Zderzenia galaktyk

ekolog · 23 Stycznia 2015

Najpierw, bardzo ogólnie, opiszę typy galaktyk. Dzieli się je głównie na spiralne (zwykłe lub z poprzeczką), eliptyczne oraz nieregularne(osobliwe).

Typowa galaktyka spiralna zwyczajna to Messier 101

Spiralna z poprzeczną to NGC 1300 i nasza – Droga Mleczna.

Eliptyczna to Messier 87.

W centrum galaktyk (niezależnie od typu) widujemy zwykle więcej bardziej żółtych gwiazd - starych gwiazd - niektóre mogą mieć około 10 mld lat.

Galaktyki nieregularne czy też osobliwe nie są symetryczne (ani środkowo ani osiowo).

Do galaktyk osobliwych należy między innymi „Pingwin z Jajkiem” (NGC 2936 + NGC 2937) .

Od razu napiszę, że te i prawie wszystkie inne nieregularne galaktyki uważa się za efekt dokonującej sie kolizji dwóch lub więcej galaktyk.

Bywają też galaktyki eliptyczne uzupełnione z dwóch stron potężnymi obłokami gazu emitującego promieniowanie radiowe. W amatorskich teleskopach tych obłoków jednak nie zobaczymy. Te obłoki są produktem dżetów wychodzących z centrum widocznej części tej galaktyki (zwykle wygląda jak eliptyczna).

Patrząc na wszechświat w wielkiej skali stwierdzono, że przestrzeń rozszerza się i skupiska świecącej materii oddalają się od siebie wraz z tą „ekspansją” przestrzeni.

W mniejszej skali - na przykład gromad galaktyk - jest odwrotnie - materia zbliża się do siebie (w szczególności zderzają się galaktyki).

Galaktyki grupują się w gromady, a w jeszcze większej skali materia świecąca grupuje się w ściany i włókna, oddzielane obszarami raczej pustymi (moim zdaniem jest to struktura podobna do struktury pumeksu).

Zderzenie dwóch gwiazd jest niezwykle mało prawdopodobne, nawet podczas zderzania się galaktyk. Inaczej jest z galaktykami. Nie jest to dziwne skoro średnia odległość między gwiazdami w stosunku do średnicy gwiazd jest ogromna natomiast średnia odległość dwóch galaktyk jest rzędu 10x ich średnica. Dlatego zderzenia galaktyk były są i będą zjawiskiem dość częstym.

Ponieważ galaktyk spiralnych jest jeszcze sporo (wszechświat jest - z tego punktu widzenia - młody) i są one galaktykami jeszcze nie po przejściach (kolizyjnych) dlatego dość typowym jest zderzenie dwóch galaktyk spiralnych.

Przykład zderzenia galaktyki spiralnej z galaktyką soczewkowatą (jest to typ pośredni pomiędzy eliptyczną a spiralną) mamy w rejonie Messiera 51.

Podczas zderzenia, niekoniecznie centralnego, grawitacja wstępnie rozrywa zwłaszcza mniejszą z galaktyk gdyż szybciej przyciągane są jej fragmenty bliższe drugiej galaktyce. Większa galaktyka też jest jakoś deformowana.

Trochę gwiazd zostaje odrzuconych daleko od obu galaktyk. Po minięciu się centr galaktyk zawracają one. Całe zderzenie, włącznie ze zjawiskami gwiazdo-twórczymi; zjawiskami w okolicach czarnej dziury i formowaniem ostatecznego kształtu trwa około 200-500 mln lat.

Podczas zderzenia ciemna materia galaktyki oraz gwiazdy i czarne dziury podlegają głównie wpływom grawitacyjnym ale gaz międzygwiezdny zderza się ze sobą, podgrzewa, pojawiają się w nim fale uderzeniowe, i w miejscach już wstępnie nieco bogatszych w gaz inicjowane są liczne procesy gwiazdo-twórcze. Powstają gwiazdy małe, średniej wielkości ale też sporo bardzo dużych rzędu na przykład 40 mas Słońca. Te największe gwiazdy świeca na niebiesko, żyją bardzo krótko (rzędu 10 milionów lat) i wybuchają jako supernowe. Te rejony zderzenia galaktyk świecą na niebiesko (oraz bliżej czerwieni - gaz na który wpływają emisje z tych gwiazd). Wybuchy supernowych są wtedy tak częste, że taki rejon może być „niefortunnym” miejscem dla życia jeśli ono juz tam zaistniało.

