Wiosenny Księżyc w pierwszej kwadrze - marzec 2018r

Loxley · 25 Marca 2018

Wiosenny Księżyc w pierwszej kwadrze - marzec 2018r

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

24 marca br. Księżyc 3 godziny po pierwszej kwadrze na wysokości 56 stopni. Temperatura tylko 3 stopnie powyżej zera, bezwietrznie, czuć dojmujące zimno. Czyste niebo, obraz lekko falujący, ostry.

Zima nie sprzyjała mi, ale w pierwszy weekend wiosenny mogłem nadrobić stracony czas. W ciągu dnia wiosna wkroczyła zamaszyście na teren mojej posesji. Ciepłe Słońce topiło resztki śniegu a w zacisznych miejscach można było poczuć się jak na majowym pikniku. Żeby już nadszedł upragniony zmierzch - powtarzałem w myślach. I kiedy w końcu nadszedł..., rozproszył resztki niepewności związanej z prognozą seeingu na ten wieczór.

Łuk Apenin i Kaukazu - wschodniej górzystej obwiedni Morza Deszczów - podkreślony czarnym grzebieniem cieni. Struktura obu łańcuchów gór widoczna znakomicie, ale trójka kraterów leżących na Mare Imbrium (AAA - Archimedes, Aristilus, Autolycus) to własciwie tylko zarysy ich koron, ponieważ wnętrza mają mocno zacienione; subtelne włókna wyrzuconej wokół nich materii są za to doskonale podkreślone. Rima Bradley i Rimae Fresnel - sieć rowów leżących po zachodniej stronie Apenin można dostrzec bez trudu. Niewidoczny jest tylko rów na dnie kotliny - Rima Hadley.

W Ptolemeuszu grzebieniasty cień - ustępujący powoli, lecz nie pozwalający światłu rozlać się w nadmiarze na dnie krateru. Z prawej dwie charakterystyczne formy: Hipparchus i Albategnius - pierwszy płytki, zerodowany, a więc stary, drugi pięknie zarysowany, z centralną górką rzucającą cień i gładkim dnem z wypełnieniem lawowym, które zdobi młody krater Klein. Nad Ptolemeuszem i Albategniusem biegnie zachodni łańcuch małych kraterków - Catena Abulfeda.

Poniżej Ptolemeusza, przy terminatorze widać zarysy Alphonsusa i Arzachela i jeszcze niżej Purbacha. Charakterystyczne kaniony i żleby biegnące południkowo są artefaktami z czasów powstania Mare Imbrium. W osobnym wątku na Forum Astropolis można poznać ich nieoficjalne nazwy:

https://astropolis.pl/topic/59848-nowe-nieoficjalne-nazwy-księżycowych-formacji/?do=findComment&comment=691161

Przy terminatorze, ozdobiona cieniowymi formami, charakterystyczna struktura kraterów: Purbach, Regiomontanus i Walther, a po prawej od nich: średniej wielkości lecz bardzo wyraźna dwójka kraterów: Werner i Aliacensis. Nieco poniżej, formacja kraterowa z wyglądu przypominająca kaczkę, to: Fernelius, Stofler i Faraday.

Urzeka długi stożek cienia centralnej górki Walthera.

Ciąg dalszy nastąpi...

Andrzej78 · 25 Marca 2018

Witam

Oglądałem wczoraj księżyc i naprawdę dobry seeing był! Miło się czyta O Twoich Obserwacja

Pozdrawiam Czystego Nieba

25 Marca 2018

Świetne kadry i jakość zdjęć. Gratuluję!

Loxley · 25 Marca 2018

Wczorajsze kadry z ogniskowej 3200 mm.

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow GSO 3x (ekwiwalentnie F-3190 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

Warunki sprzyjały robieniu zdjęć w większej skali, czyli z Barlowem GSO 3x. Od ostatniej takiej sesji minął prawie rok. Dzisiaj Księżyc był wysoko na niebie, powietrze przejrzyste, a obraz dość stabilny.

Struktury leżące na centralnym południku: Ptolemaeus, Alphonsus Arzachel i obok Albategnius. W Ptolemeuszu grzebieniasty cień. U góry, kraterki Catena Abulfeda.

Prześliczne wnętrze Walthera, ze złożoną strukturą centralną i długim cieniem centralnej górki. Przesmyk w zachodnim obwałowaniu to osławiona gardziel klepsydry Deslandres-Walther - tym razem przepuszcza trochę światła na zachód.

Theophilus, Cyrillus i Catharina (TCC) w pełnym Słońcu. Szczątkowe cienie podkreślają detale tarasowatych koron kraterów i ich wnętrz. Wyjątkowo okazale prezentuje się centralne wzniesienie Teofila, jak czterolistna koniczyna, albo krzyż maltański. Jasne połacie imitują śnieżną pokrywę wysokich górskich zboczy i kontrastują z zimnym cieniem w kotlinach.

Na Morzu Nektaru para kraterów z ciemnym halo z rodziny Beaumont (DHC) przypomina, że pod jasną okrywą regolitu skrywa się ciemne wypełnienie magmowe.

Cdn...

Loxley · 26 Marca 2018

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

Niedziela, 25 marca br. Księżyc 1 dzień i 3 godziny po pierwszej kwadrze na wysokości 58 stopni. Temperatura +5 stopni, podmuchy wiatru, czyste niebo, obraz falujący, zmienny, w chwilach uspokojenia ostry. Czas letni, ale warunki bardziej przypominające zimę niż wiosnę.

