Szkice astronomiczne

wimmer · 24 Lipca 2011

Szkice astronomiczne:

Wrażenia z obserwacji zachowane w rysunku.

Dawno, dawno temu pojawiła się u ludzi potrzeba zobrazowania tego, co widzieli na niebie. Człowiek sięgnął wtedy po prostą i jednoczesnie jedyną możliwą wtedy metodę.

Po prostu narysował to, co widział na niebie.

Trudno powiedzieć kiedy powstał pierwszy na świecie rysunek obiektu astronomicznego. I też wypadałoby się zastanowić, czy jakikolwiek rysunek przedstawiający wycinek nieba, bądź obiekt niebieski jest szkicem. Raczej nie, ale skoro sięgamy daleko w przeszłość, to raczej nie możemy wymagać w 100% realnej notatki obserwacyjnej.

Widoczne na zdjęciu malunki znajdują się w kompleksie jaskiń Lascaux we Francji. Te obrazy powstały około 15 000 lat przed naszą erą. Niektóre źródła datują je nawet na przeszło 16 000 lat p.n.e., a nawet 18 000 lat p.n.e.

Widać tutaj postać Byka. Jednakże, co ciekawe jedna z teori sugeruje, że nie jest to po prostu byk, a część naszego nieba - mianowicie Gwiazdozbiór Byka.

Widoczny nad bykiem układ kropek to najprawdopodobniej Plejady – gromada, którą z pewnością każdy z nas dobrze zna. Natomiast widoczne wewnątrz głowy byka kropki symbolizują Hiady – luźną gromadę w centralnej części Byka. Co ciekawe, w tym układzie oko byka to najprawdopodobniej Aldebaran, czyli najjaśniejsza gwiazda w Hiadach i jednocześnie w całym gwiazdozbiorze.

Tego, czy ta teoria jest prawdziwa nie jesteśmy w stanie stwierdzić. Wypadałoby cofnąć się w czasie i zapytać autorów, czy sugerowali się niebem, czy to jakiś bawół, a układy kropek są zupełnie przypadkowe (np. ktoś z nich wyciskał farbę z zaschłego pędzla)

A jeżeli jest to rzeczywiście świadomie namalowany Gwiazdozbiór Byka? Jak ma się wtedy do tego nasze przekonanie, że gwiazdozbiór ów został „wymyślony” przez starożytnych Greków i symbolizował tego byka, w którego zamienił się Zeus? Kultura Egejska rozwinęła się jakoś 3000 lat p.n.e.

Skoro ludy prehistoryczne zamieszkiwały tamte tereny w okresach zbieżnych z malunkami z Lascaux, to można by stwierdzić, że wyobrażenie gwiazdozbioru Byka powstało nie w czasach świetności Grecji, ale przylazło do Greków spod jaskini.

I przy okazji owy wizerunek byka mógł być jednym z pierwszych rysunków / szkiców astronomicznych.

Jako ciekawostkę dodam, że według owej teorii, na tym malunku widać też Pas Oriona i część Bliźniąt. Pas Oriona byłby czterema kropkami po lewej stronie byka (ciekawe czemu 4 kropki w pasie Oriona, a nie 3? ) Natomiast ten „mieczyk” powyżej, to część bliźniąt.

A oto szkic Księżyca który powstał wiele, wiele lat później. Owy szkic wykonał Galileusz. Jak wiadomo. wykonał on też wiele innych szkiców. W ogóle systematycznie obserwował Księżyc i wykonywał szkice jego faz.

W jakim celu powstały te szkice? Po to aby po prostu uwiecznić obserwowany obiekt, zachować na dłużej wrażenia z obserwacji, ale przede wszystkim po to, by studiować ten obiekt i dzielić się rezultatem swoich obserwacji z innymi ludźmi.