Powstają miliony nowych gwiazd, niemniej wybuchy supernowych „wywiewają” trochę gazu poza zderzające się galaktyki.

Przykład takich znanych zderzeń to trzy galaktyki zderzające się w „Kwintecie Stefana” (dwie już się prawie zlały – nazw tych galaktyk akurat nie pamiętam). Inny przykład to "Czułki" (NGC 4039 + NGC 4038).

Ponieważ podczas takich wydarzeń więcej materii bywa kierowana w kierunku czarnych dziur w centrach galaktyk to stają się one bardziej aktywne (tzw „aktywne jądra galaktyk”).

Materia opadająca w rejonie czarnej dziury nabiera ogromnej prędkości; zachodzą zjawiska podobne do tarcia i inne.

Pojawiają się dżety i/lub promieniują one bardzo silnie - jak supernowa tylko znacznie dłużej. Całymi latami aczkolwiek z okresami zmniejszenia co np. 1000 lat.

Silne promieniowanie z rejonu czarnej dziury oraz ewentualne dżety również trochę materii z połączonych galaktyk "wywiewają" poza te galaktyki.

Czarne dziury w końcu zbliżają się do siebie i łączą. Przemawia za tym fakt, że w galaktykach eliptycznych zazwyczaj obserwuje się tylko jedną, centralną czarną dziurę ale za to bardzo masywną.

Ostatecznym efektem zderzenia się dwóch galaktyk spiralnych jest galaktyka eliptyczna czyli kształtu „jajowatego” i z bardziej żółtymi (starymi) gwiazdami niż to bywa w galaktyce spiralnej. O ile galaktyka spiralna bywa dość płaska o tyle galaktyka powstał ze zderzenia 2 galaktyk spiralnych już plaska nie będzie gdyż zderzają się galaktyki ustawione pod różnymi, przypadkowymi kątami (w absolutnej większości przypadków).

Wszystko powyżej opisane wynika nie tylko z obserwacji (bo te trwają za krótko) lecz także z konfrontacji zdjęć przedstawiających przypuszczalne zderzenia galaktyk z wynikami najbardziej starannych symulacji wykorzystujących superkomputery. Najlepsze symulacje uwzględniają nie tylko oddziaływania grawitacyjne lecz także zderzanie się gazu, wybuchy supernowych, emisje ze zaktywizowanych czarnych dziur i ich skutki. Nie każda symulacja, której efekt dostępny jest w internecie jest zatem trafna.

Zderzenie galaktyk spiralnych tworzy dużo nowych gwiazd niemniej, w sumie, cały układ traci trochę materii i gęstość jego materii międzygwiazdowej spada.

W odległej przyszłości zderzać się będą głównie galaktyki eliptyczne. Jako, że są one pozbawione dużej ilości materii międzygwiezdnej ich zderzenia nie będą już generowały znaczącej liczby nowych procesów gwiazdo-twórczych , a wiec, w bardzo odległej przyszłości, galaktyki nie będą już tak świeciły jak obecnie bo zostaną w nich głównie bardzo stare gwiazdy przechodzące w etap białego karła a potem czarnego.

W fazie czerwonego olbrzyma wzbogacą trochę ośrodek międzygwiezdny ale nie będzie to na tyle duży zastrzyk materii aby znacząco ożywić procesy gwiazdo-twórcze.

Wracając do naszej galaktyki. Droga Mleczna zderzy się z galaktyką Andromedy za 3.7 miliarda lat i po wielu przemianach kształtu utworzy galaktykę eliptyczną za około 4.5 miliarda lat.

Gdy duża galaktyka pochłania małą to zjawiska przebiegają inaczej. Duża galaktyka nie jest radykalnie deformowana. Przypuszcza się, że niektóre gromady kuliste ze starymi gwiazdami mogą być częścią pochłoniętej kiedyś małej galaktyki, która zderzyła się z inną.

Pozdrawiam

p.s.

„Czułki” z bliska z:

http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=571503&page=2

Edytowane 24 Stycznia 2015 przez ekolog

ekolog · 9 Lutego 2015

Droga Mleczna, mimo, że nadal jest galaktyką spiralną, pochłonęła co najmniej kilkanaście mniejszych galaktyk. Nadal obiega ją ponad 20 galaktyk karłowatych.

