WielkiAtraktor

Wygląda na to, że ADC nie był optymalnie ustawiony - zostało trochę fioletowo/czerwonego rozjazdu z przeciwnych stron. Mnie udaje się ustawić (w miarę) sensownie, gdy na podglądzie podbiję mocno ekspozycję/gain, żeby tarcza była przepalona, wtedy te kolorowe obwódki dobrze widać.

To te warunki wymiany ciepła z otoczeniem, jak pisze Mareg. Wystarczyło, że np. było skierowane w stronę pobliskiego drzewa albo ściany budynku, i one mogły je już wystarczająco dogrzewać przez opromieniowanie. Na tej samej zasadzie - jeśli zaparkujemy samochód tyłem do budynku, to po zimnej nocy można mieć oszronioną tylko przednią szybę (nachyloną i celującą głównie w niebo), a boczne pozostają czyste.

Jeśli będzie niczym nieosłonięte, to zaparuje znacznie szybciej, niż schowane w tubie LW (które jest przez radiację tuby dogrzewane). Najlepiej, jakbyś mógł je zamontować jakoś w konfiguracji podobnej do LW Oriona.

Ze środy nad ranem, Intes M715. 1) Blackfly S (IMX 273), Baader czerwony >610 nm 2) ASI 462MC, ZWO ADC, Baader L

Uwaga — planeta obraca się ciut wolno, ale chmury (jeśli używamy filtrów UV, IR) przesuwają się dość szybko (przykładowa animacja z 50 min.: link).

Przedostatnia noc, Intes M715. 1) Blackfly S (IMX 273), Baader czerwony >610 nm 2) jw., Baader pomarańczowy >570 nm 3) jw., Baader wizualny ciemnoniebieski 435 nm 4) ASI 462MC, ZWO ADC, Baader L (automatyczny balans bieli w AstroSurface)

Ech... to co oni tam robią w ogóle? Nie znajdzie się chociaż 1 elektronik w załodze?

Nie, po prostu najpierw przy nagrywaniu na oko przestawiłem trochę parametr "balans B" kamery, żeby nie było zbyt pastelowo, potem w GIMPie zmieniłem (też na oko) temperaturę barwową wyostrzonego stacku i jeszcze podbiłem nasycenie. Jak to u osobnika z deuteranomalią, trafność tych zabiegów może być średnia — chętnie przyjmę wszelkie poprawki kolorystyczne

Rejestrowałem całą noc przy bardzo dobrym seeingu, potem opiszę wyniki w osobnym temacie. Na szybko kilka ujęć: 1) Intes M715, Blackfly S (IMX 273), Baader czerwony >610 nm 2) jw., Baader pomarańczowy >570 nm 3) Intes M715, ASI 462MC + Baader L, próbna obróbka w AstroSurface (pewnie da się to poprawić): 4) GSO RC8 (SW Barlow 2x), Blackfly S (IMX 273), Baader czerwony >610 nm

Niedokładne/drżące prowadzenie i drgania od stąpania/wiatru jak najbardziej, ale seeing? Chyba obowiązuje tu wciąż to, o czym dyskutowaliśmy w starszym wątku o AO, tj. można w ten (prosty, SCAO) sposób skorygować najwyżej pole o średnicy kilku-kilkanastu sekund.

Dzięki za opis. Drganiami aż tak bym się nie przejmował; na kilkumilisekundowych ekspozycjach nie powinny być rozmazane, zresztą, zbiera się te kilka tysięcy klatek, większość będzie nieporuszona.

Jaki to teleskop i kamera były?

Z racji dużej aktywności obszaru 3078 rejestrowałem go cały wtorek z nadzieją na rozbłysk klasy X — ale nie było. Złapałem tylko: (opcja zapętlenia pod prawym przyciskiem myszy) 1) końcówkę porannego M5.0 i następujący po nim C1.5 (odstępy 20 s, razem 2 h): anim1.mp4 2) C6.4 i C5.8 (odstępy 20 s, razem 2:06 h): anim2.mp4 Cała sesja na szybkim przewijaniu (7:40 h); zwróćcie uwagę, jak dwie podgrupy po prawej rozjeżdżają się: fffwd.mp4 Sprzęt: achro 90 mm + etalon Lunta 50, Blackfly S (IMX 273), obróbka w AS!3 i ImPPG.

@count.neverest proponuję rozciągać histogram przed publikacją

Proponuję zgłosić błąd - wysłać takie wideo do autora i pokazać wynik, żeby mógł przeanalizować i naprawić.

