JSC

Inna apertura, ale tez wrzuce dla porownania Strehle - ruskiego TALa 100mm f/10 (achro)

Zawsze mozna patrzec w zwykłą katówkę z boku...

Pamietam jak Rohr testowal EDki 120mm lub triplety 115/800 (juz nie pamietam dokładnie). Mial chyba z 6 sztuk i dla kazdej sztuki wychodzilo co innego. Tak wiec testy testami, ale i tak wszystko zalezy od tego czy ma sie szczescie czy nie.

Przy tej aperturze to nawet na fluorycie musialby miec co najmniej f/11 zeby miec w miare Strehla. Przy f/7 to i tak rewelacja.

Ja bym szczególna uwage zwrócil na przejrzystość powietrza. Ludziska potrza na te mapki zaświetlenia, Bortle i inne magnitudy, a ja w tym samym zaswietlonym miejscu ( przy bezchmurnym niebie) czasem widzę gołym okiem Wielką Mgławice Oriona, a czsem nie widze nawet wszystkich 7 głównych gwiazd Oriona.

Tak. Przy bardzo dokladnym zogniskowaniu i dużym powiekszeniu. Ja stosuję powiekszenia ok. 2,5xD.

W małej dobrej aperturce świetnie widac te pierscienie dyfrakcyjne, wielkość plamek centralnych, podatnośc pierscieni na seeing... Dwa przykłady takich małych apertur. Widoki nie sa przeklamane, ani wyidealizowne. Dokładnie tak to widac jak na poniższych szkicach. Pierwszy szlic mój (Izar), drugi z neta (Delta Cygni) Jak widac zróznicowana jest widoczność pierścieni, a nawet wielkośc plamek centralnych w zależności od magnitudo gwiazdy. Swoje dokłada oczywiście blask mocniejszego składnika. Przy aperturach z obstrukcja centralna mamy grubszy pierwszy pierścien dyfrakcyjny, kosztem jasnosci punktu centralnego. To samo dotyczy słabej optyki. Pierscien będzie gruby, nawet rozmazany i niemalze połączony z plamką centralną. Przy gorszym seeingu dodatkowo ta zlana kropa drży (bulgocze) przez co jeszcze trudniej oddzielic wizualnie pierścień od punktu centralnego. Tu przydałyby sie wykresy rozłożenia energii dysku Airego, zaraz je wstawię... Czyli mamy: - wpływ aberracji - wpływ obstrukcji centralnej - wplyw seeingu Powyższa grafika nieco upraszcza rozkład energii, ktory jest w rzeczywistości bardziej "postrzępiony" Co do powyższej grafiki - szkoda, ze dyski airego nie są w skali. Nie chce mi sie teraz tego naprawiac. Chociaz z drugiej strony do obserwacji obrazów dyfrakcyjnych potrzebne jest powiekszenie zależme od apertury. W/g mnie minimum 2xD, komfortowro 2,5xD. Czyli zawsze widzimy dysk Airego tej samej wielkosci czy to w malym czy duzym teleskppie (jeżeli seeing pozwoli), bo mamy rózne powiekszenia. . Grafiki głównie z Sacka https://www.telescope-optics.net/

OK, tylko jakie może byc maksymalne powiększenie? Z wykresu wynika, że ok. 2xD dla teleskopów do 200mm średnicy. No chyba ze nie narysowali dalszych krzywych(?) W/g mnie 2,5...3xD dla dobrej optyki, ale przy ciemnym niebie moze i wiecej ( znane sa ekstremalne obserwacje malych mgławic planetarnych w jeszcze większych powiekszeniach). Co do Strehla. Prosty eksperyment myślowy - przy obserwacji bardzo słabych gwiazd nie widac pierscieni dyfrakcyjnych, a tylko punkt centralny. W któryms momencie znika takze punkt centralny, im mniejsza jego energia tym szybciej. Czyli de facto i tak nie widzimy calości dysku Airego przy słabych gwiazdach ( nie widzimy pierscieni).

A dzięki! Pewnie tak! Oczywyscie jest jeszcze doświadczenie obserwatora w umiejetności zerkania.