Po połkniętych małych galaktykach zostały strumienie gwiazd. Są śladami istnienia owych galaktyk. Gwiazdami odseparowanymi (pozycją, a niekiedy cechami) od zasadniczego zbioru gwiazd DM. Najistotniejszym elementem przyciągającym peryferyjne „galaktyczki” jest halo ciemnej materii naszej galaktyki. W dawnych czasach to halo ciemnej materii było mniejsze ale z czasem przyłączyło kilka mniejszych i mamy obecne (większe i o wiele bardziej masywne niż cała materia barionowa - widzialna).

Galaktyki karłowate były rozrywane, silniej przyciągane od strony DM. Pierwszy rozciągnięty strumień gwiazd ze zniszczonej „galaktyczki” odkrył zespół Steve'a Majewskiego w 2003 roku.

Takie gwiazdy szukano i znajdowano głownie w danych Sloan Digital Sky Survey (SDSS) uzsykanych teleskopem z Apache Point Observatory w Nowym Meksyku.

Są różne metody szukania gwiazd pochodzących z pochłoniętych galaktyk jak na przykład poszukiwanie grup mających wspólne orbity.

Już obecna w kosmosie GAIA pozwoli wykryć wiele takich grup. Także skład chemiczny gwiazdy pozwala wnioskować o jej pierwotnym pochodzeniu spoza DM. Gaz, z którego powstawały gwiazdy w galaktykach karłowatych mógł być nieco inny niż gaz w dawnej DM. Także nasycenie gwiazd pierwiastkami cięższymi może być pewną wskazówką ułatwiająca uznanie jakiejś grupy gwiazd za nie powstałą w DM.

Ułatwieniem w rozpoznawaniu gwiazd należących do strumieni gwiazd pozostałych z połkniętych galaktyk karłowatych były też symulacje bazujące na wiedzy o halo ciemnej materii oraz fizyce sił pływowych.

Sporo na ten temat:

http://iopscience.iop.org/0004-637X/599/2/1082/fulltext/57882.text.html

http://arxiv.org/pdf/astro-ph/0501398.pdf

https://www.astro.virginia.edu/class/whittle/astr553/Topic12/t12_multiple_streams.html

Pozdrawiam

Edytowane 9 Lutego 2015 przez ekolog

sawes1 · 10 Lutego 2015

Czytając takie posty cieszę się, że zostałeś "odbanowany". :Salut:

ekolog · 21 Lutego 2015

Jednoczesne obserwacje dwoma teleskopami, rejestrującym różne długości fal z okolic czarnej dziury odległej o dwa miliardy lat (bardzo aktywnej) wykazały, że generuje ona silny wiatr cząstek nie tylko w wąskich strugach (jak dżety) ale w wielu kierunkach czyli prawie we wszystkie strony. To oznacza, że czarna dziura ogranicza znacząco procesy gwiazdotwórcze "wywiewając" materię w daleki kosmos. Skoro przewiduje się znaczący wzrost aktywności czarnej dziury, która powstanie po zlaniu się czarnych dziur Drogi Mlecznej i M31 to pewnie nie tylko w kierunku dżetów ale cała jej szeroko rozumiana okolica stanie się mało gwiazdotwórcza – niestety.

http://www.bbc.com/news/science-environment-31556326

Pamiętam rozważania (SF?) jakiegoś bodajże znanego naukowca, że najbardziej zaawansowane cywilizacje techniczne znajdziemy w pobliżu centrum galaktyk przy czarnej dziurze bo tam pojawiają sie pewne unikalne możliwości. W obliczu tego odkrycia staje się to wątpliwe (bo „niezdrowe”). Zderzenia galaktyk źle wróżą zatem tak umiejsowionemu życiu – lepiej wtedy być na umiarkowanych peryferiach i tak (korzystnie dla nas) właśnie ma być ze Słońcem – raczej nie trafi do centrum tej nowej galaktyki - eliptycznej

Pozdrawiam

Edytowane 21 Lutego 2015 przez ekolog

ekolog · 19 Kwietnia 2015

W klasyfikacji galaktyk podanej na początku nie wymieniałem typów rzadkich. AM 0644-741 – to galaktyka ... "pierścieniowa".

