Loxley

Ładne zestawienie i chyba też cenne doświadczenie w robieniu tego typu zdjęć. Gratuluję.

Może najwyższy czas na oficjalny emblemat akcji obserwacyjnej? Sądzę, że nic tak nie przybliża nas do sukcesu jak pozytywne myślenie o nim a ilustracja pomoże się skupić. Zatem myślmy pozytywnie.

Wenus - 21 maja 2020r o godzinie 19.42, na wysokości 23°, w słabych warunkach widoczności (obraz drżący, zmienny). Sesja godzinę przed zachodem Słońca. Planeta ma już rozmiar kątowy na niebie 53.18". Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2200mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (1000/5000), Registax6. Zestawienie ośmiu faz Wenus od 8 lutego, gdy planeta miała zaledwie 16 sekund kątowych do 21 maja, gdy cienki rogalik Wenus miał rozmiar ponad 53". Zamierzałem doczekać do 55" ale muszę się pogodzić z brakiem pogody w najbliższych dniach i zakończyć projekt wcześniej. Zostawiam sobie małą furtkę do powrotu w sytuacji gdyby udało mi się jeszcze uwiecznić ekstremalnie cienki sierp planety. Póki co, jest to finalne zestawienie faz Wenus zmierzającej do złączenia dolnego ze Słońcem. Przy okazji, gratuluję wszystkim, którzy pasjonowali się Wieczorną Gwiazdą i fotografowali jej fazy. Przyznam się, że początkowo traktowałem sesje fotograficzne z Wenus jako trening i ciekawostkę, ale jak to często bywa, zapaliłem się do projektu, widząc zmiany w wyglądzie planety i gdy zestawienie faz systematycznie rozrastało się, zacząłem nakręcać się do systematycznych działań. I miałem z tego frajdę.

Wenus - 20 maja 2020r o godzinie 20-ej, na wysokości 21°, w słabych warunkach widoczności. Planeta ma już rozmiar kątowy na niebie 52.55". Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2200mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (1000/5000), Registax6. Zestawienie malejących faz Wenus z 15 - 17 - 20 maja br. Cieniejący rogal planety wygląda dość niezwykle, jakbyśmy niedługo mieli ujrzeć bardzo cienki pierścień. Co ciekawe odnajdywanie na jasnym niebie tego cienkiego rogalika za pomocą szukacza nie nastręcza żadnych problemów. Jutro zapowiada się pogoda więc spróbuję dodać zestawienie faz z całego sezonu i to chyba będzie wszystko w kwestii obserwacji Wenus przed złączeniem dolnym. Prognozy pogody są niekorzystne i jedyne na co liczę, to jakiś uśmiech losu.

Wenus - 17 maja 2020r o godzinie 20-ej, na wysokości 23°, w słabych warunkach widoczności. Planeta osiągnęła już rozmiar kątowy na niebie 50.5". Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (1000/5000), Registax6. Uaktualnione zestawienie siedmiu faz Wenus. Jeszcze tylko jedno zdjęcie do zakończenia projektu. Jeśli od dzisiaj każda sesja fotograficzna Wenus może być ostatnią ze względu na niepogodę w późniejszych terminach, postanowiłem częściej fotografować i robić zestawienie późnych faz planety. Będzie to rodzaj polisy ubezpieczeniowej, gwarantującej domknięcie głównego projektu faz od 8 lutego do najpóźniejszego możliwego terminu przed złączeniem dolnym Wenus. Dzisiaj zatem zestawienie zdjęć Wenus z 15 i 17 maja br.

Jakieś informacje o sprzęcie?

Wenus - 15 maja 2020r o godzinie 20.07, na wysokości 25°, w słabych warunkach widoczności. Planeta osiągnęła już rozmiar kątowy na niebie 49". Wypogodziło się pod wieczór, niebo zyskało jasnoniebieski kolor, bez pośpiechu realizowałem sesję fotograficzną. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2200mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (1000/5000), Registax6. Zestawienie siedmiu faz Wenus. Jeszcze jedno zdjęcie w okolicy następnego weekendu a będę szczęśliwy. Może uda mi się sfotografować ekstremalnie cienki sierp planety. Ekstremalnie cienki, to w moim rozumieniu sfotografowany po 24 maja.

Możemy skonstruować wahadło i wyznaczyć okres jego drgań a znając długość wahadła obliczyć wielkość przyśpieszenia grawitacyjnego. (?)

