Radek Grochowski

Od jakiegoś czasu rozmyślam o tym systemie, chociaż skłaniałbym się w kierunku Z7 niż Z6. Problem z Z6 jest dla mnie taki, że na cropie daje tylko ok. 10 megapikseli, a Z7 dwa razy więcej. A kilka obiekltywów mam tylko DX-owych, jak powyższa Sigma 18-35. Zdjęcie wygląda bardzo dobrze jak na takie ISO. Fajnie jakbyś dał link do fotki bez resize'u.

Dobra rada na przyszłość: wyłącz w ustawieniach "Long Exposure Noise Reduction". Tak to się nazywa w nikonie, nie wiem jak w innych, ale chodzi o odejmowanie prądu ciemnego. W przypadku fotografowania meteorów jest to zupełnie niepotrzebne, nie mówiąc już o tym że tracisz połowę czasu.

Właśnie odkryłeś airglow. A to znaczy, że warunki masz godne pozazdroszczenia.

16 godzin naświetlania. Dżizas

Ja też pożegnałem się wczoraj z kometą przy okazji wypadu w Góry Suche na Perseidy. Kometa jest już słabiutka, ale na zdjęciu wciąż widać ładny wachlarzowaty warkocz o długości 45'. Zaznaczyłem też pozycję komety C/2017 T2 Panstarrs (11 mag). Nikon D500 + Sigma 105/1.4 @1.8. 35 x 15s @ISO1600.

Oglądaliśmy i fociliśmy Perseidy na górskiej łące, na wysokości 750m n.p.m. Postanowiłem podejść do tematu niekonwencjonalnie i skierowałem teleobiektyw w kierunku radiantu. Przez prawie 4 godziny naświetlania złapało się 15 meteorów. Nie za wiele. Nikon D500 + Sigma 105/1.4 @1.8, 15-sekundowe ekspozycje na ISO 1600. I zbiżenie na ciekawy dryf śladu najjaśniejszego meteoru w sąsiedztwie Chichotek.

Od dłuższej chwili drapię się w głowę i próbuję sobie wyobrazić skąd na planetoidzie wziął się podziemny zbiornik solanki o głębokości 40km i średnicy setek mil

Mi nie pasuje za to stwierdzenie, że to najbliższa SNR. Vela jest w odległości 800 ly, znany wszystkim Cirrus to jakieś 2500 ly, nawet Krab to mniej niż 10,000 ly.

Jeśli chodzi o wizualizację ruchów własnych, to Ustawienia -> Wyświetlanie -> Linie -> Ruch własny (na dole po prawej). Polecam katalog GAIA DR2, który jest najdokładniejszym katalogiem astrometrycznym. A jeśli chcesz wyświetlić obrazy, to Mapa -> Pobierz obraz DSS. Warto spróbować w ustawieniach różnych kanałów DSS, Kanały B i R najczęściej dają lepszy obraz niż domyślny, a w przypadku M42 ze względu na jej jasność najlepiej to wygląda w bliskiej podczerwieni.

MWSnap. Zwykły zrzut ekranu.

Świetna robota! Warto zauważyć, że wszystkie gwiazdy na tym porównaniu, dla których da się zauważyć ruch własny leżą bliżej niż M42. Poniżej zrzut z CdC z zaznaczonymi ruchami własnymi w ciągu 1000 lat i odległościami wybranych gwiazd. Dla przypomnienia odległość M42 to 1350ly. Najszybsza gwiazda w tym obszarze ma ruch własny 0.24"/rok. To i tak mało w porównaniu z gwiazdami o dużym ruchu własnym. Gwiazda Barnarda ma 10.3"/rok, a Arktur 2"/rok.

Wczoraj zasadziliśmy się na kometę w wesołym towarzystwie Stalkera oraz naszych żołn. A także hałasujących kombajnów, bzyczących komarów i kilku butelek piwa. Księżyc świecił jasno, a kometa mocno osłabła (jasność oceniłem na 5.2 mag), mimo to udało mi się dostrzec w lornetce ślad warkocza. Na zdjęciu wygląda to dużo lepiej, widać wciąż warkocz gazowy długi na ok. 4° i jeszcze dłuższy wachlarzowaty warkocz pyłowy. Biorąc pod uwagę jak trudne były warunki jestem całkiem zadowolony z rezultatu. Nikon D500 + Sigma 105/1.4 @1.8, 47x15s, ISO 1000. I jeszcze moja fotka z 23 lipca w nowym podejściu:

