WielkiAtraktor

W środę przetestowałem kombinację Intes M715 + Aries ERF + etalon Lunta 50 i wreszcie zebrałem dobry materiał Hα z dużej apertury. Mimo średniego seeingu wszystko wygląda o niebo lepiej niż wyniki z RC8. Wychodzi na to, że jednak miałem tam ciągle problemy termiczne; menisk Maka najwyraźniej odbija/pochłania nadmiarową podczerwień (której Aries sporo przepuszcza), zanim się toto skupi i nagrzeje bafle itd. Wszystko zarejestrowane kamerą Blackfly S (IMX 273), obróbka w AS!3 i ImPPG. Opcje zapętlenia wideo pod prawym przyciskiem myszy; jeśli wyświetla się niewygodnie duże - można zwęzić okno przeglądarki. Rozbłysk M4.7 w AR 3327 (odstępy 20 s, razem 2:48 h z przerwami na chmury): ha5.mp4 Protuberancja (przy zestawie 90 mm powiedziałbym „mała”...); odstępy 25 s, razem 0:42 h: ha4.mp4 Niewielka aktywność w AR 3329 (okres najlepszego seeingu); odstępy 15 s, razem 0:25 h: ha2.mp4

Proponuję dodatkowe kroki weryfikacji: 1. umieścić planetę w różnych miejscach w polu widzenia teleskopu 2. obrócić kątówkę o kilkadziesiąt stopni w jedną i drugą stronę 3. obrócić teleskop w obejmach jw. 4. zmienić orientację głowy względem kątówki jw. (żeby wykluczyć artefakt optyczny powstający we własnych oczach) Jeśli po ww. krokach „chmury” wciąż widać w tym samym miejscu (i orientacji) na tarczy planety — to chyba faktycznie są to chmury. Pozostaje cieszyć się nietypową (?) charakterystyką odpowiedzi swojej siatkówki i/lub filtra

MCT i SCT mają swoje ograniczenia i aberracje (jak każdy układ), ale to nie tak, że "domyślnie dają pojechane gwiazdki" (to raczej przez guiding/niedokładną kolimacją/krzywy reduktor). Tutaj kolegom wyszły obiekty DS całkiem przyzwoicie (Mak 180): albo z C8:

Seeing zbyt słaby dziś na pełną rozdzielczość, więc tylko poranne poglądówki z RC8 w f/8 (Blackfly S (IMX 273), folia ND 3,8 + Solar Continuum, AS!3 i ImPPG):

Z sesji niedzielnej, grupa AR 3315 (refraktor 90/660 mm + PowerMate 2.5x, Lunt CaK B600, Blackfly S/IMX273):

Maciej zainspirował mnie do zbudowania podobnego teleskopu:

Wydaje mi się, że również nierównoległość obu powierzchni filtra może dać takie przesunięcie.

Niedzielny rozbłysk klasy M1.0: ha_anim.mp4 Odstępy 30 s, razem 40 min.; refraktor 90 mm + etalon Lunta 50, kamera Blackfly S/IMX 273, obróbka w AS!3 i ImPPG.

A jednak! Całkiem sporo ostrych klatek, a reszta podczas oglądania animacji „uchodzi w tłoku”. Czas całkowity 1:12 h (opcja zapętlenia pod prawym przyciskiem myszy): anim.mp4

Łapane dziś rano (Intes M715, Baader Solar Continuum + folia ND 3.8), obszar AR 3315: Reszta się jeszcze stackuje, zobaczę, czy animacja ma sens (seeing był przez większość czasu zbyt słaby na 180 mm).

Moja pierwsza Wenus z filtrem Baader U-Venus (350/60 nm). SW 250PDS, Barlow Meade 3x, Blackfly S (IMX 273), odstępy 1 min., razem 42 min. Seeing słaby, ale złapała się rotacja atmosfery:

Pogoda wreszcie dopisała w poniedziałek (prawie 2 miesiące później niż w 2022 🙄). Nagrywałem 6 h, jako że była duża szansa na rozbłysk klasy X, ale nic z tego; tylko jakaś drobnica. Rozbłysk typu "podpalona firanka" (odstępy 30 s, razem 1:20 h; opcja zapętlenia wideo pod prawym przyciskiem myszy): przed obejrzeniem najlepiej zwęzić okno przeglądarki anim2.mp4 Pomniejsze rozbłyski (odstępy 30 s, razem 1:06 h): anim1.mp4 Refraktor 90 mm z etalonem Lunta 50, Blackfly S (IMX 273), obróbka w AS!3 i ImPPG.

DAVIDG (technik-optyk z dużym doświadczeniem) też tak pisał na CN (link do wątku), że to bez znaczenia - w sensie, że nie ma jakiegoś "dopasowania optycznego korektora i ZG tylko w jednej orientacji" (bo obydwa są powierzchniami obrotowymi). Trzeba tylko zadbać o dobre wycentrowanie przy montażu (i - przypuszczenie moje - znaczniki mogą mieć tu znaczenie, jeśli tuba/kołnierz na korektor są lekko krzywe, i inne orientacje skutkują zdecentrowaniem). Gdy składałem mojego Intesa MCT po przeróbkach, też zachowałem orientację na wszelki wypadek.

Przejściówka z ostatniego linku wygląda na dwuczęściową; część szeroka służy do bezpośredniego nakręcenia na gwint T2 (jeśli teleskop ma taki gwint na wyciągu okularowym), a część wąska to wykręcalny nosek 1,25" (który można wsunąć do wyciągu niemającego T2). Nosek (ok. 30 mm) jest szerszy niż sensor Mikro 4/3 (17,3x13 mm), więc nie powinien winietować.

Nie ma potrzeby; teleskop działa jak obiektyw fotograficzny, tj. obraz w płaszczyźnie ogniskowej jest odwrócony. Aparat bierze to już pod uwagę, czytając dane z sensora.

Ze specyfikacji widzę, że E-PL8 ma odstęp pikseli ok. 2,65 µm, czyli ze światłosiłą ok. f/13 swojego Maka jesteś już blisko optymalnego próbkowania (skali obrazu w sek. łuku/piksel). Dodanie Barlowa 2x raczej nie pokaże więcej szczegółów. (Wyjaśnienie np. w tym — nieco burzliwym — wątku).

Protuberancje w CaK jak najbardziej da się zarejestrować, ale tylko przez wąskopasmowe filtry (np. moduł CaK Lunta - 2,4 Å). 2-3 nm to zbyt szeroko. Nie, jednak się da! - zob. niżej.

Obecna (od kilku lat) wersja SC już nie przepuszcza (zob. np. ten wątek na CN).

Oczywiście, miałem bardziej na myśli, że obraz i tak jest bardzo dobry. Folia jest pogięta, więc światło odbite od niej sieje chaotycznie naokoło, w tym po wnętrzu tuby, baflach itd. Dotkliwego spadku kontrastu nie ma.

Używam folii z różnymi teleskopami (w tym MCT) od lat, również z Solar Continuum, i nigdy w wizualu/fotograficznie nie dopatrzyłem się takich wewnętrznych odbić.

Jakby kogoś bardzo paliły nadwyżki w portfelu, można by zmajstrować zgrabne, modularne, b. kompaktowe przeciwwagi z takich wolframowych kostek; (3,8 cm)3 = 1 kg, 260 €/szt.

DSI (od DeepSkyInstruments )