WielkiAtraktor

@Pioter_K Współcześniejsza (szybsza, mniej szumiąca) kamera na pewno się przyda, ale to nie jest kluczowe. Seeing i jeszcze raz seeing (i kolimacja teleskopu, sprawdź sobie dokładnie na gwieździe, np. Barlow + kamera z filtrem czerwonym). W naszej części świata jest całkowicie prawdopodobne, że miałeś po prostu paskudne warunki przy wszystkich dotychczasowych podejściach. Zły optycznie Barlow czy niedofiguryzowany teleskop są na końcu stawki możliwych przyczyn.

Ożeż, dałeś czadu z detalem i najdrobniejszymi chmurkami.

Posiadam Maczka 127 od wielu lat, ale dopiero wczoraj wycelowałem nim w Jowisza. Najpierw (pierwsze w ogóle) sprawdzenie kolimacji (filtr IR >742 nm): ASI462MC, ADC (ZWO), obróbka w AS!3 i ImPPG: 1-minutowe odstępy, razem 0:20 h (zwężenie okna przeglądarki mocno wskazane): j_osc.mp4

Pojechałem wczoraj w nocy w góry, ale seeing był słabszy niż ostatnio (musiałem trochę grubiej wyostrzyć) — za to utrzymywał się na tym samym poziomie, więc animacja wyszła równiejsza. Mimo lekkiego wiatru HEQ5 z „żaglem” wciąż dawał radę. 1-minutowe odstępy, razem 3:07 h (lekkie migotanie to od przechodzących rzadkich chmur): j_r.mp4 Odwzorowanie walcowe równoodległościowe; tym razem już nie muszę podświetlać, który pas chmur dryfuje j_proj.mp4 SW PDS250, Blackfly S (IMX 273), Baader czerwony >610 nm, obróbka w AS!3 i ImPPG.

Nie, skądże. Jak napisałem, zmalał tylko trochę, ale zmalał.

W dalszym ciągu nie zgadzam się. Dekonwolucja może wyostrzać sama z siebie, obecność lub nie szumu tego nie zmienia. Falek jeden do jednego nie zastępuje, ale daje zbliżone efekty. Żeby nie być gołosłownym - łatwy do powtórzenia eksperyment. Ściągnąłem z galerii Szwedzkiego Teleskopu Słonecznego (1 m apertury) zdjęcie fotosfery (link). Jest wychuchane i gładkie (z optyki adaptatywnej, i pewnie po jakiejś dodatkowej obróbce), szumu nie widać. W GIMPie skonwertowałem je na mono 16-bit i zaaplikowałem rozmycie funkcją gaussian blur (size = 5), czyli dokonałem konwolucji z kernelem gaussowskim (nadal brak szumu): Następnie na rozmytym obrazie dokonałem w ImPPG dekonwolucji Lucy-Richardson z kernelem gaussowskim z σ = 5. Śmiem twierdzić, że efektem jest wyostrzenie (mimo że oryginału nie odtworzyliśmy idealnie): Dla porównania potraktowałem to również falkami w Registaksie: Efekt: Porównanie obydwu podejść:

Właśnie, te skały naprawdę są kolorowe. Riklaunim sfocił to swojego czasu specjalnymi filtrami IR dla jeszcze wyraźniejszego efektu.

@ZbyT Definicja z linku, który podałeś, jest prawidłowa, ale zwróć uwagę na to: Szum to tylko przykład, z czym oryginalny sygnał może być spleciony. Rozmycie przez seeing albo wady optyczne to inna możliwość. Wówczas dekonwolucja ma efekt wyostrzający, co mogę potwierdzić po kilku latach używania Registaksa, a potem po napisaniu i kilkuletnim używaniu ImPPG

No nie, jak to? Dekonwolucja oznacza, że bierzemy oryginalny (ostry obraz), który uległ konwolucji z jakąś PSF (np. rozmycie gaussowskie przez seeing/stacking), i usuwamy (w miarę możliwości) to rozmycie. Efekt jest jak najbardziej zbliżony do wyostrzania falkami. A że przy okazji w niektórych algorytmach ogranicza się wpływ szumu (np. w dekonwolucji Lucy-Richardson), to osobna zaleta.

Do moich ostatnich Jowiszów z 7" i 10" stosuję wyostrzenie przez L-R + unsharp mask (albo samą unsharp mask), po czym robię drugi przebieg rozmywający lekko szum, czyli tylko unsharp mask z nieco mniejszą sigmą i amount <1 (>1 wyostrza, <1 rozmywa). Bardzo skuteczne, więc dodam to do interfejsu (tj. będzie można sobie pododawać wiele kroków unsharp mask z różnymi parametrami).

Mars ze środy nad ranem, kiepski seeing; SW 250PDS, AS!3 i ImPPG. Blackfly S (IMX 273), Baader czerwony >610 nm: Odstępy 2 min., razem 0:48 h: ASI 462MC + ADC:

Właśnie, już bardzo fajnie wychodzą te zdjęcia, ale z napędem mogłabyś m.in. naświetlać z większym zoomem bez rozjazdu gwiazdek. Jeśli masz zapędy majsterkowiczowskie, zob. hasło „astrokoziołek”.