W swoich szkicach Galileusz, jak i wielu innych astronomów, zawierali po prostu cały efekt swoich obserwacji

Kiedyś szkic, rysunek, był jedyną możliwą formą uwiecznienia obrazu. Dzisiejsza technika pozwala na bardziej efektowną formę, np. fotografię nieba. Jednakże po dziś dzień pasjonaci na całym świecie, a także i w Polsce nadal tworzą szkice astronomiczne.

Jednak ta, jakby się wydawało archaiczna, forma obrazowania nieba także ewoluuje. Szkice astronomiczne od dawnych czasów znacznie się rozwinęły, i nadal się rozwijają.

Jeżeli ktoś jeszcze nie zna, to tutaj mamy międzynarodową stronę ASOD, na której codziennie publikowany jest nowy szkic astronomiczny. Czyli taki „szkicowy APOD”:

Astronomy Sketch of the Day

http://asod.info

Jaki jest cel tworzenia szkiców astronomicznych?

Moim zdaniem, ma dwa główne podłoża:

Pierwsze – to wynik obserwacji. Podobnie jak astronomowie przed wiekami, w ten sposób notujemy to, co zaobserwowaliśmy.

Drugie – bardziej osobiste.

Według mnie wielu spośród amatorów obserwacji nocnego nieba ma ochotę zanotowania swoich wrażeń z obserwacji, zachowania ich na dłużej. Z mojego punktu widzenia szkic jest pewną formą notatnika, pamiętnika, w którym możemy spisać wszystkie swoje wrażenia podczas obserwacji danego obiektu.

Z tą różnicą, że nie posługujemy się słowami, a prostą formą rysunku. W trakcie tworzenia szkicu jednocześnie studiujemy dogłębnie ten obiekt, wypatrujemy szczegółów, które chcemy zanotować, uwiecznić na naszym szkicu.

Dlatego główną, niepodważalną zaletą szkicu astronomicznego jest jego duża wartość poznawcza.

Dzięki szkicowi możemy pokazać jak rzeczywiście wygląda obiekt w danych warunkach, przez dany teleskop i w danym powiększeniu.

Jako zaletę wymienić też trzeba właśnie dogłębne studiowanie obiektu. Wykonując szkic wpatrujemy się w obiekt minimum 20-30 minut. Tak sądzę, że szkice niezbyt skomplikowanych obiektów mogą powstać w około pół godziny. Natomiast trudniejszych obszarów nieba, z dużym zagęszczeniem gwiazd, ze różnymi kształtami, czy to mgławice, czy skomplikowana powierzchnia Księżyca mogą zająć nawet 2-3 godziny.

W tym czasie patrząc na wsprost, czy też zerkaniem, jesteśmy w stanie solidnie przyjrzeć się obiektowi, wyłuskać detale, które nie są widoczne na pierwszy rzut oka.

Kolejną zaletą jest łatwość wykonywania szkiców. Szkicowanie jest naprawdę proste. W dodatku możemy szkicować wszelkie obiekty, czy to Księżyc, planety, gromady gwiazd, mgławice, czy całe gwiazdozbiory.

Możemy zacząć od najprostszych obiektów, np. skromnych, nieskomplikowanych gromad gwiazd. Niech kropki wykonane ołówkiem będą naszymi gwiazdami. Duże, silne kropki będą jaśniejszymi gwiazdami, a delikatne, malutkie kropeczki, będą tymi ciemniejszymi.

A więc w prosty sposób tworzymy obraz danego obiektu, bardzo bliski rzeczywistemu, i dzielimy się tą naszą notatką z innymi osobami, które interesuje, jak owe obiekty mogą wyglądać w takim, czy innym teleskopie.

Osoba, która chce zainteresować się obserwacjami nieba może sięgnąć po te szkice i już wyrobić sobie pojęcie na temat wyglądu obiektów, na temat możliwości teleskopu i warunków, w jakich powinna obserwować.

Często przecież spotykamy się z tym, że osoba chcąca kupić teleskop i zainteresować się obserwacjami, spodziewa się wyglądu mgławic i galaktyk takich, jak na zdjęciach.

