WielkiAtraktor

Swego czasu (link do tematu) połączyłem kamerkę astro (kolorowa Blackfly) bezpośrednio z tanim obiektywem mikroskopowym PZO 10x/0,24 (zatem fotografia niejako "w ognisku głównym"). Nie mam akurat zdjęcia tej kombinacji, ale kamerka z obiektywem była na statywie przy stole, a przed nią szkiełko podstawowe z nakapanym celem trzymane mniej więcej pionowo w "trzeciej ręce" do lutowania. Oświetlenie zwykłą lampką z boku. Wbrem pozorom ustawienie ostrości i przesuwanie celu nie sprawiały problemów. Coś tam wyszło: (ujęcia z PZO od 2:16, wcześniej zwykły obiektyw foto z pierścieniami makro): Pierwotniaki z PZO:

Nie, przepraszam: M35x0,5 (poprawiłem też powyżej).

Pokażę i swoje rozwiązanie. Wyciąg fabryczny zastąpiony helikalnym nierotującym od Borga (ten od TS wygląda identycznie). Do foto bez Barlowa mam bardzo wygodny niskoprofilowy obrotowy adapter C-mount/T2 od Janusza: Z Barlowem 1,6x (tj. soczewka od 2x wkręcona w nosek kamerki) wkładam normalnie do uchwytu okularowego: Wyciąg ma mały zakres, więc czasem przy zmianach kamerka/Barlow/okular trzeba żonglować pierścieniami T2. Od strony etalonu jest jeszcze adapter M35x0,5/T2.

Niech EXO się ziści! Podrzucam pomysły widziane na forum: D-K we współpracy z Pablitem [1, 2], ultraodchudzone Newtony do planet [3, 4], montaże [5, 6]... [1] https://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/11768-dall-kirkham-2103540-f17-obserwacje-i-astrofotki/ [2] https://rk.edu.pl/pl/prezentacja-teleskopu-dall-kirkham/ [3] https://astropolis.pl/topic/53353-newton-minimo/ [4] https://astropolis.pl/topic/54543-ażurowy-teleskop-newtona-3001500-mm-na-montaż-paralaktyczny [5] https://www.forumastronomiczne.pl/index.php?/topic/3460-własny-montaż-paralaktyczny [6] http://indexhamal.pl/astrofotografia/Budowa_montazu_paralaktycznego_jarzmowego.htm

Nie, skądże — oku ani sensorowi nie robi najmniejszej różnicy, czy odbierane fotony zostały wyemitowane przez obserwowany obiekt, czy odbite. W jednym i drugim przypadku odbieramy ich bardzo dużo (od jasnej kartki/fotosfery) lub mało (od ciemnego przedmiotu/umbry plamy słonecznej). W przypadku plam: ponieważ ilość energii emitowanej na jednostkę powierzchni jest proporcjonalna do 4 potęgi temperatury (prawo Stefana-Boltzmanna), wnętrze plamy ma ledwie (3000 K/5780 K)⁴ ≈ 1/14 jasności fotosfery. Ależ już jest (link) — w skrócie, wiek Wszechświata jest skończony, a docierające do nas z każdego punktu nieba fotony z epoki rekombinacji (370 tys. lat po Wielkim Wybuchu), które początkowo miały widmo o temp. efektywnej 3000 K, uległy poczerwienieniu do temp. 2,7 K (mikrofale); zatem dla oka są kompletnie czarne. Zagadka czarnego nieba (paradoks Olbersa) była paradoksem tylko w przypadku przyjęcia nieskończonego i statycznego (wiecznego) Wszechświata.

To, co w danej chwili wpada poniżej progu rejestracji sensora / zakomodowanego oka Tak, plamy są zaskakujące, ale nie ma tu nic dziwnego. To wyłącznie kwestia ustawienia migawki. Różnica jasności reszty fotosfery i wnętrza plamy jest tak duża, że nie ma rady, można złapać albo jedno, albo drugie (podobnie jak przy „dlaczego na zdjęciach z powierzchni Księżyca nie widać gwiazd”). Mała ilustracja (moją kamerką do Słońca): migawka 28 ms: migawka 4,2 ms:

Czy ktoś już zauważył? W zwiastunie nowego filmu Mortal Kombat widać, że Outworld jest najwyraźniej księżycem gazowego olbrzyma:

Opór ośrodka międzygwiazdowego i możliwe środki zaradcze przedyskutowano również w tym wątku: https://astropolis.pl/topic/39498-bariery-fizyczne-biologiczne-i-personalne-astronautyki-przyszłości/

Oczywiście. Teleskop pełni tu tę samą rolę, co obiektyw foto, pora dzienna w niczym nie przeszkadza Oprócz ćwiczenia obsługi i łapania niektórych ciał niebieskich można spróbować z samolotami (zob. https://astropolis.pl/topic/11186-polowanie-na-samoloty) albo szczególnie dalekimi obiektami naziemnymi (zob. https://astropolis.pl/forum/115-poszerzamy-horyzonty-dalekie-obserwacje).

