jutomi

Dzisiaj o poranku pojedyncza plama 2738 o powierzchni zmniejszonej do 250 jednostek bez problemu widoczna gołym okiem. Zapewne dzięki swojemu zwartemu kształtowi zbliżonemu do kołła.

09.04.2019. Późnowieczorny widok. Chyba na zakończenie cyklu, bo Księżyc jutro będzie już raczej zbyt jasny. Astrowalker+C60d+C50/1,8 a). delikatnie: f/4 1x30s ISO400 b) ostrzej - spajkowo f/8 1x120s ISO800

Tak przy okazji zerknijcie na kumulację 14.09.2020 przed świtem. Wenus i Księżyc w niegroźnej fazie 14,5% spotkają się symetrycznie przy Żłóbku dublując towarzystwo obydwu Osiołków!

Wiosenny nów to dobra pora na polowanie na rekordowo cienki sierp Księżyca. W piątek 05.04.2019 nie było szans na złapanie 9-godzinnego Łysego. Poniżej przedstawiam zdjęcia z soboty i niedzieli wieczorem. Portret 1:1 i pełna klatka APS-C z ogniskowej 200mm. Zdjęcia z tego samego miejsca, statywowe, w sąsiedztwie wież SLR Piątkowo.

To i ja dorzucę dwie odsłony tego zbliżenia: 06.04.2019 - Hiady, Mars i Plejady Astrowalker + C60d + C50/1,8 @ 5,6 ISO400 1x240 - tylko przy tak wysokiej przysłonie i niskim ISO całość nie ginęła w łunie od Poznania 07.04.2019 - Mars i Plejady na szybko / sam statyw i spod bloku C60d + C200/2,8 @4,0 ISO1600 1x1,6s

Bardzo trafna recenzja. Miałem identyczne odczucia używając Czejsa 10x42 przez ponad miesiąc.

