diver

@Misza, jak może zauważyłeś zebrałem już trochę galaktyk. Oprócz dwóch galaktyk naszej gromady (M31 i M33) jest kilka o rozmiarze wizualnym 15-20', cała reszta mniejsza lub dużo mniejsza. Ja w swoim zestawie Newton UNC1000/f5 z kamerą ASI294 mam FOV 66'x45' i uważam że jest to jakieś akceptowalne MINIMUM do fotografii galaktyk o rozmiarach wizualnych >10'. Dla mniejszych powiększenie optyczne mam już moim zdaniem za małe. Skala zestawu wynosi 0,96"/px, więc bez zabawy z binnigiem daję radę. Więc jeżeli chciałbyś wydobyć jakiś szczegół z galaktyk, to ogniskowa od 1 m w górę.

Fakt, można binować. Nie pomyślałem, bo dotychczas nie stosowałem binningu.

Przyznaję, że też się nad tym zastanawiałem. Biorąc pod uwagę typ widmowy (temperaturę powierzchni) tej pary gwiazd, raczej trudno nazwać je akurat wizualnie czerwonymi karłami. Niemniej w swoim opisie powtórzyłem jak "papuga" za opisem ze źródła: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_nearest_stars_and_brown_dwarfs "First star (besides Sun) to have measured distance.[27] B flare star and brightest red dwarf in night sky" Mowa chyba tutaj o słabszym składniku B, choć obydwie gwiazdy niewiele się od siebie różnią. Ale pewnie faktycznie należałoby je sklasyfikować jako "K-type dwarfs" albo po prostu "orange dwarfs".

Od ponad dwóch lat zbieram sobie obrazy różnych gwiazd. Wśród nich znalazło się do tej pory 9 takich, które można zaliczyć do najbliższych nam gwiazd (bliższych niż ~16 ly). Z oczywistych powodów nie ma w tym zestawie Alfa Centauri. Jest za to gwiazda Barnarda, druga w rankingu pod względem bliskości. Wszystkie gwiazdy z tego zestawu z wyjątkiem Syriusza są czerwonymi karłami o dość zróżnicowanych masach. Zdecydowana większość czerwonych karłów to gwiazdy eruptywne (rozbłyskowe). Duża część tworzy układy podwójne lub wielokrotne. Gwiazdy o masach M < 0,26 Ms są w całości konwektywne, ich ewolucja stanie się najwolniejsza, a po spaleniu całego wodoru w hel, skurczą się spokojnie do postaci białych karłów. Ich życie potrwa najdłużej, jest mierzone w dziesiątkach miliardów lat. Gwiazdy o masach 0,26 Ms < M < 1,5 Ms czeka ewolucja podobna do naszego Słońca, które rozdymają się nieco do większych rozmiarów i po większych lub mniejszych wybuchowych sensacjach staną się również białymi karłami. Syriusz to jedyna w tym zestawie młoda i nieco masywniejsza gwiazda, która niedawno "opadła" na ciąg główny i przebywa w nim stosunkowo krótko (zapewne mniej niż 250 mln lat). Stosunkowo szybko też opuści ciąg główny i stanie się czerwonym olbrzymem. Jej żywot będzie dość krótki - bez wybuchowych sensacji nie dożyje pewnie wieku 500 mln lat. Zgodnie z przewidywaniami teorii Oppenheimera-Volkoffa ostatecznie stanie się zapewne gwiazdą neutronową. Jak widać najbliższe otoczenie Słońca składa się w zdecydowanej większości z mało masywnych gwiazd, mniej masywnych i chłodniejszych od Słońca, niewidocznych gołym okiem. Jest tu tylko kilka wyjątków w postaci młodych, nieco masywniejszych i bardziej gorących gwiazd. Nie ma zupełnie czerwonych olbrzymów ani bardzo masywnych młodych i bardzo gorących gwiazd. Materiały były zbierane przeze mnie różnie zarówno pod względem ekspozycji, gaina kamery czy też ilości zebranego materiału. Ale wszystkie zostały zebrane przez UNC1000/f5 z kamerą ASI294 MC Pro. Na potrzeby poniższej składanki ze wszystkich staków zrobiłem cropy do rozmiaru 1200x900, po czym zmniejszyłem do 600x450. Wszystkie elementy składanki są w jednakowej skali i dają FOV 19,1' x 14,4'. Tyle lat (od dzieciństwa) czytywałem o czerwonych karłach, ale nie miałem okazji ich pooglądać. Teraz może w niezbyt efektownej postaci, ale w końcu "mamy to". Obrazki są posortowane według odległości gwiazd. Poniżej załączam tabelaryczne zestawienie pokazanych gwiazd. Pokazany przeze mnie zestaw gwiazd jest dość reprezentatywny dla najbliższego otoczenia Słońca. Zdecydowana większość najbliższych gwiazd (z wyjątkiem ciemnych brązowych karłów i białych karłów) leży obecnie na ciągu głównym. Można to poniżej obejrzeć na diagramie H-R, obejmującym jedynie najbliższe gwiazdy (źródło: https://astrophysicsspectator.org/topics/stars/HertzsprungRussellLocalStars.html) Ciekawe źródła https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_nearest_stars_and_brown_dwarfs https://www.visualcapitalist.com/the-44-closest-stars-and-how-they-compare-to-our-sun/

Brawo!