Sesja dziś nad ranem miała być maratonem jowiszowym, ale RC8 okazał się rozkolimowany (i nie miałem czasu poprawiać). Intes M715 trochę też (co było widać w lekko asymetrycznym wzorze dyfrakcyjnym na Io), ale seeing był bardzo dobry i w miarę wyszło (kamera Blackfly S/IMX 273, filtr Baader czerwony 610 nm long-pass, odstępy 1 min., razem 0:35 h): output.mp4 Po skolimowaniu powinno być ostrzej. Wzór pasów chmur różni się znacznie od tego z 2014 (ten sam filtr):

O tym nie słyszałem; nie wydaje mi się, żeby mogło mieć jakiś związek (może przed laty, gdy stare kamerki włączały wtedy w tajemnicy kompresję i psuły surowe dane?). Tu jest dobra analiza i parę rad (przy końcu): https://skyinspector.co.uk/mars-edge-artefact/.

Optyka aktywna używana jest też dla dużych (i tym samym gnących się) zwierciadeł monolitycznych. Np. dla LBT (lustra 2x8,4 m):

A tak, racja, to faktycznie ułatwia sprawę operatorowi. Gdy kręcimy jeden plasterek, nie trzeba się martwić „czy zrobiłem wystarczająco dużą «zakładkę»” — odpowiedni program zadba o to post factum, tj. śledzi szczegóły na tarczy, widzi dokładnie, gdzie jest, i w miarę przesuwu tnie wideo na fragmenty do stackowania (robiąc tyle zakładki, ile sobie zażyczymy). Do tego jeśli kamerka daje pierścienie Newtona i kierunek plastra nie jest do nich równoległy, automatycznie mamy dithering i osłabienie lub usunięcie pierścieni przy stackowaniu. Jeszcze uwaga do b. dużych mozaik — Słońce to niestety nie Księżyc i w 5 minut przy takiej skali obrazu jak tutaj powierzchnia zmienia się dość wyraźnie. Czyli mozaika nie przedstawia już momentalnego „snapshotu” Słońca. Póki odstęp czasowy między sąsiednimi wideo w plasterku i między sąsiednimi plasterkami nie jest zbyt duży, da się je poskładać. Gdyby pójść dalej i np. użyć C11 czy C14 z jeszcze większą skalą obrazu (mozaika 1-gigapikselowa?), w końcu przestanie to działać — 30-60 s między sąsiednimi plastrami okaże się już zbyt długie.

Świetnie wyszło, a i seeing b. dobry (masz może jakąś surówkę z poziomu gruntu? Ciekawi mnie, o ile było gorzej). Metoda bardzo skuteczna, ale... czyż nie wszyscy tak robią?

Jowisz rotuje bardzo szybko (ok. 10 h), co sprawia, że nie należy z tym łączeniem przesadzać. Można sobie dokładnie wyliczyć dla danego setupu (skali obrazu), ile czasu trzeba, by fragment tarczy widoczny pod jednym pikselem przekręcił się pod sąsiedni (zwykle to czasy rzędu jednej - kilku minut). Jest też możliwość derotacji WinJuposem nawet bardzo długich wideo, i „coś” się uda zestackować, ale dla b. dużej skali może być to niefizyczne (bo pasma chmur przesuwają się też względem siebie).

Nawet nie trzeba powtarzać, oglądający może zwykle kliknąć prawym i wybrać "zapętl" Ja do kompresji używam narzędzia FFMPEG. Wywołanie wygląda np. tak: ffmpeg -r 25 -i frame%04d.bmp -vcodec h264 -pix_fmt yuv420p -vb 10000000 output.mp4 (jeśli mamy w katalogu klatki o nazwach frame0000.bmp, frame0001.bmp itd.). Parametr -r 25 podaje docelową liczbę klatek na sekundę, -vcodec h264 -pix_fmt yuv420p to wybór wariantu kodeka H264, który powinien każdemu działać, a -vb to bitrate (tu: 10 Mbps). Można zacząć np. od 2000000 i zwiększać o 500000, aż nie będzie widocznych artefaktów (również do Słońca sprawdza się b. dobrze: link). H264 wymaga parzystej liczby pikseli w pionie i poziomie; jeśli nasze klatki tak nie mają, FFMPEG może przyciąć, wystarczy dodać parametr -filter:v "crop=nowa_szerokość:nowa_wysokość:0:0".

Animatorzy, odradzam wrzucanie materiału na YouTube (ich rekompresja niszczy drobne szczegóły). Polecam stworzenie wideo MP4 (kodek np. H264, większość przeglądarek obsługuje) i załączenie bezpośrednio do postu. Można samemu wybrać bitrate na tyle wysokie, żeby nie stracić na jakości.