NIKONY DWA A NAWET CZTERY Dzięki uprzejmości firmy Nikon CEE Oddział Polska miałem możliwość porównać dwie lornetki dachowe o popularnych, uniwersalnych parametrach: 10x42. Pierwsza lornetka klasy „średniej wyższej” to Nikon Monarch HG. Druga lornetka z bardzo popularnej, średniej półki cenowej (~2000zł) to Nikon Monarch 7. Dodatkowo - jako miłośnik lornetek porro - niektóre ich parametry skonfrontowałem z moimi ulubionymi, klasycznymi Nikonami: E II 8x30 i 10x70IF HP WP. Myślę, że dla wielu czytelników będą stanowiły dobry punkt odniesienia przy porównaniu . Wyniki testu przedstawia poniższa tabela. PARAMETR NIKON HG 10x42 NIKON MONARCH 7 10x42 NIKON E II 8x30 NIKON 10x70 HP Komplet fabryczny Z lornetką otrzymujemy w komplecie: miękki materiałowy futerał bez żadnego dodatkowego usztywnienia; dobrze przylegający do okularów deszczochron; prawidłowo zabezpieczające obiektywy dekielki z opaskami na tubusy oraz bardzo wygodny, miękki i elastyczny pasek neoprenowy na szyję. W komplecie z lornetką znajduje się: miękki materiałowy futerał bez żadnego dodatkowego usztywnienia; dobrze przylegający do okularów deszczochron; dekielki obiektywów zintegrowane z tubusami, trochę zbyt lekko zakleszczające się na ogumowaniu tubusów oraz pasek materiałowy na szyję. Obiektywy Posiadają powłoki o specyficzny, przyjemnym w odbiorze kolorze niebiesko-zielonym. Pod ostrym kątem kolory powłok wydają się być bezbarwne. Kolor powłok jest fioletowo-niebiesko-zielony. Pod ostrym kątem kolor zanika. Okulary Kolor powłok fioletowo-niebiesko-zielony. Wygodne w kontakcie z oczodołami. Posiadają 4-stopniowy klick-stop oraz pomysłowo rozwiązaną korekcję dioptrażu z blokadą w prawym okularze. Kolor powłok fioletowo-niebiesko-zielony. Obudowy okularów wygodne w trakcie obserwacji. Posiadają 4-stopniowy klick-stop oraz indywidualne ogniskowanie w prawym okularze Pokrętło ostrości Lekko karbowane; obraca się bardzo płynnie z idealnie dobranym oporem. Pełny zakres obrotu do około 600o. Lekko karbowane; obraca się bardzo płynnie z minimalnie mniejszym oporem niż w HG. Pełny zakres obrotu do około 530o. Wyjście statywowe Jest, wygodne w użyciu. Jest, wygodne w użyciu. Obudowa Wizualnie – piękny, proporcjonalny wygląd. Niestety ogumowanie obiektywów posiada płytką, „śliską” fakturę, która powoduje odczucie, że lornetka zaraz wyśliźnie się z ręki. Po dłuższym użytkowaniu ten dyskomfort na szczęście mija. Wizualnie – przysadzista, grubo ogumowana, niezbyt urodziwa. W praktyce idealnie leży w ręce. Wyprofilowania pod kciuk i pozostałe palce oraz właściwości ogumowania tubusów sprawiają, że lornetka wydaje się przyspawana do ręki dając czystą przyjemność użytkowania w każdych warunkach. Masa (z kompletem dekielków) - pomierzona 730 g – pomimo filigranowego wyglądu, Monarch HG jest porządnie zbudowany 695 g – jest minimalnie lżejsza od Monarcha HG, chociaż odczucie w trakcie użytkowania jest inne Zakres regulacji rozstawu oczu – pomierzony 55-76 mm 57-74 mm Średnica okularów – pomierzona 23 mm 23 mm Wyniki testu latarkowego 39 mm – lornetka nie korzysta z całej powierzchni obiektywów. W zależności od ustawionej odległości oczu widać „miękką” diafragmę okularów lub „ostrą” diafragmę obiektywów (lub korektora krzywizny pola). 