Krzychoo226

Dzień czwarty

Po śniadaniu udaliśmy się do wypożyczalni zostawić uszkodzony samochód jednocześnie mocno trzymając kciuki by mieli coś większego niż tico. Na miejscu okazało się, że w istocie mają 4 samochody które mogłyby nas interesować, ale jeden był uszkodzony, jeden zarezerwowany więc zostały dwa - pathfinder i wielki pickup nissana. Jako że przyjechaliśmy pathfinderem to taki też samochód dostaliśmy w zamian. Zrobiliśmy nim jakieś 400m po czym wróciliśmy z powrotem. By nie używać słów powszechnie uznanych za obelżywe powiedzmy, że zawieszenie było w nie najlepszym stanie. Nie mieli wyjścia, musieli dać nissana. Załatwiwszy tę sprawę mogliśmy udać się w kierunku San Pedro. Najpierw jednak zahaczyliśmy o znajdujące się w pobliżu klify La Portada. Przepiękne miejsce, setki ptaków, naturalny łuk skalny i klify rozciągające się na obszarze ponad 30 hektarów.
Następny przystanek na trasie to Chacabuco - miasteczko górnicze istniejące zaledwie 14 lat, od 1924 do 1938 roku. Wydobywano i przetwarzano tutaj azotany, ale wraz z wynalezieniem w Niemczech na przełomie lat 30 i 40 metod syntetycznych przemysł ten popadł w ruinę, a w raz z nim wyparowała połowa chilijskiego PKB. W czasach Pinocheta Chacabuco przeistoczono w obóz koncentracyjny... Obecnie z wolna odrastaurowuje się poszczególne części miasta. Na zwiedzenie całości niestety nie starczyło czasu, przed nami zaopatrzenie w prowiant w Calamie i dalsza jazda do San Pedro.
Do celu dzisiejszej jazdy - Atacama Space Lodge - dotarliśmy w nocy, w sam raz by zaniemówić na widok Drogi Mlecznej rozciągającej się nad naszymi głowami. W euforii robiłem zdjęcia opierając aparat o relingi na dachu pickupa Po kolacji w miasteczku rozpoczęliśmy obserwacje, a astrofociarze dodatkowo nierówną walkę z ustawieniem montaży na biegun południowy. Chciałoby się całą noc do samego rana, ale niestety jutro pobudka najpóźniej o 7. Następnego dnia czeka na nas ALMA!