Jak już wczesniej wspomniałem, szkice astronomiczne ewoluują. Nawet ta z pozoru archaicza forma jest rozwijana i w istocie przestaje być archaiczna a staje się atrakcyjna nawet dziś.

Oto podstawowy warsztat osoby szkicującej. Zwykła biała kartka z nadrukowanym na nią szablonem. Okrąg przedstawia pole widzenia w okularze podczas obserwacji.

Niemniej niektórzy szkicownicy preferują szkice bez owego okręgu. Czasem też zależnie od szkicowanego obiektu.

Do tego na początek wystarczy nam jeszcze tylko ołówek i gumka. A jak kto chce to może zaopatrzyć się też w fiszor.

Szkic może powstać już przy użyciu ołówka i takiego szablonu, albo nawet zwykłej, czystej kartki.

Oto szkic, można powiedzieć, surowy. Tutaj widać cieniutki, zaledwie półtoradniowy sierp Księżyca.

Ten szkic wystarczy zeskanować i poddać prostej obróbce w dowolnym programie graficznym, mianowicie odwrócić kolory.

Wtedy biała kartka stanie się czarna, a obiekt biały, a także w odcieniach szarości. Jak skanujemy na kolorowo, a planujemy szkic w odcieniach szarości, to warto usunąć kolor, żeby po skanowaniu i inwersji nie powychodziły jakieś róże, czy błękity.

W programie graficznym możemy też usunąć wszelkie artefakty, niechciane mazy, plamki, nasze błędy, otarcia z ołówka itp.

Jednakże wspomniałem o rozwijaniu się szkicu, o jego ewolucji.

Kilka prostych zabiegów jest w stanie zbliżyć ten szkic jeszcze bardziej do rzeczywstego obrazu.

Najważniejsze to nie zmieniać wyglądu szkicowanego obiektu. On powninien zostać taki, jaki wtedy zanotowaliśmy. Ale prostymi narzędziami został tutaj dodany kolor nieba, który odpowiada kolorowi nieba tego wieczoru w trakcie szkicowania tarczy Księżyca. A także sam sierp został w prosty sposób obdarzony kolorem bardzo bliskim temu, jaki wtedy miał.

Oto szkic planety Wenus. W podobny sposób niebo zyskało kolor, jaki miało w trakcie obserwacji. Wiadomo, niebo bardzo rzadko jest smoliście czarne. Dlatego moim zdaniem w tej formie szkic jest jeszcze bardziej zbliżony do rzeczywistości.

Zachęcam do spróbowania operacji z nadaniem koloru nieba, ale nie namawiam. Każda osoba szkicująca ma swoje upodobania. Niektórzy nawet ograniczają obróbkę komputerową do samego zeskanowania kartki. Inni natomiast większość szkicu przerabiają na wersję cyfrową tylko bazując na surowym szkicu.

Ja robię różnie. Czasem dodaje więcej obróbki, czasem wcale.

Możemy pójść jeszcze dalej. Nie musimy używać białej kartki, ołówka, i prostych operacji graficznych.

Osoby szkicujące mogą rozwijać tę formę dowolnie, w zgodzie ze swoimi upodobaniami, ale także w zgodzie z obiektami szkicowanymi. Ważne, żeby szkic, nadal pozostał notatką obserwacyjną, a nie ekspresją Natomiast forma może być zróżnicowana.

Możemy sięgnąć po inne narzędzia, a więc użyć innej techniki szkicowania. Na przykład szkicować węglem, białą kredką na czarnej kartce, tuszem, albo jak widać na tym zdjęciu pastelą na różnokolorowych kartkach. Patrząc na szkice różnych autorów na całym świecie, technik szkicowania może być naprawdę wiele.

Możemy mieszać, wymieniać te techniki w swojej twórczości związanej ze szkicowaniem. Każda inna technika ma swoje zalety i wady.

