NGC 6751 - Mgławica Błyszczące Oko

Tuvoc · 9 Lutego

Przyszła pora na dokończenie kilku może mniej spektakularnych projektów ale takich, które dają dużą satysfakcję i mam nadzieję wnoszą choćby niewielką wartość do naszej małej astrospołeczności. Na tapet trafia rzadko fotografowana mgławica planetarna NGC 6751.

Mgławica o oznaczeniu NGC 6751 (jak również NGC 6748 - sic!) nazywana potocznie Mgławicą Błyszczące lub Świecące Oko ("Glowing Eye Nebula") to obiekt znajdujący się w konstelacji Orła. Odkryta 20 lipca 1863 roku przez Alberta Martha otrzymała oznaczenie NGC 6751 w katalogu - New General Catalogue. John Louis Emil Dreyer, kompilujący dane obserwacyjne do Nowego Katalogu Ogólnego, opisał obiekt jako "dość jasny, mały". Kilka lat później, 17 lipca 1871 roku obserwował ją także Édouard Stephan, jednak błędnie zidentyfikował gwiazdę odniesienia, a w rezultacie otrzymał błędną pozycję i uznał, że odkrył nowy obiekt. Ta znowu obserwacja została skatalogowana jako NGC 6748. Z powodu tego błędu obiekt NGC 6748 przez wiele lat był uznawany za „zaginiony".

NGC 6751, podobnie jak wszystkie mgławice planetarne, powstała, gdy umierająca gwiazda odrzuciła swoje zewnętrzne warstwy gazu tworząc piękną, charakterystyczną otoczkę. Mgławica ta jest odległa od nas o około 6500 lat świetlnych (2 kiloparseki). Rozciąga się na około 0,8 roku świetlnego, zaś wymiary jej jasnego jądra szacuje się na 24 x 27 sekund łuku. Mgławica ma całkowitą jasność 15.48 mag, co przy bardzo zwartej strukturze daje jej dość wysoką jasność powierzchniową.

Mgławica ma złożoną strukturę dwubiegunową co udało się całkiem dobrze uwiecznić na tej części fotografii, którą wykonałem w technice Lucky Imagingu. Widać tam wyraźnie jasną, wewnętrzną bańkę oraz dwie słabsze otoczki. W osi bieguna tej mgławicy można zauważyć również dwa węzły związane z emisją wodoru. W klasycznej technice fotografii udało się natomiast uwiecznić zewnętrzne struktury, w tym dosyć charakterystyczny "płat" z dużym zagęszczeniem wodoru i tlenu oraz typowe tlenowe "halo". W analizie spektralnej można zaobserwować zwyczajowe linie emisyjne dla mgławic planetarnych - H-alpa oraz OIII, ale także Hel-I, Hel-II i słabe SII. W centrum mgławicy NGC 6751 znajduje się gorąca gwiazda centralna HD 177656 o temperaturze około 140 000 K i charakterystyce spektralnej podobnej to gwiazd typu Wolfa-Rayeta.

Na całkowity czas ekspozycji składa się u mnie nieco ponad 11 godzin klasycznego fotografowania (134 x 300 sek.); ok 45 minut technice Lucky Imaging (3457 x 0.8 sek) oraz szalone 20 x 5 sekund celem zebrania widma.

Jeszcze dla zilustrowania skali tego obiektu pozwolę sobie wrzucić dwa kadry - NGC 6751 oraz średniej wielkości mgławica M 76, dla fikcyjnego setupu:

A jak pokazał to teleskop Hubble'a? Ano tak

Oryginalny opis - NGC 6751: Image taken with the WFPC2 of Hubble Space Telescope; Exposure Date 21 April 1998; Exposure Time: 30 minutes; Filters: F502N ([O III]), F555W (V), F658N ([N II]). © ESA/Hubble & NASA

Najistotniejsze odniesienia literaturowe:

https://en.wikipedia.org/wiki/NGC_6751
https://noirlab.edu/public/images/geminiann09019a/
https://www.imagingdeepspace.com/ngc-6751.html
https://www.deepskycorner.ch/obj/ngc6751.en.php
https://britastro.org/journal_contents_ite/ngc-6751-an-overlooked-planetary-nebula-in-aquila

warpal · 9 Lutego

37 minut temu, Tuvoc napisał(a):

Przyszła pora na dokończenie kilku może mniej spektakularnych projektów

Są, są spektakularne. :gunsmilie: .

kubaman · 9 Lutego

piękne

HAMAL · 9 Lutego

3 godziny temu, Tuvoc napisał(a):

rzadko fotografowana mgławica planetarna NGC 6751

Nisko jest, dyspersja niszczy wszystko co istotne w wielkiej skali, niemniej, każde jej obrazowanie przez doświadczonego wielkoskalowca to gradka

lukost · 9 Lutego

Świetna fota i opis, niemniej mam pewne wątpliwości, czy tłumaczenie słowa "glowing" jako błyszczący jest najszczęśliwszym rozwiązaniem.

Edyta: choć może i jest ok.

Edytowane 9 Lutego przez lukost

diver · 9 Lutego

Mirek, jak zwykle jestem pod wrażeniem Twoich pomysłów na astrofoto i dokonań.

4 godziny temu, HAMAL napisał(a):

Nisko jest, dyspersja niszczy wszystko co istotne w wielkiej skali, niemniej, każde jej obrazowanie przez doświadczonego wielkoskalowca to gradka

U mnie góruje ok. 30 st. nad horyzontem, więc tragedii jeszcze nie ma. Ale to faktycznie jakaś granica sensu ze względu na dyspersję atmosferyczną. Niemniej zgadzam się z Tobą, że jest to gratka.

Gość na chwilę · 10 Lutego

Mirek, trzymasz poziom!

HAMAL · 11 Lutego

W dniu 9.02.2024 o 23:09, diver napisał(a):

Mirek, jak zwykle jestem pod wrażeniem Twoich pomysłów na astrofoto i dokonań.

U mnie góruje ok. 30 st. nad horyzontem, więc tragedii jeszcze nie ma. Ale to faktycznie jakaś granica sensu ze względu na dyspersję atmosferyczną. Niemniej zgadzam się z Tobą, że jest to gratka.

+20 Dec to jest max, ona jest -5 :uhm: bez ADC nie podchodź.

Tuvoc · 11 Lutego

2 minuty temu, HAMAL napisał(a):

+20 Dec to jest max, ona jest -5 bez ADC nie podchodź.

U mnie nieco bardziej na południu i dosyć wysoko (n.p.m). 34 stopnie nad horyzontem i wyjątkowo dobre warunki. Normalnie ADC na pewno byłby w użyciu.

Żeby było śmieszniej to taka NGC 6572, nad którą teraz siedzę wyszła gorzej mimo dodatkowych 10 stopni wysokości.

HAMAL · 11 Lutego

Miałem wiele obiektów za czasów ATIK Titan którym obiecywałem, że do nich wrócę w lepszych czasach dziś nawet moja ulubiona 16 Vulpeculae na +25 dec w chwili górowania wygląda jak dwie gruszki

Edytowane 11 Lutego przez HAMAL

Tuvoc · 11 Lutego

14 minut temu, HAMAL napisał(a):

Miałem wiele obiektów za czasów ATIK Titan którym obiecywałem, że do nich wrócę w lepszych czasach dziś nawet moja ulubiona 16 Vulpeculae na +25 dec w chwili górowania wygląda jak dwie gruszki

Nie marudź tylko wracaj Lepsze czasy już nastały

16 Vul idealnie będzie wyglądać obok Albireo u Ciebie na stronie.