diver

Fakt, coś widać. Pewnie dlatego, że sprzęt muzealny...

Sama w sobie NGC5906/5907 wizualnie nie jest jakoś specjalnie spektakularna. Atrakcją wizualną są otaczające ją "strumienie gwiazd", pokazywane na niektórych obrazkach. Tę galaktykę NGC5906 pokazywałem już ponad dwa lata temu: https://astropolis.pl/topic/70894-ngc-5906-czy-5907/. Wtedy z małej ilości materiału i z miasta. Teraz pod lepszym niebem przyłożyłem się bardziej i zebrałem ponad 8 godzin materiału licząc na to, że "strumienie gwiazd" chociaż zamajączą wokół galaktyki. Nic z tego. Nawet po bardzo mocnym stretch'u, degradującym już obrazek, po "strumieniach" nie ma śladu. Uprzedzał mnie poprzednio kolega @MaPa, że w naszych warunkach obserwacyjnych pokazanie "strumieni gwiazd" jest raczej nierealne i niestety miał rację. Dlatego NGC5906 stała się ostatecznie galaktyką nie spełnionych nadziei. Na osłodę zająłem się więc nieco głębszą analizą tego, co w kadrze widać. W kadrze oznaczone zostały 33 galaktyki PGC. Gdy jednak lepiej przyjrzeć się obrazkowi widać wyraźnie, że galaktyk jest na nim znacznie więcej. Mnóstwo "niby gwiazdek" ma puszyste bądź nieregularne kształty. Więc z pewnością są to jakieś galaktyki. W promieniu 12' od NGC5906 znajduje się też kilka kwazarów o jasnościach wizualnych magV ~20. Mnie udało się zidentyfikować 3 sztuki, które oznaczyłem na mapce. Kwazary (oznaczone na obrazku jako QSOx) SDSS J151641.59+561447.3: magV 19,68 -> QSO1 [VV98] J151622.0+561150: magV 20,34 -> QSO2 3XMM J151547.6+561032: magV ? -> QSO3 Trzy najjaśniejsze gwiazdy kadru HD135630: magV 8,37; typ widmowy G0 HD238437: magV 9,20; typ widmowy A2 TYC3871-369-1: magV 10,26; typ widmowy ? Setup: iOptron CEM70G, UNC 1000/f5, ZWO ASI294MC Pro, filtr Baader IRCut Moon&Skyglow Zbieranie: APT, 125 x 240 s OSC, gain 120, temp. -10; SQM 21,27 Obróbka: DSS, PIX, GIMP2 (tylko podpis), crop 3660 x 2745, resize 2000 x 1500 Poniżej fotka z widocznymi "strumieniami gwiazd". Technicznie paskudna, ale strumienie widać. Źródło fotki: https://en.wikipedia.org/wiki/File:Ngc5907_stellar_stream.jpg

Urocza ta planetarka. Masz solidny warsztat! Mam tylko jeden malutki "ansik". Moim zdaniem gwiazdki za mocno poleciały w niebieski. Masz materiał RGB, więc z pewnością dałoby się to skorygować.

No tak, wszyscy mamy ten sam problem oczywiście. Faktem jest, że podczas stakowania (szczególnie większej ilości klatek) programy sobie z tym radzą. Wiele z takich klatek też oczywiście pozostawiam. Problem może być ewentualnie z bardzo grubymi krechami, taki jak przedstawiłem na pierwszej fotce. Jednak wczoraj latało mi tego jakoś wyjątkowo dużo i trochę się poirytowałem. Klatki z satelitami wydały mi się jakieś "unclean" i niepożądane. Więc je z pasją wywalałem. Chyba miałem gorszy dzień.

Twoja pierwsza jest dla mnie lepsza. Nie mówię że Mateusza jest gorsza, ale nadmiar mocno saturowanych kolorów mnie nie przekonuje.

Przez sam środek galaktyki. Są tacy, którzy ucieszyliby się z takiej fotki. Więcej: są tacy, którzy na takie czy podobne koincydencje polują. Dla mnie to jedna z wielu klatek, które uprzykrzają życie i trafiają do kosza. Tę wyjątkowo zostawiłem, żeby opisać swoją irytację z powodu samozadowolenia US Navy ze swojej "szpiegowskiej" floty satelitów. Te latają wyjątkowo nisko - około 1000 km nad Ziemią. Dorzucam jeszcze kolejny piękny obiekt kosmiczny.

