Koziołrogacz

Zauważ, że w tym przypadku kolega sam podniósł poprzeczkę. Nawiasem mówiąc w przypadku sprzętu foto i astro wyznaję taką zasadę - wybierz najlepszy sprzęt na jaki cię stać, a potem jeszcze dołóż i kup

To naprawdę imponujące W między czasie ktoś postawi kolejną szklarnię i dane odnośnie połowy województwa będzie można sobie w buty wsadzić. Zresztą nie trzeba nawet szklarni, wystarczy jeden niechlujnie oświetlony hipermarket. Przykładem może być OBI w Miejscu Piastowym, który ma taką iluminacje, że widać go już od Barwinka, czyli z ponad 25 kilometrów, mimo że po drodze są dość wysokie górki. Problem jest poważny i wymaga systemowych rozwiązań prawnych, tak jak ochrona wody, czy powietrza. Pytanie tylko kiedy nasza władza do tego dojrzeje.

Różnica będzie zauważalna. Tylko przy tej cenie znów pojawia się ciekawa perspektywa. Mianowicie za taką kwotę można już upolować używaną Syntę 8". Rozumiem Twoje rozterki odnośnie używek, ale takie teleskopy sprzedają najczęściej osoby obyte ze sprzętem i potrafiące o niego zadbać. Kupując na forumowej giełdzie ryzykujesz raczej niewiele. No i ewentualna późniejsza odsprzedaż wiąże się z niewielką strata.

Im bliżej będzie oko, tym przesunięcie będzie większe. Raczej trzeba patrzeć z dalsza. 10 cm to za blisko, kropka będzie nieostra.

W tej cenie, przy założeniu że ma to być nowy sprzęt, to chyba Sky-Watcher 90/900 na AZ3 będzie najsensowniejszym wyborem. Tu chyba najtaniej http://www.astrokrak.pl/237-teleskop-sky-watcher-909az3-.html

Może zamiast jednej elipsy zastosować szereg elips w miejsce kółek, ustawionych dłuższymi osiami wzdłuż ramion pająka. Powierzchnia sumaryczna elips będzie mniejsza zarówno od powierzchni kółek, jak i od powierzchni pojedynczej elipsy, a efekt nie powinien zbytnio odbiegać od tego jaki dają kółka.

A może to jest jakieś rozwiązanie? http://www.growy.com.pl/ Efekty ekonomiczne jakie pozwala osiągnąć taki typ oświetlenia w dłuższej perspektywie czasowej powinny chyba przemawiać do wyobraźni właściciela szklarni.

Mam rozumieć, że masz dostęp do bieżących danych dotyczących LP ? A jeżeli tak, to czy to są jakieś poufne dane, czy dostępne dla każdego śmiertelnika? Chyba jest to niestety trafne porównanie. Na przykład kompleks szklarni pod Boguchwałą potrafi przyćmić swym blaskiem łunę od Rzeszowa. Toś mnie teraz zmartwił. To moje ulubione obok Beskidu Niskiego tereny. Jeszcze w sierpniu ubiegłego roku włóczyłem się nocą po Pogórzu Przemyskim i od Birczy poprzez Malawę, Lipę, Jawornik Ruski aż po Siedliska w dolinie Sanu Panowały egipskie ciemności.

W tej cenie kupisz używany Bresser Skylux 70/700 przez który już coś da się pooglądać, z tym że nie będą to imponujące widoki, ale na Księżyc, jaśniejsze planety, gwiazdy podwójne, czy gromady otwarte można popatrzeć. Jak dołożysz drugie tyle, to przy podrobinie poszukiwań uda Ci się nabyć używany refraktor Sky-Watcher 90/900 na AZ3, a przez to patrzy się już całkiem przyjemnie. Oczywiście możesz też kupić lornetkę, z tym że nie traktuj lornetki jako zamiennik teleskopu, a najwyżej jako uzupełnienie. Obserwacje przez lornetkę a przez teleskop, to zupełnie inna para kaloszy. Oczywiście warto mieć jedno i drugie, a co kupisz jako pierwsze to już od Ciebie zależy.

Pozwolisz, że jednak się z Tobą nie zgodzę, i choć dla autora tego wątku nie ma to większego znaczenia, to dla porządku należy się wyjaśnienie, że mamy tylko dwa podstawowe typy montaży - paralaktyczny i azymutalny. Wszystkie pozostałe nazwy odnoszą się do poszczególnych rozwiązań będących odmianami jednego, lub drugiego typu, a nazewnictwo jak widać jest stosowane dość dowolnie.