Dzień trzeci

Dzień zaczął się dobrze, z godzinnym zapasem ruszyliśmy autostradą numer 5 na północ w kierunku Antofagasty. Mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Copiapo, a VLT opona naszego Pathfindera powiedziała dość. Na szczęście nic groźnego się nie wydarzyło, mogliśmy spokojnie zatrzymać się obok drogi i dokonać oględzin. Okazało się, że rozerwał się bok opony - dalsza podróż na czymś takim możliwa nie była, a kontynuowanie jazdy na zapasie przez kolejne 300km nam się nie uśmiechało. Kuba dzwoni do wypożyczalni, w weekend nikt tam nie mówi po angielsku, więc jako jedyna osoba hiszpańsko-języczna musi uratować dzień (zresztą nie pierwszy i nie ostatni raz). Dowiedzieliśmy się, że wypożyczalnia ma 2 oddziały w Chile jeden w Santiago i jeden w Antofagaście. Samochodu nie dadzą, mogą co najwyżej jutro kogoś wysłać do pracy, żeby dał nam kolejny wóz. W tym momencie mogliśmy też zapomnieć o VLT, na zapasie dojedziemy z dużym opóźnieniem, a nikt tam nie będzie przecież czekał, nie jesteśmy jedynymi odwiedzającymi tego dnia... Próbujemy jeszcze szczęścia w napotkanej po drodze wulkanizacji, ale niestety nie mają takich dużych opon. Poradzili tylko by jechać powoli i nie przegrzewać zapasu. Gdzieś w tym miejscu zapadła decyzja, że jeżeli opona będzie wyglądała ok, to podjedziemy na parking przed VLT i porobimy fotki z daleka, jeżeli nie to trudno. Musimy przejechać 300 kilometrów i nie ryzykujemy zostawienia połowy ekipy na noc na pustyni w razie awarii. Powoli wgramoliliśmy się z zamglonego, pochmurnego wybrzeża przez góry na marsjański płaskowyż pośrodku którego z jednej strony znajduje się Cerro Paranal, a z drugiej Cerro Armazones czyli góry na szczycie których znajdują się obecne i przyszłe największe obserwatoria świata. Na parking zajechaliśmy godzinę po czasie, zakładam więc 400mm, by choć tak zbliżyć się do VLT. Z tego miejsca widać morze... Chmur nad oceanem. Choć VLT w linii prostej od oceanu dzieli niecałe 20 kilometrów Andy zatrzymują całą wilgoć na wybrzeżu. Kontrast między szaro-burą jesienną pogodą, a tym co doświadczamy zaledwie godzinę później jest niesamowity. Dopiero po chwili zauważam, że Kuba ciągle rozmawia z ochroniarzami przy bramie. Czyżby próbował ich przekonać by nas wpuścili? Po pewnym czasie ochroniarz znika wewnątrz budynku, a Kuba oznajmia żebyśmy się przygotowali, bo będą dzwonić do kogoś w obserwatorium i jest nadzieja że nasza historia zmiękczy im serca. Po chwili ochroniarz prosi o nasze formularze wejściowe, jadą po nas! Przyjechali po nas pracownicy swoimi prywatnymi samochodami. Mamy 5, 10 minut na zdjęcia na placu przed teleskopami. Nie posiadamy się ze szczęścia! Na szczycie Cerro Paranal widoczność grubo ponad 200 kilometrów, bez problemu widoczny Llullaillaco oddalony o 190 kilometrów. No i teleskopy... Antu, Kueyen, Melipal i Yepun... Przytłaczająco wielkie... W trakcie rozmowy z naszymi przewodnikami jeden z nich zaproponował, że może nas zabrać do budynku kontrolnego i opowiedzieć o pracy w obserwatorium. Nie śmieliśmy odmówić. Do środka teleskopu nie można było wejść tego dnia, trwała kalibracja - pewnie robili darki albo flaty, też bym nie wpuścił ;). Na koniec zdjęcia grupowe z przewodnikami, nasza niedoszła wycieczka cały czas ciekawie nam się przygląda. Musieliśmy podejrzanie wyglądać małą grupą z 2 przewodnikami, jedyni bez kasków - wizyta vipów Szczęśliwi kontynuujemy jazdę do Antofagasty. Rezygnujemy z odwiedzenia Hand of the Desert, zapada zmierzch, przed nami jeszcze sporo kilometrów, nie ma sensu ryzykować dokładania kolejnych. Tej nocy czeka na nas wygodny hotel i długi poranek, zasłużony odpoczynek po ostatnich dniach pełnych gonitwy. Jutro wyprawa w serce pustyni gdzie spędzimy następny tydzień - San Pedro de Atacama.

Wreszcie obrobiłem zdjęcia więc zabieram się do spisania wspomnień z niedawnej wyprawy do Chile podczas której przemierzyliśmy prawie 6000 kilometrów i spędziliśmy siedem astronomicznych nocy na najsuchszej pustyni świata. W ostatecznym składzie ekipy znaleźli się:

• Mateusz Błaszczak @Alice
• Krzysiek Dominiak czyli ja
• Bartosz Makowski @maquu
• Tomek Mrugalski @thomson
• Marek Pacuk z synem Maksem
• Jakub Roszkiewicz @qbanos
• oraz Bernie Volz (nasz zaćmieniowy guru z USA).