39,5 mm – lornetka nie korzysta z całej powierzchni obiektywów. W zależności od ustawionej odległości oczu widać „miękką” diafragmę okularów lub „ostrą” diafragmę obiektywów. Ostrość minimalna – pomierzona 1,6 m 1,9 m Głębia ostrości przy ustawieniu na ∞ 60 m - ∞ 50 m - ∞ 60 m - ∞ 40 m - ∞ Ostre pole widzenia w obserwacjach dziennych 90-95% - przy diafragmie lornetka traci ostrość powoli i łagodnie – można obserwować igły na sośnie do samej diafragmy 85-90% - przy diafragmie lornetka traci ostrość znacząco– igły na sośnie na ostatnich kilku procentach pola widzenia są rozmazane 70% - przy diafragmie lornetka traci ostrość znacząco, obraz jest mocno rozmazany 95-100% - przy diafragmie lornetka traci ostrość w minimalnym stopniu – wyraźnie widać oczy i dzioby wróbli i sikor Ostre pole widzenia na gwiazdach 85-90% 80-85% 70% 90-95% Wielkość pola widzenia pomierzona na gwiazdach Odległość od ɛHer do πHer to 6,65o a odległość od ɛHer do δHer to 6,9o. W polu widzenia lornetki pierwsza para gwiazd mieści się z minimalnym zapasem a druga nie mieści się „na styk”. Pole widzenia lornetki wynosi więc 6,75o-6,8o i jest minimalnie mniejsze niż deklaruje producent. W polu widzenia lornetki na styk mieści się para gwiazd ɛHer i πHer o seperacji 6,65o . Rzeczywiste pole widzenia jest w granicach błędów pomiarowych zgodne z deklaracjami producenta. Dystorsja Przy obserwacji budynków pionowe krawędzie zaczynają się „krzywić” po przekroczeniu 95% promienia pola widzenia. Przy obserwacji budynków pionowe krawędzie zaczynają się „krzywić” po przekroczeniu 60% promienia pola widzenia. Aberracja chromatyczna Na środku pola widzenia - praktycznie brak. Na brzegu pola widzenia – na poziomie pomiędzy minimalnym a małym. Na środku pola widzenia – na poziomie minimalnym. Na brzegu pola widzenia – na poziomie średnim. Na środku pola widzenia – na poziomie minimalnym. Na brzegu pola widzenia – na poziomie średnim. Na środku pola widzenia - praktycznie brak. Na brzegu pola widzenia – na poziomie minimalnym. Koma Zaczyna się po przekroczeniu 90% pola widzenia i przy diafragmie jest mała. Zaczyna się po przekroczeniu 80% pola widzenia i przy diafragmie jest znaczna. Astygmatyzm Na znikomym poziomie. Na minimalnym poziomie. Wierność oddania kolorów Prawidłowa – kolory żywe; gwiazdy zgodne ze swoją barwą widmową. Prawidłowa – gwiazdy zgodne ze swoją barwą widmową. Ostrość w centrum pola widzenia w skali 1-6. 5,5 4,5 5,0 5,0 Odblaski od silnych źródeł światła poza kadrem Występują ale są to słabe, nieuciążliwe refleksy. Występują sporadycznie, w specyficznych warunkach, są mało uciążliwe. Spadek kontrastu przy patrzeniu pod Słońce Występuje, jest zauważalny ale mało uciążliwy. Występuje na minimalnym poziomie Występuje, jest zauważalny ale mało uciążliwy. Występuje na minimalnym poziomie. Podsumowując, chciałbym napisać że obie testowane lornetki dachowe spodobały mi się, każda na swój sposób. Nikon Monarch HG to klasyczna elegancja. Większość wad optycznych koryguje bardzo dobrze, nie znalazłem żadnej znaczącej wady. Obraz w centrum jest bardzo ostry i kontrastowy. Mechanika na bardzo wysokim poziomie. Pozostaje mieć nadzieję, że tak pozostanie nawet po wieloletnim użytkowaniu w terenie. Z kolei Nikon Monarch 7 to „wół roboczy” w najlepszym tego słowa znaczeniu. Z wyglądu trochę przysadzista i nieurodziwa, w praktyce świetnie leży w ręku. Optycznie ustępuje dwukrotnie droższej kuzynce naprawdę niewiele. Mechanicznie jest również wykonana bardzo dobrze. Klasyczne Nikony porro idealnie wpasowały się do towarzystwa swoich dachowopryzmatycznych kuzynek. Ich konstrukcje i właściwości optyczne pomimo upływu lat wcale się nie zestarzały. Jedynie 51-stopniowe pole Nikona 10x70 okazało się klaustrofobiczne w konfrontacji z szerokim około 70-stopniowym polem pozostałych lornetek. Każda z testowanych lornetek powinna zadowolić nowego najemcę. O wyborze konkretnej będą zapewne decydowały gusta i zasobność portfela.