Ja, oprócz ołówka i obróbki w programach graficznych, szkicuję też pastelami.

W przypadku szkicowania pastelami czy też białą kredką na czarnym papierze szkic staje się o wiele prostszy i jednocześnie atrakcyjny. Mamy gotowe czarne, czy granatowe tło (możemy zaopatrzyć się w dowolny odcień kartki), nie musimy poddawać naszego szkicu obróbce graficznej. Od razu nanosimy światła, cienie i półcienie, tak jak widzimy w okularze teleskopu. Jak wiadomo, to co obserwujemy w kosmosie to światło.

Czasem szkicując ciemnym ołówkiem na białym tle, a potem odwracając kolory nie uzyskujemy odpowiedniej jasności i kontrastu. Trzeba się gimnastykować później. Do tego dochodzi jeszcze problem, że na różnych monitorach szkic wygląda bardzo różnie.

W przypadku białej kredki na czarnym, czy innym dowolnym ciemnym tle problem z odwróceniem koloru nie istnieje. Od razu nanosimy światła i półcienie tak, jak je widzimy.

Mając różnorodne narzędzia możemy nadal rozwijać tę formę obrazowania nieba, jaką jest szkic astronomiczny. Możemy starać się zbliżyć nasze szkice jak najbardziej do rzeczywstego wyglądu obiektów a jednoczesnie nadać im ciekawy i atrakcyjny wydźwięk. Nic nie stoi na przeszkodzie abyśmy użyli też koloru.

Jak już wcześniej wspomniałem szkic jest prostą i wszechstronną formą. Nie mamy praktycznie żadnych ograniczeń.

Możemy szkicować, wszystko co jesteśmy w stanie zobaczyć ale oczywiście pamiętajmy, że szkic powinien być tą rzetelną notatką z obserwacji, a więc nie powinna nas ponosić wyobraźnia. Wiadomo, czasem możemy się pomylić, czasem po obróbce szkic może wyjść „przesadzony”. Najczęstszym problemem jest różnica w wyświetlaniu na różnych monitorach. U mnie szkic może wyglądać tak, jak powinien, u ciebie obiekt może być za jasny, i jeszcze jakieś artefakty w tle, a u kogoś innego ledwo cokolwiek widać. Jak na razie nie udało nam się do końca rozwiązać tych problemów.

Jednak po pewnym doświadczeniu ze szkicowaniem mogę stwierdzić, że szkic na monitorze powinno się oglądać nie z 20-30 cm (pewnie większość z nas w tej właśnie odległości ma twarz od monitora ), ale z około 1-1,5 metra. Wtedy szkice, które wydają się za jasne, stają się nieco ciemniejsze, poprawia się nieco kontrast. Natomiast co zrobić ze szkicami zbyt ciemnym? Tego nie wiem.

Może warto by było opracowywać za każdym razem dwie wersje, jedną ciemniejszą, drugą jaśniejszą. Warto też wrzucić surowy (nie odwrócony) szkic. Osoba zainteresowana może spróbować sobie odwrócić u siebie i dopasować jasność do swojego monitora.

A więc staramy się szkicować tylko to, co rzeczywiście widać. Wtedy szkic zachowuje swoją wartość poznawczą.

A jeżeli nie, to na forum, szkic który jest przesadzony może zostać poddany wątpliwości. Większość z nas przecież wie, jak wygląda dany obiekt.

Mówiłem o swobodzie w szkicowaniu. Tutaj przykład.

Tarcza Księżyca widoczną w dzień. A więc kolejny dowód na dowolność w naszym szkicu. Do zrobienia tego szkicu posłużyła kartka o błękitnym kolorze i biała pastel. Pewnie można by było uzyskac podobny efekt zwykłą, białą kredką. Szkic powstał z tego co pamiętam dość szybko i łatwo.

