Miyamori Valley

[Loxley]

MAK 150/1800, ASI 120M z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (450/2500), Registax 6.

 

Miyamori Valley

 

18 czerwca br. przejrzystość powietrza była wzorcowa (nad północnym horyzontem widoczne były obłoki srebrzyste). Gwiazdy, pomimo pełni, w dużej ilości zdobiły niebo. Księżyc oślepiał swoim blaskiem. Miałem wrażenie jakby w tym jego blasku majaczyły jakieś nuty żółci, różu i fioletu - niezupełnie zmieszane, ale dostrzegane naprzemiennie, zależnie jak się na Srebrny Glob patrzyło. Pewnie to złudzenie, albo może jakiś quasi-zmysłowy sygnał znakomitej transparentności atmosfery? Tę kwestię pozostawiam nierozstrzygniętą. Niestety, stabilność słupa powietrza pomiędzy Księżycem a teleskopem pozostawiała dużo do życzenia. Powierzchnia satelity, upstrzona kraterami, kraterkami i mikrokraterkami "gotowała się" , ale momentami (było ich niewiele) obraz trochę się uspokajał i wyostrzał.

 

W takich warunkach powstał na matrycy kamerki obraz zachodniej formacji kraterów: Grimaldi, Lohrmann, Hevelius i Cavalerius oświetlonych w fazie 1 dnia i 14 godzin przed pełnią. Sprzyjające światło dopiero nieśmiało sięgało do leżącego dalej na zachód, zacienionego krateru Riccioli. Właśnie między Lohrmannem, a Ricciolim widać było ciemną smugę, którą w połowie długości przecinała inna słabsza .

W kręgu europejskim struktura znana pod nazwą: "krzyża św. Andrzeja", bo przypomina znak drogowy o tej nazwie. Za oceanem, określana jest bardziej finezyjnie - "Miyamori Valley". Choć jestem obserwatorem Księżyca, to nie dążę do konsekracji struktur jego powierzchni, więc kiedy śpiewność brzmieniowa tej ostatniej nazwy bardziej mi pasuje - zostanę przy niej.

 

Miyamori Valley jest zadziwiająco prosta, kontrastowa, jakby była częścią arterii komunikacyjnej, ale nie imputujmy jej cywilizacyjnych konotacji - wystarczy nam aż nadto jej abstrakcyjnego formalizmu i czegoś, co moglibyśmy nazwać światłocieniowym oportunizmem. Jest pięknym łącznikiem pomiędzy księżycowym dniem i nocą. Jest oszczędnym w formie drogowskazem - do krateru Riccioli, zyskującym po jednej godzinie już sporo blasków w swym wnętrzu. Może zapewnia mu wydajny drenaż z resztek nocy?

 

Na zdjęciu widać zachodni brzeg Oceanus Procellarum i na nim, wiele półkolistych lub w zarycie kolistych struktur, będących starymi kraterami wypełnionymi lawą. Są również takie, które wystają z "oceanicznej toni" tworząc coś na podobieństwo kręgów na wodzie. Możemy się tylko domyślać, ile wyrazistych i kształtnych struktur impaktowych pochłonęło morze lawy, ile form światłocieniowych nigdy nie powstanie. Jakże ubogi pod tym względem jest tu księżycowy interior, jak monotonny. Zachodnia krawędź Srebrnego Globu, jawi się więc jak brzeg Wenezueli po bezkresie oceanicznej podróży. Dotarłszy do nowego lądu, chciałoby się krzyknąć: "spalić wszystkie statki".

Edytowane 2 Lipca 2016 przez Loxley

[ekolog]

Czy tam (w terenie) obiektywnie są jakieś podłużne "wgniecenia" lub ciemniejszy grunt czy też ten Andrzejowy krzyż jest tylko grą cieni przy określonym położeniu Słońca względem Łysego?

 

Tak na oko wydaje mi się, że to może być przypadkowe ułożenie się cieni na/w całkiem zwyczajnych obiektach krajobrazu Księżyca.

 

Pozdrawiam

p.s.

"nie dążę do konsekracji struktur"

 

Edytowane 20 Czerwca 2016 przez ekolog

[Fredrixxon]

Super. Delikatna struktura, trudna do uchwycenia.

Swoją drogą krzyż św. Andrzeja wygląda trochę inaczej. Chyba że na zdjęciach robionych z orbity (pionowo z góry) dolina ma inny kształt.