Wynik mojego dzisiejszego polowania na koniunkcję: a). pełna klatka z APS-C z 200mm ISO 800 180s przysłona bezspajkowa f/4 b) parametry identyczne - przysłona na aparacie f/4

Co mogło spowodować te zalążki 4-ramiennych spajków na najjaśniejszych gwiazdach?

DOT HD 10x42 ED vs DOT HD 8x42 ED vs DO Chase 10x42 ED Gdy pod koniec ubiegłego roku sypnęło nagrodami dla lornetek z serii lornetek DOT HD ED, postanowiłem sprawdzić jak się spisują obie przedstawicielki tej rodziny pod gwiaździstym niebem ale również w trakcie wycieczek w teren czy obserwacji ptaków oraz samolotów na przelotówkach. Dodatkowo jako trzecią sparingpartnerkę wybrałem znaną od dwu lat lornetkę z serii Chase. Wyniki w celu lepszej konfrontacji wpisałem do tabeli zbiorczej. PARAMETR DOT HD 10x42 ED DOT HD 8x42 ED DO Chase 10x42 ED Komplet fabryczny Sztywny futerał obszyty cordurą, typowy dla wszystkich przedstawicieli rodziny Tinanium; dobrze dopasowany deszczochron na okulary; dekielki obiektywowe ściśle przylegają na podwójnym rancie; wygodny pasek neoprenowy, ściereczka do czyszczenia optyki Sztywny futerał obszyty cordurą, typowy dla wszystkich przedstawicieli rodziny Tinanium; dobrze dopasowany deszczochron na okulary; dekielki obiektywowe ściśle przylegają na podwójnym rancie; wygodny pasek neoprenowy, ściereczka do czyszczenia optyki Sztywny futerał tworzywowy, identyczny jak lornetki z serii Forest; płytki ale dobrze przylegający deszczochron na okulary; dekielki obiektywowe dobrze przylegają na pojedynczym rancie Obiektywy Powłoki fioletowo-błękitne, przechodzące w pomarańczowe przy patrzeniu pod ostrym kątem Powłoki fioletowo-błękitne, przechodzące w pomarańczowe przy patrzeniu pod ostrym kątem Powłoki ciemno-zielone, przechodzące we wrzosowe przy patrzeniu pod ostrym kątem Okulary Kolory powłok identyczne jak na obiektywach; wyraźnie widoczny krzyż od pryzmatów; muszle okularowe z klik-stopem o trzech położeniach; precyzyjna regulacja dioptrii w prawym okularze Kolory powłok identyczne jak na obiektywach; wyraźnie widoczny krzyż od pryzmatów; muszle okularowe z klik-stopem o trzech położeniach; precyzyjna regulacja dioptrii w prawym okularze Kolory powłok zielono-błękitne; muszle okularowe z klik-stopem o trzech położeniach; Pokrętło ostrości Pełny kąt obrotu to 345o; pokrętło metalowe, radełkowane, obraca się z dosyć dużym oporem ale płynnie Pełny kąt obrotu to 345o; pokrętło metalowe, radełkowane, obraca się z dosyć dużym oporem ale płynnie Pełny kąt obrotu to aż 880o; obraca się bardzo lekko; posiada około 10o luzu (jałowy obrót); z precyzyjną regulacją dioptrii pod pokrętłem Wyjście statywowe Są dwa wyjścia statywowe, na końcu każdego zawiasu Są dwa wyjścia statywowe, na końcu każdego zawiasu Jest wyjście statywowe. Obudowa Gumowa, o strukturze „radełkowanej”; dobrze leży w rękach Gumowa, o strukturze „radełkowanej”; dobrze leży w rękach Gumowa, o strukturze rowkowanej; dobrze leży w rękach Masa (z kompletem dekielków) - pomierzona 790 g 790 g 715 g Zakres regulacji rozstawu oczu – pomierzony 57-78 mm 57-78 mm 55-75 mm Średnica okularów – pomierzona 24 mm 24 mm 21 mm Wyniki testu latarkowego 38 mm – widać „miękką” diafragmę okularów a nie ostrą diafragmę obiektywów 39 mm – widać „miękką” diafragmę okularów a nie ostrą diafragmę obiektywów 42 mm Ostrość minimalna – pomierzona 1,8 m 1,7 m 2,1 m Głębia ostrości 100m-∞ - na krótszych dystansach trzeba się trochę nakręcić pokrętłem ostrości 60m-∞ - na krótszych dystansach wystarczą drobne korekty pokrętłem ostrości 80m-∞ - na krótszych dystansach trzeba się trochę nakręcić pokrętłem ostrości Ostre pole widzenia w obserwacjach dziennych ~80% ~90% ~85% Ostre pole widzenia na gwiazdach ~70% - do tego dochodzą znaczne zniekształcenia przy diafragmie np. Księżyc zmienia się w elipsę o proporcjach boków 2:3 ~80% ~80% Wielkość pola widzenia pomierzona na gwiazdach W polu widzenia z minimalnym zapasem mieszczą się Mizar i Alkaid w Wielkim Wozie o separacji 6,85o – pole zgodne z deklaracjami producenta +/- 0,1o W polu widzenia na styk mieszczą się Merak i Phecda w Wielkim Wozie o separacji 7,85o – pole minimalnie większe od deklaracji producenta W polu widzenia na styk mieszczą się Mekbuda i Mebsuta w Bliźniętach o separacji 6,45o – pole minimalnie większe od deklaracji producenta Dystorsja Korygowana bardzo dobrze, pierwsze oznaki zakrzywienia linii prostych po przekroczeniu 80% promienia pola widzenia Korygowana bardzo dobrze, pierwsze oznaki zakrzywienia linii prostych po przekroczeniu 80% promienia pola widzenia Pierwsze oznaki zakrzywienia linii prostych zaraz po przekroczeniu 50% promienia pola widzenia Aberracja chromatyczna W środku pola widzenia praktycznie brak, na brzegu pola widzenia na zauważalnym ale małym poziomie W środku pola widzenia praktycznie brak, na brzegu pola widzenia na zauważalnym ale małym poziomie W środku pola widzenia na minimalnym poziomie, na brzegu pola widzenia pomiędzy poziomem małym a średnim Koma Pojawia się na gwiazdach po przekroczeniu 70% pola widzenia, przy diafragmie na bardzo dużym poziomie Pojawia się na gwiazdach po przekroczeniu 80% pola widzenia, przy diafragmie na średnim poziomie Pojawia się na gwiazdach po przekroczeniu 80% pola widzenia, przy diafragmie na średnim poziomie Astygmatyzm Pojawia się na gwiazdach po przekroczeniu 80% pola widzenia, przy diafragmie na średnim poziomie Pojawia się na gwiazdach po przekroczeniu 80% pola widzenia, przy diafragmie na średnim poziomie Pojawia się na gwiazdach po przekroczeniu 80% pola widzenia, przy diafragmie na średnim poziomie Wierność oddania kolorów Prawidłowa – kolory gwiazd zgodne ze swoją barwą widmową Prawidłowa – kolory gwiazd zgodne ze swoją barwą widmową Prawidłowa – kolory gwiazd zgodne ze swoją barwą widmową Transmisja Na wysokim poziomie, nawet o zmierzchu widać dużo szczegółów Na wysokim poziomie, nawet o zmierzchu widać dużo szczegółów Obraz minimalnie ciemniejszy niż w lornetkach z serii HD; zasięg gwiazdowy o 0,1mag mniejszy niż w lornetce HD 10x42 W podsumowaniu mogę powiedzieć, że lornetka DOT HD 10x42 ED byłaby zwycięzcą testów, gdyby tylko jej rekordowe pole widzenia było trochę lepiej skorygowane przy diafragmie. Lornetka DOT HD 8x42 ED, korygująca większość wad optycznych w sposób dobry lub bardzo dobry okazała się zwycięzcą porównania. Z kolei lornetka DO Chase 10x42 ED ustępowała obydwu dużo droższym towarzyszkom naprawdę niewiele, pozostawiając po sobie bardzo dobre wrażenie.

