Tuvoc

Nie wiem o czym piszesz, ale spoko Powodzenia w tym czymś tam i kompletowaniu sprzętu.

Sensory analogiczne do ZWO, sterowniki też Dają radę.

A kto bogatemu zabroni

Piękny kadr. Lekko podany, z pokazaniem głębi.

Albo moją 585. Jest na giełdzie

Kadr z kategorii ekstremalnych. Jeśli miałbym idealnie czysty horyzont to w konfiguracji Canon 800D + Samyang 135mm wyglądałby tak:

Chyba raczej piękna.

To jak z samochodem. Jeden potrzebuje wana, inny kabriolet

Takiej nie chcecie?

@Herbert West Zrobiłeś kapitalną robotę i uratowałeś mi zdjęcie, które nieudolnie maskowałem słabszym wyciągnięciem histogramu. Świetna robota z tutorialem. Jestem zdania, że to jedna z bardziej przydatnych tutaj pomocy do obróbki. Komu ani raz nie zdarzyło się źle zrobić/nie zrobić flatów niech pierwszy ciśnie swoją kamerą o ziemię!

Czasami tak robię, ale w tym przypadku zrobiłem najpierw preselekcję w Sirilu. Co do nieba to wystarczy pojechać do kolegi @Piotrek K. na wioskę. Godzina jazdy z Krakowa. Akurat do M1 nie potrzeba nie wiadomo jakiego nieba, ale nie zmienia to faktu, że u niego są świetne warunki.

Dziękuję

Bardzo Ci dziękuję za pomoc przy tym materiale i pokazanie kilku nowych sztuczek Czekam w takim razie na tutorial tutaj. Będzie bardzo przydatne :)

Kurczę, jakoś czułem, że znajdziesz taki smaczek Dzięki również za miłe słowa. Niestety nic nie ma u mnie :/ Próbowałem zarówno przez Plate Solving (baza danych ma aktualne asteroidy i planetoidy), jak i oglądając sekwencję klatek. Nic nie zauważyłem.

I jest kapitalna! Gorąco polecam.

Backfocus reguluje się podkładkami o grubości dziesiątych czy nawet setnych milimetra, aby mieć idealne płaskie pole. To sam sobie teraz odpowiedz na tak postawione pytanie

Masz rację Maćku. Napisałem zgodnie z sensem słowa, ale nie literalnie Już leci edit.

W oczekiwaniu na danie główne wieczoru czyli Łańcuch Markariana popełniłem dwa kadry na przystawkę – dwie gromady - M 35 wraz z towarzyszącą jej NGC 2158, a także podwójną gromadę NGC 869 & NGC 884 zwaną potocznie „hichotami”. Takie niezobowiązujące fotografie, z samymi tylko gwiazdami to zawsze dobra okazja do uzupełnienia wiedzy, bo nie oszukujmy się, nigdy nie polowalibyśmy na nie gdyby nie były celem pobocznym albo wynikało to z dużej fazy Księżyca. Pierwsze zdjęcie to para gromad M 35 oraz NGC 2158. Kilka zdań o każdej z nich: M 35 – znana również jako NGC 2168 jest względnie bliską gromadą otwartą w zachodniej części gwiazdozbioru Bliźniąt. Odkryta niezależnie przez dwóch astronomów – panów Philippe’a Loys de Chéseaux około 1745 roku oraz John’a Bevis’a przed 1750 rokiem. Leonard & Merritt w 1989 roku obliczyli jej całkowitą masę, używając techniki statystycznej opartej na prędkościach ruchu własnego jej gwiazd. Według ich obliczeń wyniosła ona maksymalnie 3200 mas Słońca. Jej odległość od Ziemi to 2970 lat świetlnych, a szacowany wiek M 35 to około 110 milionów lat. Najgorętsze gwiazdy ciągu głównego w gromadzie mają klasyfikację spektralną B3. M 35 zawiera również bardziej zaawansowane gwiazdy, w tym kilka olbrzymów o pomarańczowym i żółtym kolorze. NGC 2158 – leży ona w bezpośrednim sąsiedztwie głównej bohaterki kadru, ale nie jest z nią związana. Ta gromada otwarta znajduje się o około 9 000 lat świetlnych dalej, czyli ponad 12 tysięcy lat świetlnych od ziemskiego obserwatora. Jest również dużo starsza, jej wiek szacuje się na ok. 2 miliardy lat. Widać to bardzo dobrze przyglądając się kolorystyce jej gwiazd. Składa się ona głównie ze starych żółtych gwiazd, gdyż jasne błękitne olbrzymy zakończyły już swoje życie. Podobnie za jakiś czas wyglądać będzie M 35. Drugi kadr to znana i popularna podwójna gromada składająca się z dwóch gromad otwartych NGC 869 i NGC 884. Zwyczajowo obie gromady określa się kolejno jako h Persei i χ (chi) Persei, stąd też słynne „hichoty” (od h-a i chi Persei) w naszym rodzimym środowisku miłośników astronomii. Samo oznaczanie greckimi literami - h Persei i χ Persei pojawiło się po raz pierwszy w Uranometrii wydanej w 1603 roku – atlasie astronoma Johanna Bayera. Podwójna Gromada h & χ świadomie obserwowana była już w czasach starożytnych. Katalogowana była przez greckiego astronoma Hiparcha już w 130 roku p.n.e. Beduińscy Arabowie widzieli w niej ogon mniejszej z dwóch ryb, które wyobrażali sobie w tej okolicy, a została ona pokazana na ilustracjach w książce Abd al-Rahmana al-Sufiego „Księga Stałych Gwiazd”. Obydwie składowe gromady widoczne są widoczne gołym okiem (ich wielkość na niebie to ok. 20'/25', a jasność 5.3-6.1 mag.) i leżą w odległości około 7500 lat świetlnych w ramieniu Perseusza. NGC 869 ma masę 4700 mas słonecznych, a NGC 884 3700 mas słonecznych. Obie gromady są otoczone bardzo rozległym halo gwiazd, a łączna masa całego tego kompleksu wynosi co najmniej 20 000 mas słonecznych. Stanowią one rdzeń asocjacji gwiazdowej typu OB1 w Perseuszu - skupiska młodych i gorących gwiazd. Na podstawie badań widm gwiazd wchodzących w skład obu gromad, określono, że obie gromady są stosunkowo młode i mają ok. 14 milionów lat. W każdej z gromad jest ponad 300 błękitnych nadolbrzymów dzięki czemu cała Podwójna Gromada h & χ jest pięknym niezwykle fotogenicznym obiektem, przyjemnym w obserwacjach wizualnych jak i atrakcyjnym w astrofotografii.

Co to za montaż SVP?

To jest zestawienie dwóch materiałów - stary robiłem na początku zabaw w astrofoto prawie z centrum Krakowa, ale to było z filtrem h-alpha. Natomiast ten nowszy, który dał detal oraz lepsze gwiazdy już od kolegi @Piotrek K. z wioski (50 min jazdy od miasta). Zdjęcie to taki gniotek trochę. Na pewno się doczeka porządnej powtórki.

Kapitalny kadr!

Ciekawy, nietuzinkowy kadr.

Wiem. U mnie też się takie wykluło. Dziś pokażę Dwie gromadki w jedną noc.