Co prawda wyjazdu na Mazury w najbliższych planach nie mam, ale kiedyś... kto wie, życie lubi sprawiać niespodzianki Opowieści o gwiazdozbiorach bez liku znajdziesz w internecie, tę o Warkoczu Bereniki też z sieci zaczerpnąłem. Do kosmosu zawsze miałem podejście bardziej metafizyczne niż ściśle naukowe. Może to po części taki ukłon w stronę starożytnych astronomów, którzy chyba bardziej niż my współcześnie żyjący, czuli się z kosmosem związani i choć brakowało im obecnie dostępnych środków badawczych i narzędzi poznania, to jakoś intuicyjnie wyczuwali, ogrom i nieskończoność jaka roztaczała się nad ich głowami. Ktoś powie, że przecież nie zdawali sobie sprawy z istnienia galaktyk, z ogromu przestrzeni i materii z jakiej zbudowany jest wszechświat. Ale powiedzmy sobie szczerze, że i dziś niewielu ludzi potrafi choć w przybliżeniu wyobrazić sobie, czym jest rok świetlny, jak wielkie są gwiazdy, czy co to oznacza, że nasza galaktyka składa się z od 100 do 400 miliardów gwiazd. To są wielkości zupełnie abstrakcyjne dla przeciętnego człowieka, więc aż tak bardzo nie różnimy się pod tym względem od starożytnych. Może tylko brak nam tej fantazji, która pozwalała im widzieć na niebie mityczne postacie i tworzyć o nich legendy, które przetrwały tysiąclecia. A co do przypadków... no cóż, pewnie zbyt mało wiemy, by wszystko zrozumieć, dlatego wiele rzeczy tłumaczymy sobie jako cuda, lub przypadki

Jest na niebie taki gwiazdozbiór wciśnięty pomiędzy jasne konstelacje Wielkiej Niedźwiedzicy, Lwa, Panny i Wolarza. Niepozorna na pierwszy rzut oka gromadka dość ciemnych gwiazd, pośród których kryje się mnóstwo wspaniałych obiektów głębokiego nieba. Dla mnie ten gwiazdozbiór był od zawsze symbolem tajemnicy, nieskończoności i potęgi wszechświata. Mowa oczywiście o Warkoczu Bereniki, który nazwę swą zawdzięcza żonie egipskiego króla Ptolemeusza III i legendzie o jej zaginionym warkoczu odnalezionym na niebie przez Kanona z Samos, pod postacią układu gwiazd przypominających lśniące włosy. Samo zaś imię Berenika, noszone przez kilka sławnych kobiet starożytności, wywodzi się od macedońskich słów phere - przynosić i nike - zwycięstwo.

Puki co to chyba ciągle Canon ma najlepsze wsparcie wśród programów do astrofoto i najmniej spaprane RAW-y.

Raczej nie inaczej.

Proponuje zerknąć na testy tych aparatów na optyczne.pl szczególnie pod kątem szumów w RAW i darków. Myślę, że wyniki dają do myślenia. http://www.optyczne.pl/204.7-Test_aparatu-Nikon_D5200_Szumy_i_jako%C5%9B%C4%87_obrazu_w_RAW.html http://www.optyczne.pl/226.7-Test_aparatu-Canon_EOS_100D_Szumy_i_jako%C5%9B%C4%87_obrazu_w_RAW.html

Ja myślę, że jesteś bezlitosny - tak bidulkę wymrozić

Platformę wyniosłem na rysunku ponad poziom dachu głównie po to by móc rozrysować szczegóły. Oczywiście możesz ją obniżyć według uznania. Ważne by starannie zaizolować ścianki podmurówki, bo pustaczki keramzytowe mają tendencję do nasiąkania wodą. Najlepiej by było to wykonane tak jak na rysunku, czyli by zachować ciągłość hydroizolacji począwszy od stropu, poprzez ścianki podmurówki, włącznie z wywinięciem jej na spodnią część płyty platformy. Wtedy masz pewność, że woda nie dostanie się pod platformę i mróz zimą jej nie podniesie. Obróbka blacharska też powinna być wpuszczona pod płytki, mniej więcej na 6 - 8 cm. Takie rozwiązanie sprawdza się lepiej niż obkładanie czoła płytkami, które zwykle po kilku latach odpadają. A co do rysunku, to kwestia gustu. Mnie podobają się takie właśnie kolorowe