Dzisiejszy APOD

http://astropolis.pl/topic/48957-apod-galaktyka-pierscieniowa-am-0644-741-z-hubblea/?do=findComment&comment=574971

przedstawia bardzo ciekawy przypadek zderzenia się galaktyki spiralnej z na tyle małą inną galaktyką żeby wszystko nie zamieniło się w "nudną" galaktykę eliptyczną.

Widać niezwykle cenne zjawisko powstawania nowych gwiazd w szerokim pierścieniu, gdzie doszło do zderzania się gazu międzygwiezdnego z obu galaktyk.

Co prawda Wiki opisuje to tak:

AM 0644-741 – galaktyka pierścieniowa znajdująca się w głowie konstelacji Ryby Latającej. Galaktyka ta jest odległa około 300 milionów lat świetlnych od Ziemi, a jej średnica ma około 150 000 lat świetlnych.

W galaktyce AM 0644-741 obręcz złożona z nowo powstałych, nadzwyczaj jasnych, masywnych gwiazd otacza żółty środek, który był kiedyś normalną galaktyką spiralną. Jej kształt powstał prawdopodobnie w wyniku zderzenia z mniejszą galaktyką.

Ale na pewnym wykładzie miałem okazję dopytać astronoma i dowiedziałem się, że zawsze w takich miejscach zderzeń, jak tu widzimy, gdy w kontekście tego niebieskiego koloru mówi się głównie o gwiazdach masywnych, powstają też mniejsze gwiazdy czyli takie na których nam zależy, dłużej żyjące i dające szanse na powstanie zaawansowanego życia biologicznego.

Pozdrawiam

Edytowane 19 Kwietnia 2015 przez ekolog

Piotrek Guzik · 19 Kwietnia 2015

Zaintrygowałeś mnie zdjęciem galaktyk NGC 2936 i NGC 2937 z pierwszego postu - muszę się im dokładnie przyjrzeć przez teleskop. W 13" obydwie powinny być widoczne bez problemu choć dość słabe.

dobsonme · 20 Kwietnia 2015

Jak na 13" to to są bardzo jasne galaktyki. Niestety obie wyglądają zupełnie tak jak wszystkie inne podobnej wielkości i jasności.

JaLe · 20 Kwietnia 2015

Jak na 13" to to są bardzo jasne galaktyki. Niestety obie wyglądają zupełnie tak jak wszystkie inne podobnej wielkości i jasności.

14 mag to bardzo jasno dla teleskopu 13" ?

McGoris · 20 Kwietnia 2015

14 mag to bardzo jasno dla teleskopu 13" ?

Ja w 8" pod bardzo ciemnym niebem dochodzę do 13 mag. Raz z wielkim trudem udało mi się dopatrzyć Trytona (13.9 mag)

Edytowane 20 Kwietnia 2015 przez McGoris

JaLe · 20 Kwietnia 2015

Ja w 8" pod bardzo ciemnym niebem dochodzę do 13 mag. Raz z wielkim trudem udało mi się dopatrzyć Trytona (13.9 mag)

Ale mówimy o galaktykach.

Piotrek Guzik · 20 Kwietnia 2015

Te galaktyki mają jasność 13.1 mag i 13.7 mag w 13" powinny być widoczne bez problemu, a na ciemnym niebie zapewne da się dostrzec jakieś szczegóły.

McGoris · 20 Kwietnia 2015

Ale mówimy o galaktykach.

Znalazłem galaktykę 13 mag ośmioma calami

JaLe · 20 Kwietnia 2015

Te galaktyki mają jasność 13.1 mag i 13.7 mag w 13" powinny być widoczne bez problemu, a na ciemnym niebie zapewne da się dostrzec jakieś szczegóły.

Tak masz rację - bez problemu, a świetnie jak napisał Dobsonme to dla mnie kolosalna różnica. Z tego co pamiętam to w 12" łapaliśmy pewnej zimy 14.9 mag.

dobsonme · 21 Kwietnia 2015

Jasność całkowita galaktyk jest liczona na rozmiar 1'x1'. W 13" galaktyka 14,5^m widoczna jest bez problemu, tak jak gwiazdy takiej jasności. Zmniejsz obiekt cztery razy i masz tyle zapasu jasności, żeby pokazać takim cudeńkiem 16^m.

