kilka kilometrów nad rzekę i zrobiłem zdjęcie Drogi Mlecznej w całej swojej okazałości. Nad horyzontem wschodzi Wenus, która świeciła tak jasno, że widać było cienie rzucane przez jej światło.

 

 

Już tam nie wrócę, mam dosyć... Chociaż raz już tak mówiłem