Ja nie wiem, czy ona jest taka sensowna - z pikselem 3,76. Do mojego Newtona na granicy rozsądku. Ale przy ogniskowej dłuższej niż 1000 mm skala robi się wymagająca. Poza tym pełna klatka wymaga "pełnej przepustowości" toru świetlnego. Ja osobiście celowałbym jednak w nieco mniejszą matrycę z nieco większym pikselem.

Żeby efekt był sensowny, należałoby pociągnąć mocniej półtony (bez świateł), ale miałem obawę o tło. Więc ciągnąłem rzeczywiście delikatnie. Materiał nie jest rewelacyjny, bo był zbierany w "zakurzone" noce. Ale masz rację, że można byłoby spróbować nieco mocniej. Ok, ale trochę co innego pracować na kolorze, a co innego na mono. Zapewne spróbuję, bo lubię takie "klimaty".

60 s przy takiej światłosile to chyba trochę krótki czas ekspozycji. Z kolorami nieźle sobie poradziłeś i wyszło całkiem fajnie. Podzielam uwagi kolegów: nad tłem i szczegółem można by jeszcze popracować.

Materiału mnóstwo, więc trochę zabawy a efekt będzie pewnie doskonały. A zrobić wodór z materiału OSC bez dodatkowego wodoru będzie raczej ciężko...

Apertura robi swoje, niebo również. To SQM 21,3 może być lekko przesadzone (to dane z lighpollution map 2015), niemniej mam dość niezłe podmiejskie Bortle 4.Więc nie jest to całkiem ciemne niebo. Można by rzec, że naprawdę dobre niebo zaczyna się od Bortle 3.

Warkocz Bereniki i Panna to swoiste okienko na bezmiar dalekiego kosmosu. W żadnych innych konstelacjach nie zobaczymy takiego nagromadzenia dalekich galaktyk. Gromada galaktyk w Warkoczu Bereniki zawiera ponad 1000 zidentyfikowanych galaktyk. Leży daleko (~320 mln ly), więc obrazy galaktyk są małe i słabe. Prezentowany kadr obejmuje oczywiście fragment gromady, niemniej załapały się w nim dwie najjaśniejsze galaktyki gromady - eliptyczne olbrzymy: NGC4874 magV ~12,7 oraz NGC4889 (C35) magV ~12,9. Na uwagę zasługuje też dobrze widoczna galaktyka spiralna NGC4921 magV ~13. Cała reszta galaktycznego "drobiazgu" to obiekty słabsze niż magV 13. W kadrze PIX oznaczył dokładnie 59 galaktyk z katalogu NGC-IC oraz 323 galaktyki z katalogu PGC. Razem więc w kadrze oznaczone są 382 galaktyki. Odnoszę wrażenie, że to więcej niż liczba widocznych gwiazd. Trzy najjaśniejsze gwiazdy kadru. HD112734: magV 6,96 typ widmowy A5 HD112887: magV 7,21; typ widmowy F4V HD112886: magV 8,20; typ widmowy F5 W kadrze nie ma innych gwiazd, jaśniejszych niż magV 11. Na obrazku bezmiar galaktyk prezentuje się dość skromnie, ale cóż: galaktyki malutkie a skala jaka jest taka jest. Poza tym materiału nie jest jakoś przesadnie dużo, a zbierany był przy nieco "zakurzonym" niebie. Setup: iOptron CEM70G, UNC 1000/f5, ZWO ASI294MC Pro, filtr Baader IRCut Moon&Skyglow Zbieranie: APT, 100 x 240 s OSC, gain 120, temp. -10; SQM 21,27 Obróbka: DSS, PIX, GIMP2 (tylko podpis), crop 3700 x 2775, resize 2000 x 1500

Ładnie rozegrałeś kolory. No i duży plus za kolorowe gwiazdki.

Pokazałem przecież staki bez darków. Są ok, ale widać na nich wyraźnie ampglow. Robiłem to w różnych kombinacjach. Za każdym razem gdy do stakowania dodawałem darki i/lub biasy dostawałem czarny obraz. Ups, a tego to nawet nie wiem ale podejrzewam, że to nie miałoby żadnego znaczenia. Otóż i sprawa wyjaśniła się zgodnie z moimi przypuszczeniami. Gdy pierwszy raz odpaliłem setup, w APT (sam nie wiem dlaczego) użyłem natywny (windowsowy, nie ASCOM) driver kamery. Tymczasem darki i biasy miałem zebrane z użyciem drivera ASCOM. Potwierdziło mi się to dzisiaj, bo nazbierałem darki i biasy na sterowniku natywnym i z powodzeniem użyłem ich w stakowaniu. Bingo! Rzecz ciekawa, że dla flatów żadnego znaczenia nie ma, przy użyciu jakich sterowników są zbierane. Nie jestem specem od kamer, więc mogę się tylko domyślać dlaczego akurat tak jest. Dzięki wszystkim za udział z wątku.