Aż się prosisz o nowy wątek "Kontrowersje ze starą administracją Astropolis".

W noc w okolicach nowiu powinieneś się zachwycić. To jedyna lornetka zapewniająca punktowe obrazy gwiazd dosłownie "poza diafragmę". Jest więc dużo lepiej niż w Swarowskim EL czy Zeissie Victory, które mają pole ostre jedynie w 100%...

A czy tylko mnie rusza problem znacznie poważniejszy niż wygląd logo i banerów reklamowych - chodzi o fakt, że AM na przestrzeni lat ewoluował z forum merytorycznej wymiany poglądów i informacji w "Giełdę astronomiczną z możliwością ewentualnego udzielenia się w tematach astro" ? Aktualnie po wejściu na zakładkę "Zobacz aktywne tematy" otwiera mi się lista 50 tematów, z czego 32 pochodzą z wiodącego działu: Sprzedam, Kupię, Zamienię. To 64% aktualnych treści tego forum.

A czy w ogóle "pijana dziewczynka" na pewno jest dziewczynką? Długość włosów może wskazywać, że to chłopiec w "długiej szacie". Mi to logo zwykle kojarzyło się z postacią jednego z bohaterów Ekspresu Polarnego - chłopcem biegającym boso pod rozgwieżdżonym niebem.

Przy skanowaniu terenu w poziomie czy nawet przy śledzeniu ruchliwych jerzyków w locie ani w 2x53 ani w 3x65 nie mam żadnych problemów. Wzrok adaptuje się w ułamku sekundy. Te lorneteczki mają przecież ogromną głębię ostrości. Jedynie adaptacja przy przeskoku z nieskończoności na 3 metry trwa 0,5-1,0 sekundy.

Rozmnożone przez zimę lornetkowe Wyraki wczesną wiosną łączą się w pary. I rozpoczynają wspólne obserwacje szerokich połaci Drogi Mlecznej, bo do tego zostały stworzone.