Dla mnie to bardzo jasno. Przykładowo obie wspomniane galaktyki moim 14" łapię bezpośrednim patrzeniem, na pierwszy rzut oka.

Piotrek Guzik · 21 Kwietnia 2015

Jasność całkowita galaktyk jest liczona na rozmiar 1'x1'. W 13" galaktyka 14,5^m widoczna jest bez problemu, tak jak gwiazdy takiej jasności. Zmniejsz obiekt cztery razy i masz tyle zapasu jasności, żeby pokazać takim cudeńkiem 16^m.

To akurat jest nieprawda. Jasność całkowita, jak sama nazwa wskazuje, jest jasnością całego obiektu.

Jeśli w takim teleskopie widzisz gwiazdy do około 16.5 mag, to zapewne rzeczywiście uda Ci się dostrzec galaktykę o jasności 16.0 mag, o średnicy 15 sekund łuku. Najsłabsze gwiazdy, które ja widzialem w 13" Taurusie miały jasność 16.0 mag, a było to na bardzo ciemnym niebie, na pograniczu Beskidu Niskiego i Bieszczadów. W jeszcze ciemniejszych miejscach da się z pewnością zobaczyć słabsze.

dobsonme · 22 Kwietnia 2015

Które 16^m gwiazdy widziałeś?

Piotrek Guzik · 22 Kwietnia 2015

Które 16^m gwiazdy widziałeś?

Miałem mapkę z gwiazdami porównania z AAVSO. Próbowałem ponownie wygenerować tę mapkę, ale jest jakiś błąd (ID tej mapki to 12489DYE). Znalazłem relację z tamtej obserwacji. Fragment poniżej:

Za to SN 2013dy w galaktyce NGC 7250 była już zauważalnie słabsza niż kilka dni wcześniej - tej nocy oceniłem jej jasność na 13.6 mag.

Przy okazji obserwacji tej supernowej postanowiłem sprawdzić zasięg teleskopu na gwiazdach porównania z mapki AAVSO. Najpierw obserwowałem te gwiazdy w powiększeniu 182x:

14.0 mag - jasna i wyraźnie widoczna

14.8 mag - widoczna wyraźnie, choć pobliska jasna gwiazda utrudnia jej dostrzeżenie

15.0 mag - widoczna wyraźnie zerkaniem

15.4 mag - dość słaba, jednak widoczna zerkaniem cały czas

15.7 mag - widoczna dość słabo metodą zerkania

16.1 mag - niewidoczna; podczas próby zlokalizowania tej gwiazdy zauważyłem, że i pozostałe gwiazdy widać nieco gorzej - 15.7 mag stała się ekstremalnie trudna a i 15.4 mag przestała być obiektem oczywistym. Okazało się, że winne temu jest zaparowane lusterko wtórne. Z takim lusterkiem spojrzałem jeszcze na te gwiazdy okularem dającym powiększenie 50x i okazało się, że najsłabszą gwiazdą w nim widoczną jest ta o jasności 15.0 mag (choć była obiektem trudnym). Ze względu, że zbliżała się już godzina 3:00, a na wschodzie światło zodiakalne było już całkiem jasne, nie chciało mi się już "ręcznie" podgrzewać lusterka i obserwacje w tym miejscu zakończyłem.

Tu najsłabsza widziana przeze mnie gwiazda miała 15.7 mag. Kilka miesięcy później z tego samego miejsca zrobiłem ponownie podobny test (i z tego co pamiętam, to najsłabsza gwiazda miała wtedy właśnie 16.0 mag).

ekolog · 13 Marca 2016

Gdy jedna gromada galaktyk wpada na drugą to dochodzi niekiedy do dramatycznego odarcia niektórych galaktyk z cennego dla niej gazu międzygwiezdnego. Będzie ona potem (co do kształtu i koloru - żółtego) "eliptyczna" ale też wyjątkowo uboga w procesy gwiazdotwórcze - nawet jak na eliptyczne.
Natomiast to obdzieranie jej z gazu tworzy niezwykle widowiskowe zjawisko wyglądające jak meduza

Więcej:

http://arxiv.org/abs/1511.00033

Pozdrawiam

ekolog · 30 Maja 2016

Na symulacji osiągalnej z:

http://astropolis.pl/topic/53832-apod-symulacja-ewolucji-galaktyk/?do=findComment&comment=624513

pod koniec widać, że spora galaktyka, która mija się z tą centralnie filmowaną (w kadrze) oczywiście zakrzywia kierunek swojego lotu ale też (co najistotniejsze) ZAWRACA i zaczyna okrążać tę centralną.