A co do konsekracji : można tez cenzurować inne nazwy na Księżycu, bo ich patroni byli rudzi, leworęczni albo garbaci

[margor55]

Jurek, chyba zle podpisales krater Schickard / Grimaldi /. . Super fotki .

[Loxley]

Tak na oko wydaje mi się, że to może być przypadkowe ułożenie się cieni na/w całkiem zwyczajnych obiektach krajobrazu Księżyca.

 

 

Większość tego co widzimy na Księżycu opiera się w danym momencie na księżycowym światłocieniu. Tak jest też w przypadku Miyamori Valley, czy tożsamej z nią formy Krzyża św. Andrzeja. To zwykła impresja, przypadkowy układ cienia, dający złudzenie rzeczywistej struktury, takiej jak np.: Vallis Rheita przy wschodniej krawędzi, klifu Rupes Recta, albo słynnej doliny w księżycowych Alpach. Księżycowe impresje są częścią zmieniającego się wyglądu Księżyca podczas całego cyklu lunacji. W moim odczuciu, rzecz nie w tym, że to są złudzenia, ale w tym, że jest ich tak mało, a i to widoczność, sezonowa lub nieco bardziej regularna, przepada w czasie niepogody lub braku czasu.

 

Dolina Miyamori, podobnie jak wiele innych form cieniowych jest ulotną impresją, podatną dodatkowo na parametr libracji w długości. Lubię ją ze względu na jej industrialną formę i jednocześnie geometryczną ozdobę północno zachodnich stoków Grimaldiego. Krzyż św. Andrzeja wiązany jest właśnie z otoczeniem Grimaldiego, choć na pokazanie jego pełnej formy było o kilka godzin za późno i jeszcze przyjdzie na to czas (stąd osobny i mam nadzieję rozwijający się wątek).

 

Jak widzę, wielu z Was Miyamori Valley przypadła do gustu. Cieszę się i dziękuję jednocześnie za swego rodzaju przyzwolenie na pokazanie odrobiny świata impresji księżycowych. Nie ma ich wiele. To po prostu ozdobniki, bez których nasze postrzeganie świata niewiele różniłoby się od ulegania sugestywnym komendom sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu - jest bezpiecznie, ale beznamiętnie.

[Loxley]

Noc 28/29 kwietnia 2018r. Księżyc w wieku 1 dnia i 2 godzin przed pełnią, na wysokości trzydziestu paru stopni (o godzinie 01.00).

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-1920 mm), EQ-ATM, AutoStakkert!2 (400/2000), Registax 6.

 

To już prawie dwa lata upłynęły od ostatniej mojej "wizyty" w tym rejonie. Jak widać, niekiedy bardzo rzadko trafia się okazja do powtórzenia obserwacji czegoś, co zawsze mnie elektryzowało i pociągało. Księżycowa zachodnia krawędź, z charakterystyczną formacją kraterów: Grimaldi, Lohrman, Hevelius i Cavalerius i piękna impresja światłocieniowa - Miyamori Valley. Dolina wyglądająca jak tatuaż na "tłustym cielsku" Srebrnego Globu w pełni - wydziergana przez bezimiennego animatora, czyli samą naturę. Atramentowo czarny znak, utożsamiany również z "krzyżem św. Andrzeja" jest elementem mojego katalogu subtelnych, ulotnych i podziwianych fenomenów. Dziś warunki nie były jednak najlepsze, żeby cieszyć się wyjątkowością zjawiska.

[OBERON RD]

Na tym zdjęciu lepiej widać, że czasem jest to nie prosta linia (jakby dolina z tytułowego zdjęcia) ale taki krzyż jaki widzimy czasem przed przejazdem kolejowym (św. Andrzeja). Innymi słowy Lunar X ale na ciemno!

Zdjęcie 28 kwietnia o 22-55-03 czasu letniego. Kolejny przykład zjawiska które widać krótko, bo zmienia się oświetlenie tarczy Księżyca. Loxley robił zdjęcie 2 godziny później i krzyż jest już mniej wyraźny, robi się bardziej Miyamori Valley.

[Loxley]

W dniu ‎2016‎-‎06‎-‎20 o 11:07, Loxley napisał:

W kręgu europejskim struktura znana pod nazwą: "krzyża św. Andrzeja", bo przypomina znak drogowy o tej nazwie. Za oceanem, określana jest bardziej finezyjnie - "Miyamori Valley". Choć jestem obserwatorem Księżyca, to nie dążę do konsekracji struktur jego powierzchni, więc kiedy śpiewność brzmieniowa tej ostatniej nazwy bardziej mi pasuje - zostanę przy niej.