Tu nawet nie chodzi o to czy takie pytanie to małe czy duże faux pas ale o prawdopodobieństwo, że świeże wątki na Astropolis czyta na bieżąco jakiś moderator Astromaniaka, który będzie mógł rozwiązać ten problem.

Może analogia nie jest pełna ale czy na co dzień też pytasz w Biedronce o założenie kraty stałego klienta do Lidla, a w salonie Opla o uzyskanie maksymalnych zniżek na Fordy z rocznika 2018?

Wczoraj wyruszyłem na polowanie kometarno-zorzowe, połączone z testem lornetkowym. Zorzy przy Kp5 oczywiście nie zarejestrowałem a kometkę uwieczniłem na 1-minutowej ekspozycji w towarzystwie czterech gromad otwartych Woźnicy. Pod niebem o jakości średniej 20,98 była na granicy widoczności w lornetkach 10x42, które właśnie testuję. Sprzęt ten co zawsze: C60d + C200/2,8 @4,0 ISO1600 60s I jeszcze 3-minutówka w trochę innym kadrze.

A kto się poświęci dla dobra ogółu i zainwestuje w RedCat 51 APO od WO? https://williamoptics.com/redcat-51 Na papierze parametry wyglądają ciekawie: Ogniskowa: 250mm Światłosiła: f/4,9 System optyczny: Petzwal - 4 soczewki w trzech grupach Image circle: > full frame Waga: 1,47 kg Back focus: 60mm Dedykowana maska Bahtinova i kuferek w komplecie Cena: 698 $ (czyli pomiędzy Canonem 200/2,8 II a Canonem 300/4 L IS) Osobiście w tej cenie (do lustrzanki) wolałbym używkę C 300/4 L IS - z autofocusem, stabilizacją, z obiektywem o polu większym o 216%, lżejszy o 20% (ale fakt, nie taki ładny czerwony ).

Krótkie pytanie techniczne: szybkie wypady na Śnieżnik robisz od północy( Sienna, Janowa Góra) od zachodu (Międzygórze) czy od południa (Jodłów)?

Wczorajsza noc była niecodzienna. Jeszcze nigdy w połowie lutego nie obserwowałem lornetką leżąc na karimacie przy +7oC (niektóre letnie noce bywały chłodniejsze). Nigdy też nie polowałem z aparatem na kometę oddaloną o 15,5o od Księżyca w fazie 88%. Nic nie pomogło zmniejszenie ISO do 400, czy czasu ekspozycji do 90s. Łysy świecił tak mocno, że kometa ledwie się rejestrowała na kolejnych klatkach jako kulka o średnicy zaledwie 5' kątowych a zdjęcie jest wyprane z koloru i wygląda jak B&W. Przez godzinę przesunęła się na niebie aż o 15' kątowych (1/2 średnicy Księżyca). Nawet nie chce mi się tego składać w timelapsa z 30 ekspozycji. Wrzucam tylko jedną pamiątkową fotkę Iwamoto z godziny 19.55, gdy była ona w środku trójkąta równobocznego złożonego z trzech gwiazdek 10-magnitudowych. Najjaśniejsza gwiazdka w kadrze to 15 Cnc 5,6 mag.

Od dwóch lat wszystkie wartości podaję z SQM-La. Zawsze jest to najwyższa w ciągu nocy obserwacyjnej średnia arytmetyczna z trzech sąsiednich pomiarów obszaru nieba położonego na na wysokości od 70o nad horyzontem do zenitu.

W nocy 11/12 lutego od godziny 23.00 do 0.30 polowałem na nią uprawiając slalom między chmurami. Na niebie o jakości 20,95 (z bardzo dobrą przejrzystością - przewianym wiatrem północno-zachodnim) nie udało mi się jej wyłuskać gołym okiem. W każdej lornetce (8x30, 8x42, 10x42) była obiektem oczywistym, o średnicy około 15 minut kątowych.

Ciekawa sprawa z tą otoczką wokół M97. Na niektórych zdjęciach z obserwatoriów widać ją wyraźnie: http://www.starshadows.com/galley/display.cfm?imgID=304 A u innych topowych astrofotografów jest na granicy detekcji, pomimo podejścia 32" RC-kiem: http://www.robgendlerastropics.com/M97.html