Pewnie, ale będę miał okazję go odpalić dopiero od grudnia (poza tym i tak planowałem tę pośrednią aperturę 250 mm jako maksymalną do Słońca w WL).

Do tego w przeciwieństwie do b. dużych SCT/Maków nie będzie problemów z dryfem termicznym czy sferochromatyzmem. Acz odrośnik będę musiał dodać, bo wtórne zaszło mi mgłą po 3 godzinach (minisuszarka 12 V pomogła). Maselniczka standardowa No dobra, tuba ma 113 cm z założonym deklem.

W nocy z wtorku na środę miałem pierwszą udaną sesję planetarną z nowym Newtonem 250 mm. Materiał mono z kamery Blackfly S (IMX 273), kolorowy z ASI 462MC, obróbka: AS!3, ImPPG, VirtualDub2. Filtr Baader czerwony >610 nm, Barlow Meade 3x: To pierwszy raz, gdy udało mi się zarejestrować jakieś szczegóły na księżycu galileuszowym — w tym przypadku pociemnienia biegunowe na Io (por. np. to zdjęcie z sondy Cassini). 1:22 h, odstępy 1 min.: j_r.mp4 W odwzorowaniu walcowym równoodległościowym widać ruch względny jednego z cienkich pasów: j_proj.mp4 Ilustracja momentów dobrego seeingu: Do pracy z kamerą kolorową i ADC zaimplementowałem w Vidoxide wskaźnik dyspersji à la „Classic Mode” w FireCapture: Tj. pokazane jest bieżące przesunięcie centroidów kanałów R i B względem G (średnia z 10 klatek). Bez regulacji ADC było to po ok. 1,5 piksela, po niej: oscylacja 0,0-0,2 piksela. Ponieważ ADC powinien pracować w dość równoległej wiązce, żeby nie nadpróbkować, w torze optycznym dałem najpierw Barlowa SW 2x, potem ADC i kamerę. Wyszło f/14,6 (efektywne 3,04x), więc w sam raz (piksele 2,9 µm). Wyniki: 0:32 h, odstępy 1 min.: j_osc.mp4 Ilustracja momentów dobrego seeingu: Warunki zaczęły się pogarszać, ale dopaliłem jeszcze (swój pierwszy w życiu) metan (filtr ZWO, 20 nm); 0:40 h, odstępy 1 min., Barlow 2x: j_ch4.mp4 Migawka 50 ms, a i tak ciemno:

Pierwsze wrażenia z użytkowania nowego średnio-dużego teleskopu do (głównie) fotografii obiektów Układu Słonecznego: Newtona SW 250PDS (250/1200 mm, f/4,8). Tuba jest spora i dość ciężka — 14,4 kg, czyli na granicy nośności HEQ5 (musiałem założyć przedłużkę pręta przeciwwagi). Póki co wiatru nie było, więc działa to bezproblemowo. Obejmy są bardzo wygodne: najpierw zakładam na montaż szynę z obejmami, potem wkładam w nie poziomo tubę i dokręcam. Maselnica dla unaocznienia rozmiaru: Bardzo miłym zaskoczeniem był wyciąg; działa bardzo płynnie i bez backlashu (w dużym kontraście do dwóch kiepskawych crayfordów GSO, które mam do RC i refraktora). Ma nawet śrubki kolimacyjne dla wielkosensorowców. Na zdjęciu z przejściówką M54x1/T2 i moim starym uchwytem 1,25" z pierścieniem zaciskowym: Cela trochę dziwna; od środka jeszcze nie zaglądałem, ale wygląda na to, że lustro leży bezpośrednio na metalu (w moim starym 150PL było na korkowych podkładkach). Ręczne pokrętła kolimacyjne i kontrujące są wygodne w użyciu: Teleskop przyszedł mocno rozkolimowany. Po wstępnej kolimacji Cheshire’em poprawiłem najbliższej pogodnej nocy na Wedze z kamerką i filtrem IR-pass >742 nm. Przed: Po: Stack: Asymetria w prawo to chyba efekt termiczny. Popróbuję jeszcze dostroić przy dobrym seeingu.

@Moderatorzy proponuję przenieść posty obróbcze do istniejącego już tematu.

...ale też mniej światła i konieczność podbicia gainu, czyli większy szum. Z oversamplingiem lepiej nie przesadzać.

AS!3 do pewnego stopnia jest w stanie skompensować obrót planety w trakcie wideo (w końcu dla niego to bez różnicy, czy śledzone fragmenty przesuwają się przez wpływ seeingu, czy rotacji). Wg wątków na CN nawet 2-3 minutowe filmiki z C14 dają w ten sposób sensowne wyniki, mógłbyś spróbować.

Używam/łem Maków 127/180 od SW i Intesa M715. W każdym przypadku astrofotografia US jest możliwa bez dodatków, ale jak piszą koledzy, zewnętrzny fokuser z mikroruchami (motofokusera jeszcze nie używałem) bardzo polepsza komfort.