LibMar

To nazwiemy "Wielką opozycją Marsa powyżej 50-tego równoleżnika"

To musi być jakiś wąski projekt, który jest kierowany przez daną osobę (najczęściej pod NASA lub ważny Uniwersytet, np. MIT). Osoby wysyłają suche pomiary (nie klatki), a wtedy pojedyncza osoba analizująca będzie korzystała zawsze z tego samego schematu. W tym przypadku my (amatorzy) tak naprawdę nic nie musielibyśmy robić, poza wysłaniem tych pomiarów.

Tylko, żeby te czasy przesunięć były wyraźne, potrzebna jest dobra dokładność pomiarowa. Pracowałem nad danymi Keplera i przyznam, że tak duże wahnięcia to jest rzadkość (i zawsze przyczyną była inna egzoplaneta niż egzoksiężyc). Dajmy sobie taki przykład: http://var2.astro.cz/tresca/transit-detail.php?id=1525619181 W takim przypadku określenie momentu wyjścia ma dokładność +/- 3 minuty. To zdecydowanie za dużo, aby przeprowadzić taki projekt. Dodatkowo przydałoby się wyłapać z 10 tranzytów, a to w jeden rok jest raczej niewykonalne. Zresztą samo przetrwanie egzoksiężyca na orbicie wymaga dość dużej odległości od gwiazdy - wówczas, w naszych warunkach, wyłapanie dwóch tranzytów danej planety w ciągu roku może być wyczynem. W przypadku zjawiska przedstawionego w linku, było to wykonane obiektywem 4", dlatego 14" powinno dać niepodważalnie lepsze wyniki: http://var2.astro.cz/tresca/transit-detail.php?id=1374754521 (choćby z 12" tutaj). CMOS da radę (piszę to tylko z powodu pierwszego zdania), tylko trzeba umieć to opracować. Samo wrzucenie do Muniwina to nie wszystko. Jeśli mamy możliwość korzystania z krótkich ekspozycji, da się filtrować. I to udowodniłem sobie na przykładzie HD 6121 (wszystkie pomiary nic nie pokazały nawet po uśrednieniu, ale po wywaleniu 20% najgorszych - wow, widać zmienność! https://www.aavso.org/vsx/docs/512970/3120/HD 6121 phase curve.png). Osiągalne pomiary mogą być niewiele gorsze niż te, od Keplera/TESS (ta krzywa w zdaniu wcześniej to zły przykład, bo to DSCT! - mi chodzi o tranzyty). Wydaje się absurdem, ale sondy te pracują na pomiarach po 30-minut. Zdziwiłbyś się, jaką dokładność można uzyskać, pakietując pomiary z tranzytów po 30 minut. Tylko tak naprawdę, aby miało to większy sens, trzeba by obserwować dany obiekt przez całą zimową noc (minimum 10h, aby było chociaż te 20 pomiarów). Mając sesje po 5-7 godzin, sprawdzam to z ciekawości. Tylko trzeba być bardzo ostrożnym, bo jakikolwiek trend spowoduje, że nie będzie miało to większego sensu. TTV wymaga precyzji czasowej, co jest osiągalne tylko dwoma sposobami - albo ogromny teleskop, albo kilka mniejszych zestawów obserwacyjnych. To drugie, choć rzadko spotykane w obserwatoriach, ma jednak przewagę związaną z dostępnością do gwiazd referencyjnych. Gdybym miał możliwość posiadania katadioptryka 20" z CCD a 10 Newtonów 8" f/4 (gdyby tylko to dało się jeszcze opanować, więc stałe obserwatorium niezbędne; oba zestawy porównywalne cenowo), zdecydowanie bym poszedł w kierunku tych mniejszych tub. Człowiek więcej się narobi, ale możliwości jest więcej poza jednym - 20" sięga głębiej (no i nie zbiera setki gigabajtów w ciągu nocy). Ale na pytanie "czy mi naprawdę potrzeba zejść jeszcze o tyle głębiej" chyba znasz W dodatku, większy teleskop nie radzi sobie z tymi jaśniejszymi gwiazdami. Widziałem obserwacje wykonane przez 50-cm teleskopy na gwiazdach 8 mag i 10 mag. To, że jest jaśniejsza, wcale nie oznaczało, że wynik będzie dokładniejszy. Wychylenie TTV w danej chwili jest zjawiskiem unikalnym, jak przejście planety na tle plam na gwieździe macierzystej. Tu trzeba uderzyć maksymalnie z precyzją w pojedynczej obserwacji, a stackowanie tranzytów (jak to robi Kepler do tych płytszych) nie podziała. Zanim pomyślimy o porównywaniu odchyleń, trzeba skupić się na dokładności samych pomiarów. Ogólnie, metoda TTV jest bardzo ciekawa, ale nie ma dużego zainteresowania z powodu zbyt małej dokładności, którą obecnie osiągamy.

Tego typu zjawiska zdarzają się bardzo rzadko, a jeśli już tak - dotyczą bardzo trudnych do wyłapania obiektów (np. Kepler-18), często na granicy do wyłapania przez profesjonalne obserwatoria. Wśród tych dobrze widocznych egzoplanet, chyba nic nie jest tak łatwego do zauważenia. Jedynie co znalazłem, to WASP-47 b, jednak amplituda TTV to zaledwie dwie minuty. Inny problem, to sposób opracowywania danych - przy ledwo widocznych tranzytach, każdy algorytm zapewne wyliczy moment wejścia/wyjścia inaczej.