Jest to zupełnie inna specyfika mijania się niż gdy mijają się gwiazdy i układy planetarne. Ciało zwarte, jak planetoida czy gwiazda podczas mijania zakrzywi tor lotu ale z racji konieczności zachowania energii odleci w nieskończoną dal. Przyspiesza przed mijaniem, spowalnia po i bilans wychodzi na zero. Dlatego praktycznie nie ma podkradania sobie wzajemnie planet czy planetoid czy komet przez układy planetarne, które się mijają.

Przy zderzeniu galaktyk jest inaczej. Zderza się faktycznie, fizycznie ich gaz międzygwiezdny. Pojawiają się w nim nawet fale uderzeniowe, i wzrost temperatury. Ten gaz tez "waży" wiec statystycznie mamy tu już wzajemne hamowanie się, zamienianie energii kinetycznej na inną. To umożliwia wzajemne przechwycenie się i zacieśnianie torów wzajemnego lotu dookoła wspólnego środka masy.

Pozdrawiam

Edytowane 30 Maja 2016 przez ekolog

Behlur_Olderys · 30 Maja 2016

Moje zboczenie nie pozwala mi pozostawić tego bez komentarza
Oczywiście dzieje się tak tylko dla mas nierelatywistycznych. Okazuje się bowiem, że w pobliżu statycznej czarnej dziury opisanej metryką Schwarzschilda, przez pojawienie się dodatkowego członu potencjału zależnego od sześcianu odległości istnieją trajektorie spiralne oraz przechwyty ciał z nieskończoności, nawet bez uwzględniania promieniowania fal grawitacyjnych.

Z reguły jednak człon potencjału zależnego od sześcianu jest minimalny (jest on rzędu MG/c^2, czyli rzędu promienia Schwarzschilda), więc nie obserwuje się takiego zachowania w układach planetarnych, gdzie promień ciał jest dużo większy, niż promień Schwarzschilda.

ekolog · 23 Października 2017

(NASA Image of the Day) Kolejny plon kosmicznego teleskopu Hubble - NGC 2623 - zderzenie galaktyk 250 milionów lat temu.
Finalnie z tego zamieszania powstanie nieciekawa jajowata, żółto-barwna galaktyka eliptyczna - z malejącą liczbą młodych gwiazd, a zwiększającą się liczbą starych.

Nas też to czeka i to kaskadowo (najpierw z M31, zaraz potem z M33).

Link:

Pozdrawiam

ekolog · 18 Grudnia 2018

Obrazka (z ESO) nie dam rady wstawić jako link - gdyż jest to to dynamiczna prezentacja z "suwakiem" odsłaniającym dwa zdjęcia częściowo/konkurencyjnie.

Miło, że portal ESO tytuły wyświetla też (na życzenie) po polsku ale trudno by było inaczej odkąd, od niedawna zresztą, należymy do ESO

"Galaktyki Antenne (znane również jako NGC 4038 i 4039) to para zniekształconych zderzających się galaktyk spiralnych,

odległych o około 70 milionów lat świetlnych, w gwiazdozbiorze Corvusa (The Crow). Ten widok łączy obserwacje ALMA,

wykonane w trzech różnych zakresach długości fali podczas wczesnej fazy testowania obserwatorium,

z obserwacjami światła widzialnego z teleskopu Hubble Space NASA / ESA"

Inspiracja - między innymi:
https://www.eso.org/public/poland/images/comparisons/eso1137a/?lang

Na mnie zdjęcie to robi tym bardziej mocne wrażenie, że przypomina mi ... czaszkę, a także słynną sentencję

powtarzaną przez "Pana Wołodyjowskiego" w pierwszym odcinku (zanim zdecydował się jednak wziąć za czynne ratowanie ojczyzny):
- Memento mori!

Nie wykluczam, że specjalnie tak ustawili te zdjęcia by osiągnąć taką pareidolię
***

(Hoaga full size z APOD źle się wyświetla wiec wstawiam mniejszą wprost)

Najbardziej zagadkowym dla naukowców obiektem, który podejrzewa się o bycie rezultatem zderzenia galaktyk jest obiekt Hoaga.