Wenus - 7 maja 2020r po godzinie 20-ej, na wysokości 28°, w dobrych warunkach widoczności. Planeta osiągnęła już rozmiar kątowy na niebie 44". Prognozy na nadchodzące dni nie dają mi szansy fotografowania Wenus w większym rozmiarze, stąd trochę wyprzedzam swoje plany. Najlepszy obraz planety jaki uzyskałem do tej pory. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (1000/5000), Registax6. Zestawienie faz Wenus. Jeśli dodam do tego zestawienia przynajmniej jeszcze jedno a najlepiej dwa zdjęcia, będę mógł mówić o wykonaniu planu.

Dla kogoś kto ma stacjonarne obserwatorium - mam na myśli przynajmniej pier lub inny stacjonarny statyw - i dodatkowo naprowadzanie na obiekty, to co napiszę poniżej nie będzie miało znaczenia. Ci, do których i ja się zaliczam, niemający systemu Goto, muszą się trochę natrudzić. Jak ja to widzę. Pierwsza opcja. W nocy przed D-day ustawiamy nasz teleskop na jakąś gwiazdę, której deklinacja jest podobna do deklinacji Wenus 19 czerwca o godzinie 10:12. Będzie to 18o31'. To nasza bazowa "płaszczyzna" ruchu teleskopu. Druga opcja jest taka, że przed świtem odnajdujemy sierp Księżyca i kierujemy na niego teleskop (musi być ustawiony na jakimś montażu ekwatorialnym) a następnie przez cały czas oczekiwania na godzinę 10-tą przesuwamy teleskop za ruchem nieba. To ułatwi nam namierzenie naszego satelity i Wenus. Trzecia opcja. Mając założony filtr słoneczny na obiektyw, kierujemy teleskop na środek tarczy Słońca. Wenus jest prawie 5o (4o54') niżej w deklinacji niż środek Słońca, więc sobie tylko znanym sposobem... korygujemy ustawienie naszego teleskopu o te 5 stopni i mamy znów właściwą płaszczyznę poszukiwania Księżyca i Wenus.

Odświeżę temat pytając, czy ktoś spróbuje zmierzyć się z tym wyzwaniem? W bieżącym wątku "Wenus 2019/2020" napoleon pokazał porównanie (w obecnych rozmiarach, bo Wenus 19 czerwca będzie trochę większa - o 10") wielkości planety i Księżyca. Oba ciała będą oczywiście w innej fazie i konfiguracji (dużo cieńsze!). Porównanie wielkości Wenus i Księżyca Kilka kluczowych informacji (skrótowo). Księżyc prawie dwa dni przed nowiem (zatem możliwy do obserwacji), na wysokości 60o nad południowym horyzontem, w odległości kątowej od Słońca około 22,6o.

Bardzo ciekawe zestawienie. Zaciekawiło mnie w kontekście czerwcowego dziennego zakrycia. To przygotowanie do fotografowania dziennego zakrycia Wenus przez Księżyc? Będziesz próbował? Jest to duże wyzwanie ale strasznie mnie ciągnie, żeby zmierzyć się z tym. Żeby nie robić off-topu, ewentualna dyskusja w wątku poniżej. https://astropolis.pl/topic/64690-zakrycie-wenus-przez-księżyc-19062020/

Księżyc 2 dni i 22 godziny po pierwszej kwadrze, 3 maja 2020r przed godziną 21, na wysokości 45o. Obraz drżący, szybkozmienny. Po odejściu chmur pozostało lekkie zamglenie. Temperatura 10 stopni, wilgotno, rosa. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Wychodzący z cienia Schiller i Basen Schiller-Zucchius w asyście Longomontanusa i Claviusa. Okolice bieguna południowego. Oświetlone formacje Gór Leibnitza - szczyty: M1, M3 i M2 (te, które leżą dalej od krawędzi). Skala F-1920mm Sinus Iridum, Montes Jura i kopuły Gruithuisen. Gassendi, część Morza Wilgoci i Hippalus Rille.

Kadry w mniejszej skali (F-1920mm) - niechciane..., odrzucone..., którym przywracam należną im wartość. Księżyc 22 godziny po pierwszej kwadrze, 1 maja 2020r, około godziny 21-ej. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 1920mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Poziomy kadr pokazujący wychodzenie Kopernika z cienia. Eratosthenes, Stadius i Apeniny. Mare Nubium od Fra Mauro, Parry i Guericke do Rupes Recta i Thebit.