Stephen Ramsden z CBSAP (www.solarastronomy.org) od lat jeździ po Stanach Zjednoczonych (i nie tylko) i robi dziatwie szkolnej prelekcje + pokazy Słońca (z rejestracją kamerką włącznie). Temu to przynajmniej problem godzin nocnych odpada Stephen ma całą furgonetkę wypasionego sprzętu, ale zwykła PST-ka czy Lunt 50 (+ większy teleskop do światła białego) też na pewno zachwyciłyby widokami nowicjuszy.

Ta przeciwwaga to chyba z materii zdegenerowanej odlana, inaczej by się kiwnęło

Lepszy byłby Najwyższy Wielki Mistrz! (Jak w jednej z powieści ze Świata Dysku). Ew. nieco skromniej, „Supreme Leader”...

Mamy też wizualizator od naszego współforumowicza Bartosza: Lunar Phase Visualization Tool

Można wybrać któryś z ciut droższych układów, z radiatorami i obudową.

Stary Chameleon wolno sczytywał sensor, to dlatego. Nowszy (tj. też sensor ICX445 1,3 MPix, z interfejsem USB 3.0) bez problemu wyciąga swoje pełne 30 fps również na USB 2.0, jak opisywałem w tym wątku (nie potrzebowałem żadnej specjalnej konfiguracji). „Złoty kabel” niepotrzebny prędzej jakieś ustawienia „USB traffic” albo coś podobnego w programie do nagrywania. I oczywiście czas migawki musi być odpowiedni krótki, jak wspomniano.

Bardzo dobry pomysł, ja używałem podobnego do zasilania w polu kompaktowego Canona z dużego akumulatora na czas 48-godzinnego time lapse'a. Polecam też zaopatrzyć się w najprostszy multimetr (miernik cyfrowy), m.in. do sprawdzania ciągłości obwodu czy napięcia wyjściowego modułu jak powyższy (wtedy wystarczy nam jeszcze tańszy, bez wbudowanego woltomierza).

Kolor dodano podobny, ale to nie Hα, lecz linia 30,4 nm helu (He II, ~50 000 K) (link 1, link 2). Zdjęcie z teleskopu orbitalnego SDO, bo tu na dół skrajny nadfiolet (10-120 nm) nie dochodzi.

Tak właśnie. Np. w eksperymencie T2K w akceleratorze J-PARC wytworzono wiązkę neutrin mionowych, której skład potwierdził oddalony o 280 m od źródła detektor kontrolny. Następnie wiązka pokonała 295 km i trafiła do detektora Super-Kamiokande, gdzie wykryto w niej neutrina elektronowe. (Odległość detektorów i energia neutrin były tak dobrane, by SK wypadł w spodziewanym maksimum oscylacji).

Ależ jak najbardziej „zmieniają tożsamość” (oscylują), co potwierdzono w licznych eksperymentach. Nawet Nobla za to przyznano w 2015 r. (doniesienie prasowe).

Czy nie sami sobie już odpowiedzieliście? Peak peakiem, ale wg prawa Plancka z obu stron są jeszcze ogony, i to najwyraźniej łapie się jeszcze na krzemie przy odpowiednio gorącym źródle.

Wydaje mi się (acz może zbyt optymistycznie), że oznaczenie krawędzi kraterów (kółka i elipsy) za pomocą transformacji Hougha (jak opisano tu czy tu) nie powinno być bardzo wrażliwe na światłocień (jeśli wstępnie przepuści się obrazek użytkownika przez jakiś filtr wykrywający krawędzie). Dalsze kroki (dopasowanie do mapy) byłyby chyba podobne jak przy astrometrii gwiazdkowej.

Ja nie, ale to bardzo ciekawy pomysł na program!

Jak już napisano, nie ma żadnych problemów z nagrzewaniem się teleskopu przez folię. Apertura dowolnie duża, tu np. 42-calowy dobson dra Hänssgena (źródło):

Nie i nie (Podobnie jak z pytaniem kolegi na forum Cloudy Nights „czy dla bezpieczeństwa mogę włożyć to między dwie płytki pleksiglasu?”). Folia Baadera działa dlatego, że ma niesamowicie równomierną grubość (ktoś gdzieś zrobił test interferometryczny, link mi przepadł, ale wyszło lepiej niż λ/10), zatem nie zaburza czoła fali (lekkie ugięcia montażowo-wietrzne również nie mają wpływu). Dodanie/podstawienie jakichkolwiek „domowych” materiałów całkowicie zrujnuje obraz z teleskopu (no chyba że poświęci się czas i wypoleruje to szkło/plastik, 2 albo 4 powierzchnie, do λ/10...). Co do tanich filtrów szklanych, sam nie używałem, ale można znaleźć sporo opinii, że jakość ich powierzchni bywa niezadowalająca i obrazy są gorsze niż przez folię. Można kupić 11-14-calowe filtry ERF do Hα i CaK, koszt rzędu kilku tysięcy USD (oczywiście obejmuje też powłoki, ale podejrzewam, że polerowanie to znacząca część).

Mojego Celestrona 90/660 mm też nie trzeba było skracać: Jak Łukasz napisał, teleskop światłosilniejszy niż f/7 spowoduje obcięcie i efektywna apertura będzie tylko jak odpowiednika f/7 o tej samej ogniskowej (np. 100 mm f/5 działałby jako 71 mm).