Pierwszy cykl całego nieba

oskar · 13 Maja 2005

Ja zaczynałem z mapą nieba ze starej czterotomowej encyklopedii :Boink:

Lampka · 13 Maja 2005

A u mnie zaczęło się w podstawówce (coś koło połowy lat 70.) od tego jak babcia opowiadała mi o komecie Halleya - mówię oczywiście o przelocie z 1910 roku. Podobno była dużo piękniejsza niż w 1986. Potem kupiłem gdzieś przedwojenną książkę Jamesa Jeansa z pięknymi czarno-białymi zdjęciami M31 i właśnie komety Halleya. I tak się zaczęło.

Potem znajomość gwiazdozbiorów potrzebna była, żeby prowadzić seanse w grudziądzkim planetarium. Trochę obserwacji przez, ciągle jeszcze tam stojącego, Zeissa Meniscasa (150 mm)...

No i potem długo, długo nic - i parę lat temu znowu mnie dopadło.

Fajne są takie powroty. Człowiek wychodzi pod kopułę nieba i cieszy się jak dziecko, z tego, co ogląda nad sobą już od ponad 40 lat.

PS. Ten James Jeans to chyba było pierwsze polskie wydanie "Nieba". Nie mam jej już, ale jeśli się nie mylę podarowałem ją planetarium w Grudziądzu.

Edytowane 13 Maja 2005 przez Lampka

ekolog · 13 Czerwca 2017

Dnia 13.5.2005 o 10:23, Lampka napisał:

A u mnie zaczęło się w podstawówce (coś koło połowy lat 70.)

U mnie jeszcze kilka lat wcześniej (około 1968 roku).
Pierwszy zachwyt nad całym niebem (rewelacyjnym - bo na wsi i to daleko od szosy i od innych domów w tej wsi) przeżyłem mając kilka lat (może 8)
gdy w nocy po Wigilii wyszedłem do sadu na tyłach domu Dziadka i Babci. Województwo Kraków. Powiat Tarnów.
Odludne miejsce na skraju wsi pod wałem Wisły.
Co ciekawe, że od wału do Wisły było jeszcze prawie pół kilometra - tam taką taktykę przeciwpowodziową stosowano - może z racji groźnych niekiedy "dostaw" wody z gór przez dopływ Wisły Dunajec.

Dzięki temu do najbliższych innych domostw i świateł w każdą stronę było prawie pół kilometra - co ułatwiało adaptację oka do ciemności.

Widziałem nie tylko Drogę Mleczną ale też największe mgławice, którym uważnie przyglądałem się z zachwytem bo wydawały mi się miejscami nawet kolorowe.

Jest to teoretycznie być może możliwe bo małe dzieci potrafią szerzej otwierać źrenicę oka (chyba można za zaletę uznać i to, że dzieci mają jakby "krótszą ogniskową" bo mniejsza średnicę oka - ale pewności nie mam czy to jest trafna hipoteza?).

Pozdrawiam
p.s.
Potem całe niebo zobaczyłem "dorośle przytomnie" dużo, dużo później - co opisałem w dziale "Dzienniki Gwiazdowe", którego wątki są teraz chyba rozsiane w dziale Obserwacje Astronomiczne.
Maja pierwsza przygoda ze sprzętem astronomicznym, nierozpoznaną Drogą Mleczną oraz uporem na M57 zaczęła ów mój wątek tutaj:

https://astropolis.pl/topic/39843-ekolog/

Zebrałem tam 25 lajków (chyba każdy co wtedy już był na forum i teraz czyta ten post mi dał) - to chyba mój rekord

MateuszW · 13 Czerwca 2017

2 godziny temu, ekolog napisał:

dzieci mają jakby "krótszą ogniskową" bo mniejsza średnicę oka - ale pewności nie mam czy to jest trafna hipoteza?

O, to jest ciekawa rzecz. Nigdy o tym nie myślałem wcześniej. Wydaje mi się jednak, że dzieci mają praktycznie taki sam rozmiar oka - oczy u dzieci zdają się większe proporcjonalnie do ciała. Ale jeśli nie, i zmiana średnicy jest znaczna, to jest jeszcze jedna opcja - ogniskowa jest krótsza, ale "matryca" też mniejsza i w efekcie wychodzi dokładnie na to samo (tak samo jasny i powiększony obraz).

Czy mamy na sali lekarza?

Edytowane 13 Czerwca 2017 przez MateuszW