Księżycowa bomba masowego rażenia - czerwiec 2017r

[Loxley]

Księżycowa bomba masowego rażenia. Ostatnia kwadra w czerwcu 2017r.

 

Jak ja to lubię. Po czterodniowym weekendzie na sam koniec spada ochłap - Księżyc 1 dzień i 14 godzin po trzeciej kwadrze. Nisko, pękatym brzuchem niemal ocierając się o horyzont i tępym sierpem rozdzierając splątane drzew gałęzie - pełznie taki płazim, błądzącym szuraniem. Upadły, unurzany w różowym zwiastunie dnia, czerwienią znaczy swój ślad jak zraniony ptak. A na dodatek Słońce pali mu już plecy, zabija resztki blasku, gorącym powiewem marszczy jeszcze bardziej i tak już pobrużdżony glob.

 

Nazywajcie pełnię nazwami wziętymi z tradycji ludowej - na określenie dzisiejszego widoku mam swoje równie dekadenckie eufemizmy: "na-co-mi-taki-on", "cherlawy-zaplątany", "po-zabawie-szura-w-trawie", "na-widoku-solą-w-oku". Niesprawiedliwie natura rozdzieliła wartości elewacji dla Srebrnego Globu, przydzielając w przyjaznej ludziom porze roku jej niskie wartości dla okolic trzeciej kwadry. Powtarzam: "na-co-mi-taki-on"? Bez przekonania zaczynałem więc sesję.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6, mozaika: Microsoft ICE.

 

Pękaty rogal o świcie, 19 czerwca br. Jasno. Pastelowo. Bardziej naturalnym byłoby założenie ciemnych okularów niż fotografowanie struktur leżących na księżycowym terminatorze. Jednak pogrążam się w tej na pozór... syzyfowej pracy i po chwili wiem już, że ta sesja nie będzie porażką. Ilość endorfin jaka w tejże chwili wydzieliła się, mogłaby posłużyć do uszczęśliwienia wszystkich ludzi w promieniu dziesięciu kilometrów. Bomba E masowego rażenia zadowoleniem, eksplodowała w moim ciele.

 

Północny kraniec księżycowego sierpa, od krateru Hermite do Pythagoraza, a na południu do Montes Jura. Potocznie rzecz biorąc, spodziewamy się symetrii w oby końcach rogala, tymczasem - jak zobaczymy później - północny biegun jest "ubogim krewnym" przeciwległego końca. Mimo tej dysproporcji przyjemnie jest oglądać smuklejące z każdym dniem obie iglice, kiedy nabierają kontrastów i zamiast całych struktur pokazują tylko kreski świateł i cieni.

 

 

Już niedługo Zatoka Tęcz pogrąży się w czerni nocy. Skąpe swiatło na terminatorze "wzbudza falowanie" na Morzu Deszczów i wewnątrz zatoki, a Montes Jura (górzyste otoczenie Sinus Iridum) ciągle pławi się w pełnym blasku, kontrastując z grzebieniami cieni na zachodnim brzegu tęczowej zatoki. Nim górzysty teren "utopi się" na południu w wodach Imbrium, wystrzeli jeszcze "bańkami mydlanymi na wodzie", trzema kopułami Gruithuisen.

 

 

Vallis Schróteri i z prawej, struktura Prinz.  Poza wyrazistą doliną Schrótera, ze względu na swój wygląd nazywaną Kobrą, dostrzec można wiele włóknistych tworów, które są śladem epoki wylewów magmowych.

 

 

Kepler i jego jasne halo - atrybut młodego wieku. Z prawej kopuła. Symetria kopuły koło Milichiusa niezbyt pasuje do ogólnego bałaganu na Srebrnym Globie. Wraz z kilkoma kopułami koło Hortensiusa (trochę bardziej na południe) stanowią nadziemną część dawnych soczewek magmowych. Kiedy się lepiej przyjrzeć, widać więcej, czasami nawet bardziej rozległych, kroplowych wybrzuszeń powierzchni.

 

 

Pobróżdżony rejon Mare Humorum. Gessendi wraz ze swoimi rowami, dalej Rimae de Gasparis i Rimae Mersenius na zachodnich rubieżach Morza Wilgoci, ale przede wszystkim rowy Hippalus na wschodzie. W końcu je mam! (tym zestawem).

