WielkiAtraktor

Dzięki! Mam wygodny niski statyw od MON-2, do tego Księżyc był na <35°, więc tu akurat obeszło się bez drabinki Z niuansami nie było źle, wystarczyło dać podgląd na 200%. Ale faktycznie, jak już kiedyś czytałem, głębia ostrości w teleskopie f/5 malutka (dotychczas mój najszybszy miał f/7). Żeby dostroić, kręciłem pierścieniem focusera po 1-2 stopnie (właśnie policzyłem karby na Borgu i tyle mi wyszło). Zapomniałem dodać, że na wierzch wspornika położyłem prowizorycznie pas czarnego weluru. Biorąc pod uwagę znikomy koszt materiałowy (nie licząc dovetaila, ale masowo można by takie pewnie wycinać taniej), pomyślałem, że producenci mogliby opychać taki zestaw konwersyjny do swoich Dobsów – stricte do astrofoto planetarnego na nawet dość lekkim montażu.

Pierwsze światło udane, czas na wrażenia z użytkowania w polu. Nie było wiatru, więc wrażliwości na podmuchy jeszcze nie ocenię. Jak łatwo sobie wyobrazić, ręczne ostrzenie z kamerą przy tak długiej dźwigni wygodne nie było, ale do zrobienia (po paru próbach). W wizualu znacznie łatwiej (pod koniec włożyłem Antaresa Ortho 9 mm), nawet przy 500x. Tak czy owak mam już napęd focusera od SW, zamierzam zamontować i połączyć go z Borgiem paskiem. Do klatki ZG wepchnąłem rulon z karimaty (25 cm szerokości), sprawił się dobrze w roli odrośnika (żadnej wilgoci na lustrze po 4-godzinnej sesji). Natomiast po ostygnięciu wtórne zachodziło mgłą dość szybko; na szczęście wystarczało 10 s dmuchania małą 12-woltową suszarką, żeby je odrosić, a potem ~20 s na powrót obrazu do normy. Pod koniec musiałem robić to co 5-6 minut, więc przydałoby się dodać grzałkę. Montaż/demontaż na HEQ5 szybki i bezproblemowy. Większość masy jest blisko dovetaila, więc było prawie niczym z nieco cięższym Makiem 180.

Prognozy (w tym seeingu z meteoblue) były zachęcające (i sprawdziły się), więc i ja poszedłem na Księżyc. Bardzo przyjemna sesja – pierwsze światło nowej, większej apertury (ostatnio miałem tak prawie 4 lata temu), tj. tyczkowego Newtona 300 mm. Zarejestrowane Chameleonem 3 (ICX445) z filtrem dolnoprzepustowym Baader 610 nm, obrazy przeskalowane do 80% dla milszej oku ostrości. Wszystko przepuszczone przez Stackistry i ImPPG, mozaiki poskładane w MS ICE. f/10: Duża mozaika: f/15: Użyłem soczewek Barlowa SW 2x i Meade 3x.

O ile nie przywierają mocno, można by wsunąć wąską rurkę przez tylny otwór i spróbować zdmuchnąć.

Po tygodniach posuchy wreszcie i ja coś nakręciłem w poniedziałek. Wszystko przez refraktor 90 mm z etalonem Lunta 50, do tego PGR Chameleon 3 mono (ICX445), obróbka w Stackistry i ImPPG. Jak zaczynałem, Słońce było już tylko 22 stopnie nad horyzontem. Stackistry w trybie auto działał dla protek niezadowalająco, więc animacje są jeszcze po staremu z AviStacka 2. Odstępy 30 s, razem 0:55 h: Odstępy 30 s, razem 0:48 h: Przy załącznikach masz opcję "Dodaj do wpisu" - wstawi je pod kursorem.

Nowa wersja 0.1.1 do pobrania z https://github.com/GreatAttractor/stackistry/releases Nowe funkcje: Obsługa plików AVI Y8/Y800 Ulepszenia: Możliwość wyboru progu jasności dla automatycznego rozmieszczania punktów odniesienia Dotychczas próg jasności, przy którym w danym obszarze stawiany był punkt odniesienia, miał stałą wartość 33% (procentowo względem najjaśniejszych pikseli obrazu). Sprawdzał się dla planet i Słońca, ale niekoniecznie dla Księżyca. Poniżej przykład wpływu wartości progu; od lewej 10%, 33%, 70%: (Oczywiście zawsze można po prostu wybrać rozmieszczanie ręczne, jeśli automat działa niezadowalająco).