Nie była to typowa wyprawa astronomiczna, gdzie żyje się w nocy, a śpi w dzień. Byliśmy raczej nastawieni na zobaczenie i poznanie tak wielu rzeczy jak to tylko możliwe z astronomią pomiędzy. I chyba udało się tak krajoznawczo jak i astronomicznie. Przywiozłem dość nocnego materiału by mieć co obrabiać w trakcie białych nocy Relacje podzielę na dni, bo z jednej strony ogranicza mnie ilość miejsca na zdjęcia, a z drugiej mój brak zdolności pisarskich. Zwyczajnie nie dam rady opisać tego wszystkiego za jednym posiedzeniem. To chyba tyle tytułem wstępu.

Dzień pierwszy
Tego dnia w zasadzie nie wydarzyło się nic ciekawego. Po przylocie do Santiago i załatwieniu dwóch Pathfinderów, lokalnej waluty, kart sim oraz jedzenia ruszamy 800 kilometrów na północ do Copiapo. Mniej więcej w połowie drogi w La Serenie zatrzymujemy się zjeść późny obiad. Tutaj też widzimy pierwsze plakaty reklamujące zbliżające się całkowite zaćmienie Słońca. Zmęczenie lotami i długą jazdą powoduje, że poważnie myślimy o zatrzymaniu się tu na noc zamiast kontynuowaniu jazdy. Ostatecznie kawa i posiłek poprawiły wszystkim humory i postawiły na nogi. Do Copiapo docieramy sporo po zachodzie Słońca.

Dzień drugi
Copiapo posłużyło nam jako punkt wypadowy pod Argentyńską granicę do malowniczej laguny Verde. Po długim locie i szaleńczej jeździe samochodem tuż po nim, nie ma nic lepszego niż kolejne 500 kilometrów, tym razem w trudnym terenie Wstajemy wcześnie rano i kierujemy się na północny wschód. Krajobraz zmieniał się wielokrotnie: od drogi przez pustynie, przez zielone pastwiska i wąską dróżkę zawieszoną w kanionie docieramy na przełęcz na wysokości ponad 4000m. Nieprzyzwyczajeni (rano byliśmy jeszcze na 400m!) wyraźnie odczuwamy niskie ciśnienie, a każdy większy ruch kosztuje nas zadyszkę. Zostajemy tu chwilę nacieszyć się widokami i porobić zdjęcia. Przy okazji przeprowadziliśmy niezamierzony eksperyment - w Copiapo, czyli 4 kilometry niżej, kupiliśmy 2 paczki czipsów które przeleżały w bagażniku całą drogę. Jedna już strzeliła, drugą można zobaczyć na zdjęciu poniżej. Dalej szlak prowadzi do Chilijskiego punktu granicznego znajdującego się w parku narodowym Nevado Tres Cruces. Stąd już niedaleko do celu naszej wyprawy, raptem 80 kilometrów. Trasa wiedzie po dobrej drodze, ale biorąc pod uwagę nagłą zmianę wysokości jedziemy ostrożnie. Po około godzinie docieramy na miejsce. Laguna całkowicie mnie oczarowała i podobała się najbardziej spośród wszystkich które odwiedziliśmy podczas tego 2 tygodniowego pobytu (może dlatego że ta była ta pierwsza?). Niezwykła była ilość soli, wszystko było dosłownie białe. Wiał też silny, słony wiatr przez co chodzenie bez okularów było właściwie niemożliwe. W drodze powrotnej zastała nas noc, a wraz z nią południowe niebo. Nie było siły, musieliśmy się zatrzymać i choć chwilę popatrzeć. Oczarowani wracamy do Copiapo zjeść i wyspać się solidnie, bo już jutro wizyta w VLT!

Podczas testów prowadzenia mojego montażu ze stopki wycelowałem w NGC 7000. Dobrodziejstwem fov mojego zestawu jest to, że pozwala przyjrzeć się dokładnie poszczególnym fragmentom, bez rozpraszania widza obrazem całości. Dziś burza wodorowa znajdująca się na północny-zachód od zatoki. Zdjęcie robiłem już ponad tydzień temu, ale jakoś nie było czasu obrobić.

27x300s Ha 7nm

Orion Optics CT10, Atik 414EX, montaż o kodowej nazwie N50