Grzebień cienia w kraterze Plato i na północy w kraterze Goldschmidt. Mare Frigoris (Morze Zimna) wydaje się wyciągać długie macki i sięgać aż na Ziemię. Organoleptycznie czuję ten chłód. Alpy rozcięte doliną Alpes Vallis. Na jej dnie widać drugą nitkowatą dolinkę. Obie związane są ze zjawiskami przepływu magmy.

Spojrzenie na łańcuch Apenin i formacje rowów: Rimae Archimedes, Rima Bradley, Rima Hadley i Rimae Fresnel.

Prosta Ściana (Rupes Recta) - twór uskokowy, który zawsze przyciąga uwagę. Ciemna linia wypiętrzającej się na wysokość około 400 metrów ściany (a raczej stoku o nachyleniu około 30 stopni) przybiera dwoistą postać: ciemnej linii po pierwszej kwadrze i jasnej przed ostatnią kwadrą. Wyglądem przypomina szablę lub szpadę. Po jej lewej stronie biegnie rów Rima Birta, z prawej widać ciekawą formację kraterów Thebit.

Okolice Prostej Ściany to oczywiście formacje dużych kraterów (PAA) Ptolemaeus, Alphonsus i Arzachel i niżej Purbach i Regiomontanus. W kraterze Alphonsus znajdują się małe kraterki z ciemnym halo (depozyty piroklastyczne), ulokowane koliście w miejscach, w których pojawiają się też włosowate rozpadliny, będące efektem zamierzchłej aktywności wulkanicznej.

Już dzień wcześniej widoczny był łańcuch kraterków Catena Abulfeda (na północy Ptolemeusza), dzisiaj można dojrzeć inny łańcuch, na zachód od Ptolemeusza - nieco bardziej subtelny i trudniej zauważalny - Catena Davy.

Kadr z Rupes Recta, ale nieco niżej, przedstawia całą formację (PRWD): Purbach, Regiomontanus, Walther i Deslandres. Walther-Deslandres to oczywiście oświetlona pełnym Słońcem formacja "klepsydry". Po lewej stronie w kraterze Pitatus widać okazały grzebień cienia.

Tycho, Maginus, Clavius i Moretus - duże charakterystyczne kratery na południu. Światło dnia w Claviuszu wyczynia niesamowite historie, podnosi dramaturgię obrazu, dodaje mu tajemniczości i surowości. Skąpo oświetlony krater odstaje od standardowego wyglądu, ale czyż nie jest przez to bardziej atrakcyjny?

5ab8a9734128f_ClaviusMaginusSbiegun_25_03.2018r_19.49_TS152F2270_ASI120M_H-alpha35nm_105....jpg.8daa9abc29f4ec08e5b38bc9a3d18a74.jpg

Cdn...

lemarc · 26 Marca 2018

Księżycowa poezja.

bajastro · 26 Marca 2018

Pięknie się czyta relację, w nocy robiłem zdjęcia tych samych obszarów

Loxley · 26 Marca 2018

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow GSO 3x (ekwiwalentnie F-3190 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

Niedzielny wieczór ponownie sprzyjał robieniu zbliżeń powierzchni Księżyca - z ogniskowej 3200 mm. Chociaż do ideału było wciąż daleko, patrzenie na wiele detali przedstawionych w takiej skali daje czasem zupełnie nowe wrażenia.

Oto Claviusz i okolice. Gigant 245 kilometrowy wydaje się być abstrakcyjnym tworem, jakby zawieszonym w przestrzeni dyskiem o zdeformowanych krawędziach i podziurawionym w kilku miejscach. Światło wydaje się być wsysane do owych kolistych defektów, stąd tak dużo wokół czerni i nostalgii. Świt nie od razu podnosi nocną kurtynę, ale powoli przenika, jakby przesącza się przez szpary, dając naturze możliwość ubierania się w światłocieniowy ornament i zwodzi wzrok. Jak pięknie zwodzi.

5ab90a4c77824_B3_ClaviusMaginusSbiegun_25_03.2018r_20.13_TS152F3190_ASI120M_H-alpha35nm_105....jpg.08c6860d15e53937d684ee53a6c41458.jpg

Zbliżenie na sieci rowów w rejonie Apenin i majestat wyniosłego górskiego pasma.

Formacja PAA - Ptolemaeus, Alphonsus i Arzachel w zbliżeniu. Detale obu łańcuchów kraterów: Catena Davy i Catena Abulfeda. Ślady wypływów piroklastycznych w Alfonsie.

Rupes Recta, Rima Birt i detale wnętrza Deslandresa i Pitatusa.

Grzebień cienia w kraterze Plato. Ślady dawnej "cieplnej erozji dennej" w dolinie Alpes Vallis, czyli nitkowata forma na dnie doliny. To mój wkład do procesu zdjęciowej dokumentacji dawnych kanałów, którymi płynęła lawa.

Weekend obfitował w piękne widoki formacji księżycowych. Pogoda sprzyjała. Księżyc wysoko na niebie, wolny od zamgleń i pyłów przy horyzoncie, pokazywał swoje detale najlepiej jak mógł. Chociaż w powietrzu "ni to zima, ni to wiosna", dobra passa fotograficzna mogłaby trwać nadal, bo jakoś uodporniłem się na chłód, a tęsknota za obrazami malowanymi światłocieniem była u mnie już wręcz obsesyjna. Po tym weekendzie, obsesja zmalała, a tęsknota... pozostała nadal wielka.