Pozostałość po supernowej SN 1987A

Tuvoc · 1 Października 2023

Pozostałość po wybuchu supernowej SN 1987A to cel z listy "namibijskiej" o wyjątkowym dla mnie znaczeniu. Podobnie jak dla Mateusza Kalisza @Mathef, z którym mieliśmy przyjemność wspólnie rejestrować ten obiekt było to coś w rodzaju zdobycia trofeum, upolowania może nie największego i najładniejszego, ale rzadkiego i cennego zwierza

Słów kilka o samej supernowej i jej pozostałościach. SN 1987A była supernową typu II w Wielkim Obłoku Magellana, karłowatej galaktyce satelitarnej Drogi Mlecznej. Sam fakt bliskiej odległości od Ziemi - około 51,4 kiloparseków (168 000 lat świetlnych) i sam ten fakt czyni ją już unikatowym celem dla astronomów ponieważ była najbliższą obserwowaną supernową od czasów Supernowej Keplera. Pierwsze światło SN 1987A dotarło na Ziemię 23 lutego 1987 roku, i jako pierwsza supernowa odkryta w tym roku, została oznaczona jako "1987A". Jej jasność osiągnęła szczyt w maju, osiągając pozorną jasność około 3 mag!

Była to pierwsza supernowa, którą współcześni astronomowie mogli dokładnie badać, a jej obserwacje dostarczyły wiele informacji na temat supernowych typu II czyli gatunku supernowych związanych z zapadaniem się jądra gwiazdy.

Za jej odkrycie odpowiadają niezależnie od siebie zespół w składzie Ian Shelton wraz Oscar Duhalde w Obserwatorium Las Campanas w Chile 24 lutego 1987 roku, drugi zaś był Albert Jones w Nowej Zelandii, który niezależnie w ciągu tej samej doby również ją zarejestrował. Cztery dni po zarejestrowaniu zdarzenia, za przodka supernowej uznano wstępnie gwiazdę Sanduleak −69 202 (Sk -69 202), niebieskiego nadolbrzyma. Po zaniknięciu supernowej, tożsamość ta została ostatecznie potwierdzona przez zniknięcie Sk -69 202. Była to niespodziewana identyfikacja, ponieważ w tamtym czasie modele ewolucji wysokomasywnych gwiazd nie przewidywały, że niebieskie nadolbrzymy są podatne na wybuch supernowej.

Niektóre modele przodka przypisywały jego kolor nie tyle jego składowi chemicznemu, a stanowi ewolucyjnemu, zwłaszcza niskim poziomom ciężkich pierwiastków. Istniały spekulacje, że gwiazda mogła zlewać się z gwiazdą towarzyszącą przed supernową. Jednak obecnie powszechnie uważa się, że niebieskie nadolbrzymy są naturalnymi przodkami niektórych supernowych, chociaż wciąż istnieją hipotezy, że ewolucja takich gwiazd może wymagać utraty masy związaną z towarzyszem binarnym.

Myślę, że o supernowej i jej pozostałości nie ma potrzeby rozpisywać się więcej, a to dlatego, że wspomniany już kolega Mateusz (twórca kanału Astrolife) nagrał kiedyś świetny materiał filmowy na ten temat. Polecam i podrzucam link do niego:

https://youtu.be/o_K4jYO-r3k?si=fIoqcK4PihnsWOZo

Okoliczności uchwycenia pozostałości SN 1987A Mateusz przedstawił w innym materiale filmowym, podsumowującym naszą astrofotograficzną wyprawę do Afryki - https://www.youtube.com/live/Gtz4EtMt0jQ?si=ZS4mQusKyilrmEA-&t=4206

Również gorąco polecam

Warunki nie były do końca sprzyjające, umiarkowane podmuchy wiatru i konstrukcja teleskopu (jest to starsza wersja Synty 16" z GoTo) powodowały poruszenia na sporej liczbie klatek oraz dryf. Ostatecznie najlepsze 108 klatek po 1 sek. złożyły się na to co chciałbym tu zaprezentować.

Edytowane 1 Października 2023 przez Tuvoc

Gość na chwilę · 1 Października 2023

Opis jak zwykle wzorcowy. Takie drobiazgi powodują, że chce mi się wracać na Astropolis

Taki żarcik " Myślę, że o supernowej i jej pozostałości nie ma potrzeby rozpisywać się więcej"

Edytowane 1 Października 2023 przez Gość na chwilę

MaPa · 1 Października 2023

40 minut temu, Tuvoc napisał(a):

Pozostałość po wybuchu supernowej SN 1987A ..... to coś w rodzaju zdobycia trofeum, upolowania może nie największego i najładniejszego, ale rzadkiego i cennego zwierza

No extra. Niesamowite na czym potrafiliście się zafixować. Szacun.