Obejrzałem staki. O takim LP mogę tutaj tylko pomarzyć. Chyba przestanę oglądać te materiały z Namibii, bo mi psycha siada.

Myślę, że to zależy od sprzętu. Mój newton jest nadzwyczaj-wkurzająco czuły. Natomiast APO TS76 jest mocno nieczuły. Nie wiem, jak reaguje SCT.

Z takiej ilości "bata nie ukręcisz". Ale skoro już "kręcisz", to o kolory mógłbyś zadbać. Jakoś nie jestem do końca przekonany co do tej nieostrości. Może jakaś mała jest, ale moje oko zupełnie to toleruje. Z kontrolą ostrości jest bardzo różnie. Wszystko zależy od konstrukcji teleskopu. Gdy zbieram swoim Newtonem, nie ma mowy żebym odszedł od komputera. Mój UNC 1000/f5 jest tak czuły na zmiany temperatury, że czasem muszę korygować ostrość co jedną klatkę. Właściwie z newtonem nie miałem sesji bez refokusowania. Natomiast w APO TS76EDPH wystarczy, że ostrość ustawię raz. Ta tuba jest krótka i mało wrażliwa na wahania temperatur. Słuszne pytanie! W newtonie wstępnie ostrzę na jasną gwiazdę, bo ciemne nie dają mi spajków. W newtonie nie używam maski Bahtinowa - do wyostrzenia wystarczają mi spajki. Podobnie jest z maską Bahtinowa której używam z APO, która też przecież produkuje swoiste spajki. Na ciemnych gwiazdach ich nie uświadczysz. Niemniej czasem bywa tak, że w kadrze nie ma jasnych gwiazd, więc nie będzie i spajków. Wtedy ostrzenie przechodzi z doświadczeniem. Po pewnym czasie pracy ze swoim setupem wiesz już jak wyglądają ostre obrazy gwiazd i ostrość z powodzeniem ocenisz na klatce kontrolnej bez spajków i bez maski Bahtinowa. No ale trzeba nieco doświadczenia i znajomości własnego sprzęta.

Taak. Pstryk i jest, niemniej jak na "żółtodzioba" efekt plastyczno-kolorystyczny jest piorunujący. Już chciałem napisać, że jeżeli to Namibia to oczywiście się nie liczy. Jednak obrobiłeś to tak znakomicie, że zmieniam zdanie - liczy się.

Gratki za spostrzegawczość i ładnie przedstawioną sn.

Galaktyka NGC4565 (Needle Galaxy, Caldwell 38) jest wielką galaktyką, jaśniejszą niż galaktyka M31 w Andromedzie. Jest pięknym przykładem galaktyki widocznej z boku. Położenie: Warkocz Bereniki (Coma) Odległość: ~42 mln ly Typ: galaktyka spiralna SA(s) Jasność wizualna: magV 10,4 Rozmiar wizualny: 15,9' x 1,85' Na obrazku towarzyszy jej dobrze widoczna spiralna galaktyka spiralna NGC4562 (typ SB; jasność wizualna magV 13,7; rozmiar wizualny 2,4' x 0,7'). W kadrze wypatrzyłem wyraźnie niebieską ciekawą gwiazdę rodzaju hot subdwarf oznaczoną jako GALEX J123628.8+255038 (mag ~16; typ widmowy sdB). Oczywiście oznaczyłem ją na mapce. Krótka notka na temat gorących podkarłów. Gorące podkarły powstały prawdopodobnie w późnym stadium ewolucji niektórych czerwonych olbrzymów po odrzuceniu przez nich zewnętrznych warstw wodorowych przed zapaleniem się jądra helowego. Gorące podkarły typu B są jaśniejsze niż białe karły. Są ważnym komponenetem populacji gorących gwiazd starych systemów gwiazdowych. Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Subdwarf_B_star Trzy najjaśniejsze gwiazdy kadru. HIP61355: magV 8,37; typ widmowy F5 HIP61546: magV 9,13; typ widmowy G0 TYC1990-1709-1: magV 10,12; typ widmowy G8III Setup: iOptron CEM70G, UNC 1000/f5, ZWO ASI294MC Pro, filtr Baader IRCut Moon&Skyglow Zbieranie: APT, 110 x 240 s OSC, gain 120, temp. -10; SQM 21,27 Obróbka: DSS, PIX, GIMP2 (tylko podpis), crop 3600 x 2700, resize 2000 x 1500