Ponadto, co jest bardzo kuszące, aby tworzyć szkice astronomiczne wcale nie jest wymagane posiadanie sprzętu astronomicznego. Teleskop nie jest tutaj konieczny.

Księżyc w całej okazałości, w otoczeniu chmur, czy halo jest widoczny gołym okiem. Gwiazdozbiory także. I inne ciekawe zjawiska też.

Natomiast większe kratery, czy księżycowe morza przecież wyglądają świetnie już przez lornetkę.

I przez lornetkę jesteśmy w stanie dostrzec wiele ciekawych obiektów nocnego nieba. Plejady, proszę bardzo, Galaktyka Andromedy – z powodzeniem. Wielka Mgławica Oriona, M44, czyli Żłóbek, i wiele innych.

A w trakcie obserwacji możemy sporządzać szkice astronomiczne, czyli te nasze notatki, nasz zbiór wrażeń zachowany w rysunku.

A więc kartka, ołówek w dłoń...

Zachęcam i pozdrawiam

Edytowane 24 Lipca 2011 przez wimmer

wimmer · 24 Lipca 2011

Dla osób zainteresowanych ową teorią, jakoby malunki z Lascaux były szkicami, mapą nieba, tutaj jest filmik:

Edytowane 2 Października 2011 przez wimmer

krigore · 24 Lipca 2011

Dobry tekst. Nawiązując do wstępu - tej interpretacji malowideł nie znałem, a brzmi bardzo prawdopodobnie. Co do reszty - jak już mówiłem, przemawia do mnie argumentacja w postaci notatek z obserwacji i rzeczywiście, szkice są niezastąpione, jeśli chodzi o porównanie możliwości teleskopów. W obydwu przypadkach konieczna jest jednak precyzja i talent rysującego, o czym chyba jednak nie wspominasz. A może się mylę?

Hmmm... Czy sam spróbuję? Nie wiem, może. Powoli zaczynam się przekonywać. Poprzeglądałem trochę galerii i niektóre są naprawdę sensowne

wimmer · 24 Lipca 2011

...W obydwu przypadkach konieczna jest jednak precyzja i talent rysującego, o czym chyba jednak nie wspominasz. A może się mylę?

Wierz mi, nie jest potrzebny jakiś większy talent. Do naszkicowania jakiejś gromady gwiazd, albo łatwiejszej mgławicy, np. M57 nie potrzeba szczególnego talentu.

Czasem sobie żartuję, że jeżeli jesteś w stanie narysować "ludzika" składającego się z okrągłej główki i pięciu patyczków, to jesteś w stanie wykonywać szkice

krigore · 24 Lipca 2011

Dla osób zainteresowanych ową teorią, jakoby malunki z Lascaux były szkicami, mapą nieba, tutaj jest filmik:

Dzięki, obejrzałem cały. Trochę smutne, że babka ma problemy z ukończeniem badań - nawet jak szanowne gremium się nie zgadza, powinni nie robić problemów, choćby przez szacunek do włożonej w to pracy... Zresztą - nawet jak zapędza się zbyt daleko w ogólnych wnioskach, szczątkowo może mieć wiele racji. W każdym razie - mnie przekonała.

sawes1 · 24 Lipca 2011

Olek wraca. :Beer:

Krigore, od siebie dodam, że szkicowanie gromad otwartych wspaniale ćwiczy określanie odległości pomiędzy gwiazdami. Mam niesamowitą radochę, gdy porównuje szkic z mapą nieba i nie widzę istotnych różnic w położeniu gwiazd. Oczywiście tych w zasięgu sprzętu. Co do spróbowania to nie kombinuj, tylko weź jakąś sztywną podkładkę, kartkę i ołówek. Może się okazać, że masz talent do szkicowania i przybędzie kolejny "rebeliant".

Adam_Jesion · 24 Lipca 2011

W nowej wersji forum będzie automatyczny system wybijania i oznaczania takich "hot" wątków. Trzeba je promować. Dzięki Olo za świetny art.