Na pewno, biorąc pod uwagę, że temat jest niesamowicie oklepany w literaturze hard (i soft) SF Oczywiście nikt nie drążyłby takiego, powiedzmy, 10-kilometrowego habitatu (vel „terrarium”/„akwarium”) z pomocą rzeszy robotników kierujących kosmicznymi koparkami. Wystarczy skonstruować samoreplikujące się agregaty, które po wylądowaniu na planetoidzie zabierają się do wytopu rudy, budowy huty/odlewni i coraz liczniejszą gromadą drążą i drążą. Parę lat i skorupka wyssana.

O proszę, czyli od dziś mogę mówić: „Znam głębokie niebo równie dobrze jak Jesion”.

9:00!

Walcz i testuj dalej, ja sam Neptuna i Urana mam już na jesień zaplanowane. Ze zdjęć w Sieci wynika, że pas czy pojaśnienie bieguna faktycznie da się złapać niezbyt dużą aperturą na dłuższych falach.

Wnioskowanie ciut za daleko zapędzające się Goły SC jest kiepski, bo IR i zielony są zupełnie inaczej załamywane w turbulentnym powietrzu, więc połączenie ich na wspólnym obrazie daje papkę. Ale sama czerwień/podczerwień niekoniecznie jest zła (choć zapewne mniej kontrastowa niż wąska zieleń z SC). Zob. np. zdjęcia Alessandro Bianconiego z C14: (u góry: folia + IR Pass, prawdopodobnie 807 nm, jak tutaj)

Dziękuję za słowa uznania. Jak się gdzieś trafi okazyjnie, to pewnie wezmę. Zainteresowała mnie też nowość u Lunta, Crayford 1,25" FeatherTouch: https://luntsolarsystems.com/product/1-25-feather-touch-focuser/ Kiedyś myślałem o takim siodełku, ale potrzeby na razie nie miałem. Może kiedyś się przerzucę. Dziękuję, pomyślę o zaślepkach, ale dopiero po wykończeniu.