Dziękuję. Trochę jednak musiałem nad tym popracować. Rzecz gustu. Albireo to "klasyk" o separacji 3x mniejszej niż Alkalurops. Ja myślę, że obydwie są tak samo ciekawe. A każda inna. Na tym właśnie bazuje cała zabawa.

μ Boo Alkalurops Mówisz i masz. Na życzenie kolegi @Mc ślimack przedstawiam układ wielokrotny μ Boo w Wolarzu (51 Boo, Alkalurops, Inkalunis, Icalurus, Clava, Venabulum), WDS15245+3723. Oddalony o ~113 ly, układ tworzy główną wizualną podwójną o sporej separacji 109,2". Pomimo sporej odległości składników (~0,06 ly = 3800 au), jest to układ grawitacyjny. Układ główny AB μ01 Boo (A): magV 4,33; typ F0IV μ02 Boo (B): magv 7,09; typ G0V Każdy ze składników A i B tworzy własny układ podwójny. WDS15245+3723Aa,Ab sep. 0,08" WDS15245+3723Ba,Bb sep. 2,2"; składniki magV 7,025 i 7,55. Z separacji wizualnej tego dość ciasnego układu można wywnioskować, że jego gwiazdy są oddalone od siebie ok. 76 au, czyli około 1,5 promienia Układu Słonecznego. Na obrazku rozdzielają się oczywiście tylko główne składniki A i B. Ilość materiału jest dość symboliczna, ale wystarczająca chyba żeby pokazać ładną podwójną gwiazdę. W kadrze oznaczyłem gwiazdy jaśniejsze niż magV 11, opisałem trzy (oprócz μ Boo) najjaśniejsze gwiazdy kadru. HIP75606: magV 8,63; typ widmowy K0 HIP75285: magV 9,11; typ widmowy K0 TYC2570-501-1: magV 9,29 ; typ widmowy M2 Setup: iOptron CEM70G, UNC 1000/f5, ZWO ASI294MC Pro, filtr Baader IRCut Moon&Skyglow Zbieranie: APT, 75 x 30 s OSC, gain 120, temp. -10; SQM 21,27 Obróbka: DSS, PIX, GIMP2 (tylko podpis), crop 3600 x 2700 resize 2000 x 1500

Na wspólnej kanapie z kolegą @bacHor.

Noo, koledzy @dobrychemik, @Behlur_Olderys i @bacHor! Dałem ciała, spóźniłem się z rezerwacją i tym razem nie zamieszkam z Wami w domku nr 6. Koledzy @warpal i @Misza byli szybsi i dołączyli do Waszego zacnego towarzystwa przede mną. Tym razem zamieszkam więc w domku 14 z innymi zacnymi kolegami. Ale mam nadzieję, że przyjmiecie mnie w odwiedziny?

Telefon jak sama nazwa wskazuje służy do telefonowania, a nie przeglądania internetu.

Obejrzałem tego kwazara w Simbadzie i wydaje mi się, że oznaczyłeś go prawidłowo. Gratki! Patrzę jeszcze na Twojego newtona i widzę, że tubus wyciągu (a może korektora?) jest dość mocno wpuszczony w tubę (u mnie praktycznie nie wystaje). Jeżeli włazi w tor optyczny LG, to pewnie też jakiś wpływ na obraz może mieć.