Naukowcy nie mają tu żadnego przekonującego pomysłu.
Pozwolę sobie przedstawić mój - równie nieudowadnialny.
Najpierw zderzyły się dwie galaktyki spiralne i powstała (widoczna w środku jako żółta) typowa galaktyka eliptyczna.
Jako taka nie miała potem materiału na procesy gwiazdotwórcze i gwiazdy uległy zestarzeniu - bardziej żółte.
Następnie, pod szczególnym kątem, nadleciała wielka galaktyka spiralna - najpewniej jak koło roweru nadziewające się środkiem na oś (gwiazdy bliższe centrum zgarnęła galaktyka eliptyczna - stąd pustka).

Ktoś ma inny?

Pozdrawiam

Edytowane 18 Grudnia 2018 przez ekolog

kjacek · 18 Grudnia 2018

Już to widziałem, niezwykłe rzeczywiście...

A jakie są prędkości obu części wobec siebie i jaki mają wektor?

ekolog · 18 Grudnia 2018

Żółte jądro i oddzielony od niego pierścień młodszych gwiazd mają takie samo przesunięcie ku czerwieni (zatem nie są radykalnie w innych miejscach - jakbyśmy patrzyli przez dziurkę od klucza).
Ponadto wspomina się, że mają względem siebie bardzo niewielką prędkość ("older core of Hoag's Object has a very low velocity relative to the ring").
https://en.wikipedia.org/wiki/Hoag's_Object

To samo ustalenie powtórzono w artykule ze stycznie 2018
https://medium.com/look-upwards/how-did-hoags-object-form-731c9afac4d4

i geneza powstania tego obiektu pozostaje nadal zagadką. :g:

Na polskiej wikipedii piszą bardzo ogólnikowo, że galaktyka eliptyczna mogła w ten sposób wchłonąć inną galaktykę.

Trudno coś więcej wygooglować (przynajmniej mnie) na wpis: "Hoag's Object hypothesis"

Pozdrawiam

Edytowane 18 Grudnia 2018 przez ekolog

ekolog · 6 Stycznia 2019

Zderzenie galaktyk to także małej z dużą. Takim będzie (zaskakująco szybko bo w ciągu zaledwie dwóch miliardów lat) "wjechanie" Wielkiego Obłoku Magellana (LMC) w naszą galaktykę.
LMC jest galaktyką satelitarną Drogi Mlecznej.
Zajdą wtedy z pewnym, istotnym prawdopodobieństwem, między innymi dwie rzeczy.

Czarna dziura w centrum DM zacznie pochłaniać wielokrotnie więcej materii w jednostce czasu zarazem emitując w dżetach i ogólnie ogromne porcje promieniowania i cząstek.

Układ Słoneczny może zostać wyrzucony z Galaktyki w przestrzeń międzygalaktyczną !

Ludziom te emisje z okolic czarnej dziury niewiele zaszkodzą bo jest względnie daleko od US.

Samotna wędrówka Układu Słonecznego też, moim zdaniem, istotnie nie pogorszy warunków egzystowania ludzkości w owym czasie

- oczywiście najprawdopodobniej na Marsie bo do tego czasu moc z jaką Słońce ogrzewa Ziemię wzrośnie o 20% - jako, że wzrasta o 1% co 100 milionów lat).

W owym czasie musi jednak prawie na pewno nastąpić - z przyczyny pewnego grawitacyjnego zamieszania w okolicy Słońca - destabilizacja orbit obiektów obłoku Oorta.

Część z nich poleci w kierunku planet wewnętrznych US i może trafić w Marsa powodując śmierć części ludzi.

O zderzeniu można dowiedzieć się z doniesienia astrofizyków z uniwersytetu Durham opublikowanego w periodyku Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Oczywiście ktoś z was może widzieć to inaczej i z chęcią zobaczę jego argumenty lub "znaleziska" w necie na powyższe tematy.

Inspiracja:
https://www.pulskosmosu.pl/2019/01/04/zderzenie-galaktyk-moze-wyrzucic-uklad-sloneczny-w-przestrzen-miedzygalaktyczna/

Pozdrawiam
Link do zdjęcia LMC