Przypomnij proszę parametry teleskopu, bo nie jestem pewny, czy chodzi o 40cm czy o 60cm. Bardzo dobry detal widoczny na zdjęciu to nie tylko zasługa apertury ale również umiejętności operatora. Gratulacje, Karol.

Księżyc 22 godziny po pierwszej kwadrze, 1 maja 2020r po godzinie 21, na wysokości 53o. Obraz zmienny ale dość ostry i zdjęcia mają przyzwoitą szczegółowość. Po przejściu pasa zachmurzenia, niebo było zupełnie czyste. Przy temperaturze 12 stopni osiadała rosa ale nie przeszkadzała w obserwacjach. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Narodziny Kopernika. Piękny widok wyłaniających się z ciemności promienistych struktur i lekko rozjaśnionego wschodniego fragmentu korony kraterowego giganta. Tak giganta, bo ten zarys na granicy nocy wydaje się olbrzymi. Straszy stromością ścian i czarnym smolistym wnętrzem, ale z drugiej strony emanuje spokojem geometrycznej formy. Widzi się także, jakby zastygłe w czasie fale promieniście rozchodzące się od uśpionego krateru. Fantastyczny światłocieniowy spektakl. Clavius i całkiem ładna impresja światłocieniowa. Trójka kraterów w pełnym słońcu: Ptolemaeus, Alphonsus i Arzachel oraz słynna Rupes Recta. Rupes Recta w towarzystwie starego lecz jakże bogatego w ornamenty Deslandresa. Poniżej, para kraterów Pitatus-Hesiodus i pofalowane Mare Nubium. Plato, Alpy i Dolina Alpejska.

Wenus - 30 dni przed złączeniem dolnym ze Słońcem - 1 maja 2020r, o godzinie 20.52, na wysokości 24o nad zachodnim horyzontem. Ciepło, bezwietrznie, wilgotne powietrze i rosa. Obraz zmienny, seeing na poziomie 1,5". Sesja po długim oczekiwaniu na przejście pasa zachmurzenia. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (1000/5000), Registax6. Od dziś zestawienie faz planety będzie wyglądać bardziej finezyjnie (?). Rozmiar kątowy Wenus to już prawie 40".

Bardzo się cieszę. Dziękuję. Ambitnie walczyłem godzinę, ale większość materiału wylądowała w koszu. Te trzy kadry najlepiej oddają charakter wczorajszych impresji światłocieniowych. Pozdrawiam.

Księżyc 7 dni i 16 godzin po nowiu, 2h przed pierwszą kwadrą, 30 kwietnia 2020r po godzinie 20.30, na wysokości 55o. Ta wysokość nad horyzontem miała być atutem sesji fotograficznej organizowanej dość szybko w reakcji na poprawiające się warunki pogodowe, ale nie była. Obraz był zmienny i już na etapie nagrywania nie obiecywał dobrej jakości zdjęć. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Cienie Alp, długie, grzebieniaste, smoliste i piękny Łuk Imbrium - to pierwszy atut sesji fotograficznej. Na prawo od Apenin widoczne piękne zakola "wododziałowe" rozdzielające Mare Vaporum od Sinus Aestuum (pozostająca jeszcze w cieniu). Ptolemaeus, Alphonsus, Arzachel (PAA) - trójka kraterów leżąca na centralnym południku nigdy się nie znudzi.

Ciąg dalszy sesji zdjęciowej z 28 kwietnia 2020r, Księżyc 5 dni i 16 godzin po nowiu. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Centralnie - Arago i dwie kopuły magmowe, powyżej grzbiety na Mare Tranquillitatis. Po lewej Plinius i "kaskada" oddzielająca Mare Serenitatis. Grzbiety na Mare Serenitatis. Powyżej krater Posidonius i Le Monnier. Południowa iglica z podwójnym kraterem Boussingault (środek krawędzi). Struktura Janssen i Vallis Rheita.

Łukasz, pociągnij jeszcze przynajmniej do 10 maja, bo w Twoim przypadku zestawienie faz Wenus (a myślę, że zamierzasz coś takiego zrobić) nie jest tylko pokazywaniem kształtu i wielkości tarczy planety. To byłoby fajne podsumowanie Twoich codziennych osiągnięć. Wnosisz wspaniały wkład w sezon obserwacji Wenus.