W wątku o APO ktos poruszył ciekawy temat wpływu, że tak piwiem pozaaperturowego na magnitudo oglądanych gwiazd (obiektów). Generalnie to wplyw wielkości apertury jest oczywisty. Ja lubie prosty wzor: Mag widzialne golym okiem + 5logD* = Mag widzialne teleskopem *D w cm Nie podaje wzoru z powiekszeniem, bo wydaje mi się nieprecyzyjny. Ale glówne pytanie brzmi czy np. Strehl (calego układu!) 0,5 i drugi 0,9, mozna odniesc w prosty sppsób do magnitudo? Tzn. pomozyć sobie przez ten współczynnik i już? Myśle ze z transmisja/ odbiciowościa można tak spokojnie zrobić i będzie to dzialać zarówno do magnitudo gwiazd jak i mgławic, ale ze Strehlem juz raczej trzeba rozdzielic te dwa rodzaje obiektów. Jakies idde i przemyślenia, a najlepiej linki do fachowych artykułów z Waszej strony?

Pomijając zasłonięcie części apertury lusterkiem wtórnym, to Strehl ma wplyw na zasieg , ale głównie gwiazdowy, mglawicowy chyba mniej. Strehl zalezy od aberracji ( w tym obstrukcji centralnej). No i transmisja układu teleskop-okular ma oczywiście znaczenie.

Są dwie sprawy, a moze trzy(?) 1. Seeing lokalny, czyli plywa caly obraz i wtedy im mniejsza srednica tym stabilniej. 2. Seeing na dużych wysokosciach, czyli obraz niewyyraźny, nieostry. Wtedy im mniejsza obstrukcja centralna tym lepiej. Nie wiem dlaczego tak jest ( ale tak jest! * ), ze taki seeing szarpie najpierw pierscienoami dyfrakcyjnymi a plamka centralna obrazu dyfrakcyjnego ( dysku Airego) dość dlugo pozostaje nienaruszona. Wiadomo ze im większa obstrukcja centralna, tym wiecej energii idzie w pierscienie dysku Airego i tym wiecej szarpie seeing. To samo dotyczy jakosci optyki, czyli ogolnie mówiąc Strehla, bo im lepsza optyka tym mniej ucieka nam energii w pierścienie dyfrakcyjne i mniejj jest do szarpania. 3. Być może mała światłosila. Wynika to bardziej z tolerancji na ustawiemie ostrosci (zakres dobrej ostrosci), ale wiąże sie z seengiem, który niejako psuje nam ustawienie ostrosci w punkt ( seeing raczej lokalny). * mam pewną koncepcję, nawet dość oczywistą, ale nie ma sensu sie tu rozdrabniac i dywagowac.

Rzeczywiście! Aż czuje się ten brak atmosfery na Księżycu. Niesamowite! Gratuluję zdjęcia @lulu

Generalnie to najpierw powinienes sprawdzic ustawienie wyciagu, potem wycentrowac pajaka, potem LG... bez kolimatorów. Dopiero potem poluzowac LW i zlapac go w dlon i probowac wstepnie ustawiac. Dopiero na samym koncu poprawki kolimatorami.

Myśle ze zależy czy chcemy zdjecia czy obserwacje wizualne. Niesymetryczny pająk daje brzydkie spajki https://www.backyard-universe.de/en/i/installation-secondary-spider W wizualu do przełkniecia, ake na zdjeciach to akurat "clou programu" i musza te spajki byc perfekcyjne. Ja akurat nie lubie spajkow nawet na artystycznych astrofoto, no ale co kto lubi. Gdyby byly pajaki cnc trójramienne do Newtona SW 200mm to chyba szarpnalbym sie na niego. PS Te stałe pajaki Artesky (ale tez te zpowyzszego linku, chyba ze to jest to samo) maja calkiem cienkie ramiona, chyba bardzo niewiele grubsze od tych " blaszkowych".

Moim zdaniem szkoda pieknego życia na ustawianie pająka... kupic stałego i po zabawie no chyba, ze ktos lubi takie zabawy. https://www.astroshop.pl/pozostale-czesci-i-akcesoria/artesky-spinne-fuer-skywatcher-200-1000-oder-200-800-newton-teleskope/p,65062 BTW Widze ze sa jeszcze pierscienie zamiast łapek na LG, myśle ze tez bardzo przydatne, szczególnie do dużych luster... https://starizona.com/products/primary-mirror-mask-for-skywatcher-150-cnc-machined?pr_prod_strat=e5_desc&pr_rec_id=16514dde4&pr_rec_pid=8005077467393&pr_ref_pid=8005074780417&pr_seq=uniform