Pierwszym zebranym przeze mnie obiektem w nowej lokalizacji była gromada otwarta M44. Jakież było moje zdziwienie, gdy po zestakowaniu w DSS kompletu klatek ze światłem i kalibracyjnych uzyskałem taki oto obraz. Stakowanie w PIX dało zupełnie podobny efekt. Ki diabeł? Wszcząłem dochodzenie. Zestakowałem najpierw tylko światło. Dodałem flaty. A po dodaniu darków i/lub biasów efekt jest jak na pierwszym obrazku. Co jest grane? Co się u mnie zmieniło po przeprowadzce? Darki złe, przecież do tej pory stosowałem je z powodzeniem? Światła złe? Przecież zestakowane bez darków dają normalny obraz? Zmieniło się to, że w międzyczasie podniosłem sobie wersję APT do 3.90. Ale co z tego - przecież APT nie skopałby mi tak zebranego materiału? Właściwie mam już wyjaśnienie tej niespodzianki, ale jeszcze chciałbym moją teorię ostatecznie sobie potwierdzić. O tym w następnym odcinku. A może macie już w międzyczasie jakieś teorie na ten temat?

A ja mocno polecam https://allegro.pl/oferta/astronomia-przewodnik-anton-vamplew-will-gater-11910066332?utm_feed=aa34192d-eee2-4419-9a9a-de66b9dfae24&utm_content=ps&utm_term=desc-yes&utm_source=google&utm_medium=cpc&utm_campaign=_krk_ksiazki_pla_ss_ps&ev_adgr=books ps&ev_campaign_id=15019228530&gclid=EAIaIQobChMInoPll8yF9wIVFKWyCh3bnwSkEAQYAyABEgIUkvD_BwE Nie jestem już całkiem początkujący, ale i dla mnie ta pozycja jest niezłym przewodnikiem po niebie. Zawiera też bardzo krótkie i przystępne ale jednocześnie treściwe omówienie podstawowych zasad fizyki i technik obserwacyjnych. Bogato i dobrze ilustrowana. Warto kupić, stale do niej zaglądam.

Jednak w https://astropolis.pl/topic/83721-sh2-155-ha-oiii-sesja-zapadająca-w-pamięć/ gwiazdki masz o niebo lepsze. Wiem, inna tuba ale skala znacząco się nie różni. Może to ten Hyperion, bo tamten Newton potraktował gwiazdki całkiem przyzwoicie?

Łał, kiedy ja się tak nauczę? Właściwie całą paletę kolorów władowałeś do obrazka, co dało fajny "baśniowy" efekt. Nie budzący jednak grozy, bo jak napisał kolega @wismat - światła dałeś sporo. Szczegół i półtony rozegrałeś po mistrzowsku. Jedna mała "pretensja". Gwiazdki potraktowałeś nieco po macoszemu. Najjaśniejsza gwiazda kadru to piękny układ wielokrotny HD206267, o widocznej separacji składników 11" i 20". Wiem, że skala nie ta i nie o gwiazdy chodzi w Twojej fotce. Ale Twoje gwiazdki są jakieś nieco "plamiaste", rozmyte. To są chyba gwiazdki z wodoru, więc powinny być nieco wyraźniejsze. No i przydałyby się gwiazdki RGB - wtedy byłby piękny kolorowy komplet. Wiem, czepiam się...

Pięknie wyszło. Chyba chcę takiego Oriona Optics AG 300/1200. Popełniłem kiedyś ten duet, ale przy Twojej pracy nie ma czym się chwalić.

Na pierwszy rzut oka wyglądało mi trochę efekciarsko. Ale po bliższym i dłuższym zapoznaniu się z obrazkiem stwierdzam, że pięknie pokazuje on "grozę" wszechświata. Bagnisty kolor pyłów świetnie kontrastuje z głęboką czerwienią HII, a żółty w środku kadru zacnie oddaje głębię "ognia piekielnego". Myślę że kadr ciekawy, a robota przy obróbce przyniosła naprawdę niezły efekt.

Tak jak napisałem - normalnie. Przez podniesienie poziomu i saturacji kolorów (PIX). Żadnych innych zabiegów.

Ciekawe podejście z mocnym wyciąganiem słabych świateł. Mam trochę mieszane uczucia bo w sumie nie wiem, co w tym kadrze miałoby być najistotniejsze: IFN-y czy galaktyki. Kolory wyszły chyba trochę nie tak, widzę fiolety. Ciekawe, że ze stosunkowo małej ilości materiału udało się wyciągnąć z powodzeniem IFN-y.

Kuba, nie do końca rozumiem czego szukasz. Czy "normalne", normalnie obrobione gwiazdy z normalnego newtona Ci nie odpowiadają? https://astropolis.pl/topic/83549-m44-pierwsze-światło-z-bagna/#comment-957278 P.S. Przepraszam, że przywołuję swoją pracę, ale... no wiesz.

Ok, ale ta wyostrzona galaktyka na tle puszystych gwiazd... Je nie mówię że ją wkleiłeś, ale ten rendering jest nie z tej ziemi.

No właśnie z tym usiłowałem powalczyć, ale nie do końca się udało.