Materiału bardzo mało, więc tło szumi. Ale nie to jest najważniejsze. Koledzy napisali już o nierównym tle. Za to kolory rozegrałeś moim zdaniem bardzo dobrze. Generalnie obróbka jest ok. Gwiazdki mają "trzepnięte fryzury". Ale nie sądzę, że chodzi o jakieś turbulencje spowodowane temperaturą. Nie wiem jak Twoja grzałka LW jest wykonana, ale odnoszę wrażenie że ta dyfrakcja na gwiazdach to raczej mechaniczne zakłócenie toru optycznego. Spróbuj po prostu zebrać coś z wyłączoną grzałką, wtedy zobaczysz czy samo grzanie ma jakiś wpływ. Ja też mam grzałkę na LW, ale nie powoduje mi ona takich sensacji. Pokazałem ją w sąsiednim wątku. https://astropolis.pl/topic/83845-sowa-i-deska-surfingowa-m97-m108/

Ja też mam grzałkę na LW. Wygląda ona jak niżej. Grzałka to 6 rezystorów po 10 ohm. Przy zasilaniu 5V mam moc 0,42W i w zupełności mi to wystarcza. Rezystory są przyklejone na silikon po obwodzie lustra. Wyprowadzenie z tuby dwoma bardzo cienkimi drutami (nie grubszymi niż ramiona krzyżaka) w czarnej izolacji po dwóch ramionach krzyżaka. Takie rozwiązanie nie daje mi żadnego zauważalnego uszczerbku na obrazie.

Przepraszam, patrząc na miniaturkę pomyślałem "no tak, znów pewnie @MaPa". A tu proszę, kolega @Iro! Jestem pod wrażeniem, jak wiele światła można wydobyć ze stosunkowo małej ilości materiału. Obróbka pierwsza klasa.

Fajny kadr wybrałeś. Obróbka kolorystyczna jak dla mnie bez zarzutu. Mam tylko dwie "pretensje". Jaśniejsze gwiazdy wyszły dość puszyste i lekko nieregularne. To raczej nie sprawa obróbki, lecz optyki? No i prośba o oddzielanie od siebie w poście obrazków. Sklejone fatalnie się ogląda. Za to kwazar to rewelacja! Żeby uzyskać taką prędkość, musiał dostać niezłego kopa! Czy mógłbyś podać jakiś identyfikator tego kwazara?

A może nawet więcej niż połowa... Tymczasem ja metodami czysto wizualnymi mogę rejestrować tylko układy wizualnie podwójne, które nomen omen pomimo znacznych wzajemnych odległości bywają układami grawitacyjnymi (takie mnie interesują). Te bardzo ciasne (spektroskopowe czy też fotometryczne) w sensie optycznego rozdzielenia składników są nie tylko poza moim zasięgiem, ale generalnie poza zasięgiem największych przyrządów optycznych. O ich podwójności wnioskujemy jedynie ze zmian widma bądź jasności wizualnej.

Mam ją na swojej liście "do realizacji". Została odłożona na później, bo dotychczas polowałem raczej na bardziej ciasne układy podwójne. Taka zabawa polegająca na próbach, jak bardzo ciasne układy mogę przy swojej skali rozdzielić (poniżej 10" jest już trudno). Ale realizacja 51 Boo (Alkalurops) na pewno będzie, więc masz jak w banku. Z lektury https://www.stelledoppie.it/index2.php?iddoppia=62679 wynika, że jest tu układ czterech gwiazd. Dwa główne składniki AB mają dużą separację ~109". Natomiast każdy z nich to ciasny układ podwójny o separacjach odpowiednio 0,08" i 2,2". Nawet te 2,2" są nie do rozdzielenia w mojej skali. Nie wiem też, czy któryś z tych ciasnych to układ kataklizmiczny - jeszcze nie doczytałem. Ale podstawowy układ zapowiada się wizualnie nieźle. Jasne dwie gwiazdy, z których jedna to podolbrzym F2, drugi słońco-podobny karzeł G0. Pewnie ta parka ładnie wyjdzie.

Strzał trochę zbyt optymistyczny. Ze znajomości odległości od tych gwiazd i ich wizualnej separacji oraz z prostej trygonometrii wychodzi, że składniki tego układu podwójnego są oddalone od siebie o ~0,09 pc, czyli ~1850 au. Promień Układu Słonecznego licząc do pasa Kuipera to max 60 au. Więc wychodzi na to, że odległość między tymi gwiazdami jest przynajmniej 30 razy większa niż promień Układu Słonecznego.