Załóżmy, że odpowiedziałeś poprawnie na zagadkę, bo odpowiedź to 55 Cancri

Blisko, ale i daleko, więc wyjaśnij dokładniej

Formalhaut b nie tranzytuje Podpowiedź: gwiazda macierzysta jest widoczna gołym okiem.

Aldebaran jest najjaśniejszą gwiazdą, która posiada znaną egzoplanetę, ale ta nie tranzytuje

Jak nazywa się najjaśniejsza gwiazda (po Słońcu, więc Merkurego i Wenus nie liczymy) wokół której krąży znana tranzytująca egzoplaneta?

R Doradus?

Myślę, że w którąś noc możesz poskakać po wszystkich gwiazdach o dużym ruchu własnym Nawet Arktur ma całkiem spory ruch, ciekawe czy wyszłoby coś ze zdjęcia zrobionego 4-5 lat temu (zmiana o 9-11") https://www.cosmos.esa.int/web/hipparcos/sample-tables-2 Jednak zaskakujące jest to, dlaczego HD 140283 nie podali do tabeli, choć podane są wszystkie powyżej 1"/yr

To jest akurat wykonalne w tak krótkim czasie @Gajowy potrafi wykonać astrometrię podczas pojedynczej obserwacji planetoidy z dokładnością gdzieś do 0.1-0.2", a więc to tyle, co kilka tygodni ruchu własnego

Według danych Gaia DR2, gwiazda przesuwa się 1300 mas/yr, a więc 1500 lat to się zgadza Tylko nie ta wartość prędkości kątowej

Do fotometrii używam wszystkie stabilne gwiazdy o największej dokładności pomiarowej, które mam w tle. Jak jedna wykazuje jakiś trend, to po prostu odrzucam ją Zazwyczaj są to 4-8 gwiazd.

W nocy z soboty na niedzielę podjąłem kolejne próby obserwacji częściowego tranzytu HAT-P-7 b. Jest on na tyle długi, że nie byłem w stanie rejestrować go w całości - nie ta pora roku. Obserwację zacząłem niedługo po zachodzie Słońca i skończyłem niedługo przed jego wschodem. Mimo to, spadek jasności ~0.007 mag jest bez problemu widoczny na krzywej blasku. Jak na razie, to najpłytszy zarejestrowany przeze mnie tranzyt egzoplanety. Ćwiczę jeszcze modelowanie tranzytów na wykresie i powoli coś tam wychodzi... ale to jeszcze nie to Ale przynajmniej widać jak to ma się do rzeczywistości. Obserwacje wykonałem za pomocą filtra CBB, a więc szersze pasmo niż filtr fotometryczny. Przy takim rozrzucie pomiarowym (+/- 0.004 mag dla 90% pomiarów w środku nocy), teoretycznie najmniejsza zauważalna różnica blasku wynosiłaby około 0.0025 mag. Według przewidywanych limitów z wcześniej obserwowanych tranzytów, wychodziłoby 0.0035 mag. Może być jeszcze lepiej, gdyż do analizy wziąłem wszystkie 6 tysięcy (!) klatek po 2.5 sekundy ekspozycji, natomiast każdy pomiar tutaj to 48x2.5s. A tak można by nieco przefiltrować, umożliwiając sięgnięcie nieco płycej. Tak naprawdę, przewidywana granica coraz częściej dotyczy raczej dla filtra fotometrycznego V lub R, gdyż ostatnio dokładność z filtrem CBB wychodzi niemal zawsze dokładniej niż przedstawiają to predykcje.

Jeszcze chwila, a zaraz przeszłość będzie z przeszłością A fotka ładna

Można mieć kilka wersji zainstalowanych naraz - mam 3.0 i 3.1, które stosuję zamiennie (bo w 3.1 usunięto/zmieniono coś, co się przydało). Wersja 3.0 ma bodajże tę opcję darmową, a jak nie, to 2.9 już na pewno

Ciekawe. Tylko czy wykonalne jest na montażu EQ5 bez pilota SynScan (wówczas miałoby większy sens na wycelowanie w Polarną, bo te 90 stopni itd. to tylko z grubsza wyceluje w okolice bieguna)? To działa w ten sposób, że sprawdza rotację gwiazd w kadrze i wylicza gdzie jest środek? Mam SC w wersji pro, ale nie miałem jeszcze okazji tego sprawdzić.

Klikasz w "Classify" i postępujesz według wskazówek. Prowadzący zawsze przygotowują jakiś poradnik dla osób, które są po raz pierwszy. I wygląda na to, że ten projekt już ukończyli. W Zooniverse jest takich pełno, o tematyce astronomicznej również.

Tutaj analogicznie, ale w znacznie niższej cenie. Canon FD 300mm f/2.8L z IMX178 (ta sama wielkość piksela), nie przymykałem. Stack 12x12.5s (2.5 min). Bez żadnego filtra (full spectrum).