 

 

Teraz ów kraniec sierpa, o którym wspominałem - dominator. Okolice południowego bieguna i południowo zachodnia krawędź, od krateru Schickard i dalej Schiller, Scheiner, aż do pary kraterów: Klaproth i Casatus przy końcu rogala, w których wnętrzu widać piękne długie cienie. Przewaga w ilości kraterów na południu, przekłada się na dużo ciekawszy wygląd południowej iglicy. Nie muszę zaznaczać, że to zdjęcie i jego rozszerzenie w mozaice stanowi najcenniejsze trofeum poniedziałkowej sesji. Decyzja o fotografowaniu południowego bieguna na końcu, wiązała się z przewidywaniami, że wznoszący się coraz wyżej rogal, będzie trochę wyraźniejszy i to się potwierdziło.

 

 

Pilnuję bardzo i gdy tylko pojawia się ekstremalna libracja dla zachodniej krawędzi, próbuję podglądać Mare Orientale w pełnym blasku. Lepsze oświetlenie skutkuje od razu lepszym widokiem detali, zwłaszcza na przedpolu i w głębi lądu. Pojawiło się delikatne cieniowanie i łatwiej odróżnia się poszczególne struktury.

 

 

Dwie mozaiki na koniec. Łączenie kadrów daje pełniejszy kontekst sytuacyjny.

 

Edytowane 20 Czerwca 2017 przez Loxley
poprawa błędów i stylu

[Nowok76]

Super fotki, gratuluję :-)

[lemarc]

Taka faza jest dla mnie niedostępna z mojego balkonu, no jeszcze ostatnia kwadra czasem, a szkoda, bo druga połowa nocy bywa lepsza pod względem seeingu. Oczywiście nie zawsze. Dzisiaj wstałem o trzeciej rano i tylko popatrzyłem sobie na sierp Księżyca przez lornetkę z drugiej strony mieszkania przez okno dachowe.

[Loxley]

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6, mozaika: Microsoft ICE.

 

Czy fotografowanie o wschodzie Słońca (dokładnie w momencie wschodu) uzasadnia twierdzenie, że to jest już dzienna fotografia? Chyba zgodzimy się, że tak. Czy takie podejście ma sens? Zaraz się okaże.

 

Refraktor zaopatrzony w długą na 53cm rurę mającą chronić wnętrze teleskopu przed światłem rozproszonym. Długa osłona zmniejszyła też powierzchnię jasnego nieba "widzianego" w otworze wlotowym instrumentu. Wszystko po to, żeby uzyskać trochę lepszy - choć odrobinę lepszy - kontrast. Docelowo planowałem sesję godzinę po wschodzie Słońca, ale widząc zbliżające się chmury, ograniczyłem się tylko do momentu samego wschodu. Zatem, mam tylko pewne poszlaki co do skuteczności ochrony przed światłem rozproszonym. Na wyciąganie wniosków jest za wcześnie. Przede mną, zastanowienie się nad metodologią pomiarów.

 

Po co była ta przymiarka do dziennych zdjęć? Otóż, kiedy Księżyc wznosi się nisko nad horyzont, bardzo chciałoby się poczekać godzinę, może dwie i spróbować, gdy wzniesie się o kolejne 10 - 20 stopni. To jest właśnie sytuacja: o wschodzie Słońca lub godzinę później, co sprowadza się i tak do jednego - fotografowanie w światle dnia.

 

 

Poniżej dwa zestawienia fragmentów zdjęć - dla oceny. Polecam uwadze porównanie wycinków zdjęć Morza Wilgoci. Różnica czasu (0,5h) to już prawie 5 stopni różnicy w wysokości Księżyca nad horyzontem. Wszystko wskazuje na to, że jeśli nawet nie ocenimy późniejszych zdjęć, że są lepsze, to możemy ostrożnie stwierdzić, że jakość obrazu jest porównywalna i że fotografia dzienna ma sens.

 

[ryszardo]

Wszystkie zdjęcia w tym wątku są rewelacyjne.

Pozdrawiam

[HAMAL]

Ja kupuję Mare Orientale ze szczytami obok

 

 

[Loxley]

2 godziny temu, HAMAL napisał:

Ja kupuję Mare Orientale ze szczytami obok

Ponieważ nie widzę innych propozycji..., po raz pierwszy, drugi i trzeci..., sprzedane! Gratuluję i zapraszam do biura.

[HAMAL]

Proszę 1m x 2m półmat

 

[Agent Smith]

Ja też, tylko w kolorze!