Księżyc 5 dni i 16 godzin po nowiu, 28 kwietnia 2020r, na wysokości około 38o, w zapowiadanych przez MB bardzo dobrych warunkach (1,56" i 5/5). Ciepło, 18oC, bezwietrznie, trochę zamglenia. Pomimo bardzo zjawiskowych fal przemieszczających sie na obrazie Księżyca, ostrość była dobra. Okolice Morza Nektaru, od którego biorą nazwę najstarsze epoki geologiczne dziejów Księżyca. W tej konwencji fazę widoczności Mare Nectaris po nowiu a także po upływie następnych dwóch tygodni czyli po pełni, nazywam okresem nektaryjskim. Zważywszy na okres wiosennego kwitnienia i pory obfitości w nektar, nazwa dla tej fazy lunacji jest chyba adekwatna. Okres nektaryjski to również widoczność ciekawie oświetlonej trójki kraterów: Theophilus, Cyrillus i Catharina (TCC), to także jasna, wężowo wijąca się jak meandrująca rzeka, Rupes Altai. To charakterystyczne leżące w pobliżu kratery: Fracastorius i Piccolomini. I jakże by inaczej - formacja "plastra miodu" na południe od Morza Nektaru. Tę miododajną księżycową krainę, od całkowitego przesłodzenia i mdłości, utrzymuje w ryzach Zatoka Grubiaństwa (Sinus Asperitatis) na północy. Poza kraterem Hypatia i rozległą zrujnowaną podkowiastą strukturą na Mare Tranquillitatis wylądował ponad pięćdziesiąt lat temu Apollo 11. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Oto kilka kadrów ze standardowej dla mojego zestawu ogniskowej F-2270mm. Ten sam obszar na zdjęciach z użyciem Barlowa GSO 3x ED dającego ekwiwalentną ogniskową F-2850mm (skala 0.21"/px). Zachwycam się zbliżeniem do tych finezyjnych struktur, które pomimo przeskalowania obrazu wyglądają nadal atrakcyjnie. Ciąg dalszy rezultatów sesji zdjęciowej w przygotowaniu...

Dzięki. Myślę, że jest to jakiś kompromis. Wąskie pasmo dla achromatu to wybawienie od aberracji chromatycznej, a z drugiej strony, bliska podczerwień to lepszy detal niż daleka podczerwień. W przypadku mojej Wenus to i tak jest kwestia drugorzędna, bo fotografując pierwszy raz tę planetę chciałbym mieć ładny poster z wieloma jej fazami. Zanosi się więc na to, że osiągnę mój cel - mało oryginalny ale całkiem przyzwoity. Z kilogramami szkła mojego zestawu na nic innego nie mogę liczyć. Pozdrawiam.

Dziękuję ryszardo. To rzeczywiście jest magiczna pora dnia, kiedy kolory tak jakoś fajnie współgrają ze sobą. Jednak jak się przyjrzeć w szczegółach, nie zawsze wrażenia estetyczne maja kontynuację w jakości powiększonego obrazu. Wczoraj detale były "rysowane gruba kreską". Przyjemnie było pod gołym niebem fotografować a potem w gronie rodzinnym popatrzeć przez teleskop na Księżyc. Jednak jeśli chodzi o zdjęcia, to ciągle mam niedosyt i żal do natury, że nie udostępnia nam tych wspaniałych widoków w idealnych warunkach seeingowych. Pozdrawiam.

Księżyc 4 dni i 16 godzin po nowiu - 27 kwietnia 2020r, o godzinie 20-ej, na wysokości 38o nad zachodnim horyzontem. Ciepło, bezwietrznie, mała mglistość. Obraz zmienny, seeing na poziomie 1,81". Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (Fekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. Północna iglica. Kratery: Endymion, Hercules i Atlas. Południowa iglica. W najcieńszym końcu dobrze widać krater Demonax i z jego lewej strony jasny szczyt będący częścią pierścienia okalającego Basen Biegun Południowy - Aitken a dalej kratery: Boguslawsky i Boussingault. Hercules i Atlas na północy, Messala i Geminus bliżej krawędzi, Cepheus i Franklin po środku i rozległa równina Lacus Somniorum (Jezioro Snów) z ciemną kreską rowu Rima G.Bond. Od lewej Piccolomini, dalej podkowiasty Fracastorius, Mare Nectaris i Montes Pyrenaeus. Struktura Janssen (Janssen, Fabricius, Metius, Brenner) po środku, obok na północy Vallis Rheita. Na dole zdjęcia kratery: Vlaq, Pitiscus i Hommel.