Wygooglało mi się. Ciekawe informacje, szczególnie o ruchu e i f. BTW Składnik c: masa 40 Słońc, jasność 210 000 Słońc... lubię takie informacje

Ale czytajcie chłopaki ze zrozumieniem. Chodzi o zobaczenie dysku Airego w pełnej krasie.... EDIT Jeszcze raz zwróce uwagę na to, że jak nasz mózg wie co widzi, a najlepiej jak juz to widzial swoimi oczami, to lepiej to widzi. Dlatego czasem starzy doświadczeni obserwatorzy lepiej widzą szczegóły od młodych, z lepszym wzrokiem, ale mniej doświadczonych.

Otóż ti! Właśnie chciałem napisać. Wszyscy, ktorzy maja z tym problem lub maja bardzo duze teleskopy,, powinni sobie zrobic taka przysłone zeby zobaczyc jak wyglada dysk Airego - obraz dyfrakcyjny gwiazdy. Jak juz zobaczymy jak to wyglaďa na zywo, to wtedy i w wiekszej aperturze zauwazymy o co chodzi z tymi pierscieniami. SW ma dekle z otworem w srodku, ale Bresser chyba nie daje takich do 102/1350 (?)

Musiałbyś naszkicować obraz jakiejś gwiazdy (najlepiej podwójnej), wtedy można by było cokolwiek powiedzieć. Jeśli patrzysz przez refraktor i masz dobry seeing, to pierścień powinien być okrągły, cienki i nieposzarpany. 100mm apertura jest jeszcze dość odporna na seeing (ale już nie tak bardzo jak 80mm!) - pierścienie powinny być łatwo dostrzegalne w bardzo dużych powiększeniach (powyżej 2xD). w poniższym linku masz pokazane jak powinien (albo nie powinien) wyglądać obraz dość jasnej gwiazdy (te zogniskowane kropki pomiędzy obrazami rozogniskowanymi. Dla refraktora po lewej). Diffraction pattern and aberrations (telescope-optics.net)

Oczywiscie ostrośc ustawiona w punkt! No i seeong, ktory nie poszarpie tego pierscienia.

Raczej ciemne niebo jest potrzebne... Teoretycznie to i 80mm a nawet mniej by wystarczylo.

Sprawa jest na pewno bardzo zlozona i skoplikowana. Seeing to jedno, ale jest jeszcze przejrzystość atmosfery i jasnosc obiektu ( magnitudo). Ja mam wypracowane swoje powiekszenie ok. 2,5xD na jasne i srednio jasne gwiazdy podwojne ( a przynajmniej taki główny slładnik) , gdzie nie razi blask gwiazd, widoczny jest pierwszy pierscien dyfrakcyjny (dla mnie wazne, bo dzieki temu mozna oszacowac separację skladnikow) i plamka centralna jest ładnie odcięta od tła. Co do meritum - na razie zadałem sobie prace domową wybrałem trzy linki, aby jakos w miare merytorycznie pogadać. Jeszcze nie przeczytałem, więc na razie wstrzymam sie z jakimis konkretniejszymi wnioskami. Gdyby ktos cos jeszcze fajnego z tego zakresu znalazl, to prosze o linki. http://www.biecek.pl/eseje/indexObraz.html https://www.klinikaoczna.pl/Journal/-124/pdf-48682-10?filename=23_001_2008_POG_JANOSIK_ZDOLNOSC.pdf https://www.telescope-optics.net/eye.htm

Na luty to Alula Australis jest fajna ( takze ze wzgledów historycznych, o których pisałem na ponizszej grafice). Nie jest trudna, tym bardziej, że akrualnie jest prawie największa separacja ok. 2,5" Mozesz jednak porownac obraz z obrazem z "referencyjnego" Vixena 80/1200 Te obrączki wygladaja w tym Vixenie dokladnie tak jak narysowałem ( idealne, jak od cyrkla). I orbita ze stelledoppie Na pewno warto tez jeszcze zerknac czy widac Syriusza B jak juz jestesmy przy podwojnych zimą. Zobaczyc bialego karla na wlasne oczy to fajna sprawa

Sam nie wiem co bym wybral, a dla kogos to juz w ogóle... Mysle jednak ze mobilnosc jest bardzo istotna, tym bardziej jesli chcesz robic wyjazdy.