Kuba_BP · 2 Października 2011

Chylę czoła :notworthy: . Uwielbiam szkice, a te astronomiczne są po prostu świetne i trzeba doceniać ich twórców za zaangażowanie. Jestem nowy i dopiero decyduję się na jakiś poważniejszy sprzęt i takie szkice są dla mnie bardzo pomocne (wiem czego mogę się spodziewać gdy spojrzę w okular). Po zakupie postaram się również zacząć szkicowanie tego co zobaczę, chociażby dla własnej satysfakcji.

Pozdrawiam

_Spirit_ · 2 Października 2011

taki teks budzi chęć aby pójść do "plastyka" po ołówek i papier

dzięki Wimmer - mam ochotę się z tym zmierzyć

ekolog · 27 Kwietnia 2021

Bettina Forget, artystka i badaczka z Uniwersytetu Concordia w Montrealu od lat rysuje księżycowe kratery.
Chce spopularyzować kratery na Księżycu nazwane na cześć kobiet aby podkreślić cenny wkład kobiet w naukę.
Była zaskoczona gdy dowiedziała się, że spośród 1578 kraterów księżycowych, które zostały nazwane, tylko 33 uhonorowało kobiety.

https://www.nytimes.com/2021/04/27/science/moon-craters-women.html

Siema
p.s.
Dla chętnych z translatora:
'Ile kraterów księżycowych nazwano dla kobiet? Mniej niż byś się spodziewał.
Rysując niewielką liczbę księżycowych kraterów nazwanych imionami kobiet, artysta ma nadzieję podkreślić wkład kobiet w naukę.

Powierzchnia księżyca jest usiana kraterami, pozostałością po gwałtownych zderzeniach w czasie kosmicznym. Kilka największych jest widocznych gołym okiem, a teleskop przydomowy ujawnia setki innych. Ale włącz obserwatoria astronomiczne lub nawet sondę kosmiczną na naszego najbliższego niebiańskiego sąsiada i nagle pojawiają się miliony.

Bettina Forget, artystka i badaczka z Uniwersytetu Concordia w Montrealu, od lat rysuje księżycowe kratery. Pani Forget jest astronomem amatorem, a praktyka łączy jej zainteresowania sztuką i nauką. „Pochodzę z rodziny artystów” - powiedziała. „Musiałem walczyć o zestaw do chemii”.

Kratery na Księżycu są nazwane, zgodnie z konwencją, imieniem naukowców, inżynierów i odkrywców. Niektóre, które rysuje pani Forget, mają znane imiona: Newton, Copernicus, Einstein. Ale wielu tego nie robi. Rysowanie kraterów o nieznanych imionach skłoniło panią do zastanowienia się: kim byli ci ludzie? A ile było kobiet?

„Kiedy to pytanie zapadnie ci w pamięć, musisz wiedzieć,” powiedziała.

Pani Zapomnijcie o przeglądaniu zapisów Międzynarodowej Unii Astronomicznej, organizacji odpowiedzialnej za nadawanie oficjalnych nazw kraterom księżyca i innym obiektom na światach wokół Układu Słonecznego. Zaczęła podkreślać kratery nazwane imionami kobiet.

„Nie było wiele do podkreślenia” - powiedziała pani Forget.

Spośród 1578 kraterów księżycowych, które zostały nazwane w tamtym czasie, tylko 32 uhonorowane kobiety (33. nazwano w lutym).

„Nie spodziewałem się 50 procent. Nie jestem aż tak optymistyczna - powiedziała. „Ale 2 procent? Byłem naprawdę zszokowany ”.

Mając tak niewiele kraterów księżycowych nazwanych imionami kobiet, stanowi potężne stwierdzenie, powiedziała. „Tworzy atmosferę, w której Twoim zdaniem kobiety nie wnoszą wkładu”.'

Edytowane 27 Kwietnia 2021 przez ekolog