Wczoraj po pracy ponownie zjechałem na w miarę ciemną miejscówkę. Kometa była wyraźnie słabsza niż dzień wcześniej, gołym okiem już słabo widoczna, ale w Nikonie HG 10x42 widać zielonkawy odcień otoczki, a warkocz wypełniał prawie całe pole widzenia. Jasność komety oceniłem na 4.0 mag. Z okazji największego zbliżenia do Ziemi zrobiłem fotkę moją nową zabawką, która okazuje się być ostra jak brzytwa nawet na pełnej dziurze. Szkoda, że już znikły pasma w warkoczu pyłowym. Nikon D500 + Sigma 105/1.4 @1.8, 28x20s @ISO640

Dzisiaj o 23 po pracy zjechałem na pole między wioskami i zdziwiłem się, że kometa jest wciąż tak dobrze widoczna. Mimo dolnośląskiego LP warkocz widoczny bez problemu gołym okiem, a przez lornetkę rozciąga się na ponad 5 stopni. Jasność oceniłem na 3.4 mag. Ciągle jest moc.

Podkręciłem swoje zdjęcie na szerokim kącie i okazuje się, że warkocz jonowy ma długość aż 20 stopni (!) Jeszcze jedna fotka z ostatniej nocy:

Co prawda mam z balkonu dobry widok na kometę, jednak postanowiłem pojechać za miasto i to był bardzo dobry pomysł. Warkocz pyłowy w lornetce 10x42 rozciąga się na dobre 8°, widać też (ledwo ledwo, ale jednak) warkocz jonowy. Wspaniały widok, którego nie widziałem tak naprawdę od czasu Hale-Boppa w 1997 (Ikeya-Zhang była wyraźnie słabsza). Jasność komety oceniłem z uwzględnieniem ekstynkcji na +1.8 mag. Pierwsze zdjęcie na szeroko. Nikon D500 + Sigma 18-35/1.8 @ 28/2.8, 24x30s @ ISO800. Drugie robione Sigmą 100-400 na 100mm, 25x15s @ ISO2000.

Dzisiaj o 2 rano jasność komety z uwzględnieniem ekstynkcji atmosferycznej oceniłem na 1.5 mag, a długość warkocza widzianego w lornetce z przedmieścia to ponad 4°. Zdaje się że kometa jest nawet jaśniejsza niż powinna wg ostatnich efemeryd. I jeszcze zdjęcie na 400mm, stack siedmiu zdjęć na ISO640, f/4, Nikon D500.

Miałem bardzo podobne plany. Zaćmienie, zwiedzanie i wejście na Ojos del Salado. Ale powrót z Nowej Zelandii w szczycie covidowej paniki pod koniec marca tak nas przeorał fizycznie i psychicznie, że mamy z żoną dosyć jakichkolwiek dalekich wojaży, przynajmniej na ten rok. W wielkim skrócie - zamykanie się krajów z godziny na godzinę, kasowanie lotów, w pewnym momencie utknęliśmy w pdn-wsch Azji bez nadziei na wydostanie się stamtąd. W sumie 9 (tak, dziewięć) zmarnowanych przez covid biletów lotniczych bez szans na odzyskanie pieniędzy i ponad 80 godzin w podróży powrotnej. Masakra. Plecaki zagubione po drodze dotarły do nas dopiero w połowie czerwca :)) Zostawiłem sobie na wszelki wypadek krótki urlop w grudniu, ale sytuacja w całej Ameryce Pdn nie wygląda dobrze, zarówno pod względem pandemii, jak i potencjalnych niepokojów społecznych.

Przy jednorodnym strumieniu tak by było, ale wydaje mi się, że tutaj jest inaczej. I nie są to raczej dwa dżety wysyłające pył na boki, bo przy przy rotacji jądra raz byłyby widoczne, a raz nie. Tutaj być może ciśnienie światła spycha pył w taki sposób, że tworzy on coś w kształcie jakby lejka, z mniejszą gęstością pyłu w środku. Wówczas to na brzegach patrzylibyśmy na warstwę o największej gęstości optycznej.

Optyczne coś organizują. https://fotomisje.optyczne.pl/68-fotomisja-Chile__Boliwia_i_całkowite_zaćmienie_Słońca.html

Dzisiaj zwlokłem się złóżka przed drugą i okazało się, że na północy przelewają się altocumulusy. Mimo to udało mi się wstrzelić w przerwę między chmurami, chociaż warunki były dalekie od ideału. Kometa w lornetce 10x42 jest spektakularna, długość warkocza ze zdjęcia to 2.5°. 28 x 10s @ ISO 320, Nikon D500 + Nikkor 70-200/2.8 VRII @ 3.5. Padł mi zasilacz w komputerze stacjonarnym i musiałem obrabiać na laptoku, dlatego trudno mi ocenić końcowy rezultat.

Ode mnie dwa zdjęcia z lotniska we Wrocku na 100mm.