Jako że mój nowy teleskop osiągnął już stan surowy/zdolny do dawania obrazów, napiszę kilka słów i pokażę postępy. Konstrukcja tego typu chodziła mi po głowie od czasu zobaczenia przed laty Gladiusów Lazzarottiego, ale miałem wątpliwości, czy sprawdzi się to w przypadku Newtona. Tak to jest, jak człowiek naogląda się zdjęć zestawów zaawansowanych fotografów DS, którzy na karbonowych tubach wieszają kilkukilogramowe wyciągi, rozłożyste koła filtrowe i chłodzone kamery z ciężkimi radiatorami. A przecież ja do Księżyca i planet potrzebuję tylko Barlowa i Chameleona (razem sto kilkadziesiąt gramów). Jestem wdzięczny Maciejowi (wesselowi) za pokazanie, że sztywność rozwiązania z dość wąskim wspornikiem głównym jest wystarczająca (mój też ma 100x20x2 mm). Do tego upolowałem niedawno na giełdzie 12-calowego dobsona GSO w bardzo przystępnej cenie – pozostało wziąć się do roboty. Oryginalna lita tuba została przerobiona przez jednego z poprzednich właścicieli na kratownicę, ale dolny „kocioł” i tak jest bardzo ciężki. Zresztą nie miałem w zestawie obejm, które w tym rozmiarze są dość drogie. Pomyślałem, że można by zespawać klatkę na ZG z rurek aluminiowych (kwadratowe 20x20x2 mm) – koszt okazał się niewielki (niecałe 300 zł w lokalnej firmie spawalniczej). Wszystko pracowicie pociąłem ręczną piłą ukosową (popularny model licznie spotykany w supermarketach budowlanych): Przymiarka celi ZG: Kolimację ZG zrealizowałem odwrotnie niż fabryczna; śruby są wkręcone od góry w celę, od dołu nakręca się karbowane stalowe pokrętła. Przy okazji zmieniłem też sprężyny (1,4 mm zamiast 1 mm): Poniewczasie zorientowałem się, że śruby kontrujące nie mają się w co wkręcać. Zrobiłem im podkładki z płaskownika 6 mm, po anodowaniu wszystkiego przykleję je pewnie klejem epoksydowym do klatki: Klatka jest połączona ze wspornikiem głównym czterema śrubami M8 (przednia para przechodzi też przez dovetail). Dovetail (masywny kloc od WO) ma jeszcze dwie pary śrub M6. Podobnie jak u wessela, wszystkie te śruby przechodzą wewnątrz wspornika przez bloczki podpierające (wycięte z pręta 16x16 mm... uff, 7 minut na 1 cięcie), co zapobiega zgniataniu profilu: Wycinanie otworu wyciągu otwornicą i ręczną wiertarką było hałaśliwe, a zachowanie sprzętu narowiste... urobek: ...ale po przeleceniu pilnikiem i wygładzeniu papierem ściernym jest przyzwoicie: Z wysokiego i ciężkiego fabrycznego Crayforda GSO na razie zrezygnowałem, zamiast niego mam płytkę z gwintem M42 (z Astrokraka), będę używał mojego nierotującego helikalnego Borga i przedłużek. (Płytkę mogę też przykręcić do podstawy wyciągu GSO). Uchwyt ZW jest przykręcony do aluminiowego pierścienia mocującego z użyciem otworów, do których fabrycznie przykręcane są ramiona pająka: Pierścień główny-"pająk" zrobiłem ze stalowej rury spalinowej 155x2 mm. Mocowanie na razie prowizoryczne i niewystarczająco sztywne (później wytnę trochę szerszy pierścień i przykręcę go parami śrub przód-tył, żeby się nie kiwał). Śruby ukośne wkręcają się wewnątrz wspornika w analogicznie nawiercone bloczki. Na szczęście sztywność reszty konstrukcji (klatka+dovetail+wspornik główny) została zweryfikowana pomyślnie. Plamka lasera przytwierdzonego na końcu wspornika, celującego w ZG, ani drgnie przy kręceniu teleskopem w różne strony. Teleskop będzie wisiał na HEQ5, tak to wygląda (konieczne było przedłużenie pręta): Całość ma 1,5 m długości. Stabilność wydaje się na razie w porządku, bez problemu mogłem ostrzyć z okularem 5 mm (300x), drgania nie były dotkliwe i szybko gasły. Zobaczymy, jak to będzie na wietrze z kamerką przy f/15. Masa ZG + cela: 7,4 kg klatka: 1,7 kg wspornik + ZW + mocowanie ZW + płytka M42 + śruby + dovetail: 3,3 kg szukacz 9x50 + oprawa: 0,35 kg (jeszcze niezamontowany) razem: 12,75 kg

AutoStakkert!2 jest od jakiegoś czasu rozwijany pod kątem stackowania krótkich ekspozycji głębokiego nieba (czyli, jak sądzę, dopasowuje klatki na gwiazdach), może i tu zadziała?

Jak czytamy w źródłowej pracy, to konkretne zdjęcie machnięto zestawem SBIG STL-11000M + Canon EF 50/1,4 USM + filtr Baader L (część cz.-b.); stack klatek 10-minutowych.

To właśnie mam na myśli. Wyłącz na chwilę prowadzenie i niech cel przejdzie od brzegu do brzegu kadru (albo i krótszy odcinek). Paski zostaną częściowo lub w większości zniwelowane podczas stackowania.

Battlefield 2. Moja ulubiona aranżacja:

W AviStacku 2 i Stackistry też można przejrzeć i odrzucić klatki. Swoją drogą przyda się automatyczne wykrywanie takich pociętych (też mnie to czasem sporadycznie dopada z Chameleonem 3).

Akurat lustro z celą można łatwo wykręcić (pająk z wtórnym i wyciąg również). Masywny pierścień usztywniający zostaje u nasady tuby. Tyle że trzeba by ją czymś na tym dachu owinąć, żeby się od owadów/opadów nie upaćkała.

Zobacz mój stary post (u dołu jest o Firefly). Jednym ze sposobów na paski jest nagranie materiału z pewnym dryfem.

145 mm apertury? Rany Julek...