Dokładnie, trzeba by zrobić murek z pustaków, i na nim oprzeć platformę. Oczywiście wewnątrz przestrzeń trzeba wypełnić termoizolacją. Dodatkowa warstwa hydroizolacji jest tam zbędna, wystarczy, że zaizolujesz podłoże pod styropianem. Natomiast zaizolować trzeba górną warstwę platformy przed ułożeniem na niej gresu, analogicznie jak robi się to w przypadku tarasów, czy balkonów, czyli izolacja związana z podłożem, na niej bezpośrednio klej i gres. Niektórzy stosują folię w płynie, ale lepsze są masy typu Mapelastic, które zapewniają bardzo dobrą przyczepność kleju (nie żebym robił kryptoreklamę, ale ten środek jest naprawdę bardzo skuteczny). Ważne żeby starannie zafugować gres, a fugę na połączeniu płytek z obróbką blacharską wykonać z silikonu. Pewnym problem może wydawać się wylanie samej płyty platformy, bo nie ma jak zrobić szalunku, ale tym się nie przejmuj. Po prostu wypełnij całą przestrzeń pod platformą styropianem i na to wylej beton, oczywiście stosując zbrojenie. Szalunek trzeba zrobić tylko na krawędziach, tak by utworzyć wokół okap. Warstwa styropianu pod betonem spokojnie wytłumi drgania. A tak nawiasem mówiąc, to 1 x 1 metr to trochę mało, by swobodnie poruszać się wokół teleskopu, bez potrącania go. O ile dobrze wyczytałem, to strop ma mieć wymiary 4,5 x 10 m bez podparcia, więc i tak nie obejdzie się bez wykonania jednej, czy dwóch belek podciągowych. Jeżeli zbrojarz będzie znał obciążenie stropu, to spokojnie wykona je tak, by utrzymały nawet kilka ton. Pod spodem zamieszczam schematyczny rysunek, tylko nie śmiej się proszę z amatorskiego wykonania, bo nie mam profesjonalnego oprogramowania do tworzenia rysunków technicznych, więc musiałem zrobić to w GIMP-ie.

Najważniejsze od czego musisz zacząć, to uzgodnić wykonanie platformy z projektantem i wykonawcą stropu. Nie wiem jak wielka ma być ta platforma, ale nawet płyta betonowa o wymiarach 200 cm x 200 cm x 10 cm waży około tony. Jest to ciężar, który musi być uwzględniony przy konstrukcji stropu, szczególnie jeśli ma się ona znajdować na środku i bez podparcia ścianą nośną od spodu. Najlepszym sposobem będzie wykonanie stropodachu z warstwą żwiru, bo to zapewni najlepsze warunki termiczne. Taki stropodach odpowiednio zaizolowany nagrzewa się i wychładza podobnie jak np. wysypany żwirem podjazd. Optymalna grubość warstwy izolacji termicznej to 30 cm. Kolejność warstw licząc od dołu powinna być następująca: 1 - Płyta nośna 2 - Warstwa wyrównująca 3 - warstwa hydroizolacyjna (niekonieczna, ale zalecana) i tu uwaga, ta warstwa powinna być związana z podłożem. Bardzo dobrym rozwiązaniem jest nałożenie izolacji typu Mapelastic firmy Mapei, rozwiązanie drogie, ale bardzo skuteczne. 4 - Warstwa termoizolacyjna, najlepiej 2 x 15 cm na zakładkę z płyt styropianowych XPS 5 - Warstwa właściwej hydroizolacji wykonana z syntetycznej membrany dachowej 6 - Geowłóknina 7 - Warstwa żwiru ok. 5 cm Platforma nie powinna spoczywać na izolacji termicznej. Powinna mieć sztywne podparcie, ale wykonane tak by zminimalizować występowanie mostków termicznych. Myślę, że dobrym rozwiązaniem byłaby podmurówka z pustaków keramzytowych, które mają wystarczającą wytrzymałość mechaniczną i dobre właściwości termoizolacyjne. Nie można stosować żadnych szczelin wokół platformy. Warstwa hydroizolacyjna musi być przy podmurówce platformy wykończona tak samo jak przy murkach attykowych na krawędzi stropodachu, czy musi być szczelna i wyprowadzona odpowiednio wysoko, by zapewnić izolację nie tylko od wody opadowej, ale też od zalegającego śniegu. O drgania bym się nie martwił, bo ani izolacja termiczna, ani hydroizolacja drgań przenosić nie będzie. Możliwe tylko jest przenoszenie się drgań od płyty stropu, ale chodząc po grubej warstwie termoizolacji i warstwie żwiru raczej nie powinieneś wprawiać stropu w drgania. Absolutnie nie wolno stosować izolacji z papy, która miałaby kontakt z warstwą styropianu, bo ulatniające się z papy węglowodory niszczą styropian. Podawane w niektórych opracowaniach kolejności warstw, gdzie właściwa hydroizolacja znajduje się pod warstwą styropianu są błędne. Woda w żadnym wypadku nie może się przedostawać do warstwy termoizolacyjnej. Mimo, że styropian XPS ma praktycznie zerową nasiąkliwość to woda w szczelinach miedzy płytami i pod nimi jest szkodliwa. Takie stropodachy mają odprowadzenie wody opadowej rurami wewnątrz budynku, dlatego trzeba to uwzględnić na etapie projektowania ścian. Trzeba też zwrócić uwagę na staranne wykonanie odpływów wody opadowej. To są miejsca gdzie szczególnie często wykonawcy popełniają błędy, co potem skutkuje przeciekami do wnętrza budynku. Zwykle kiedy taki przeciek się ujawni, to szkody są już znaczne. I jeszcze jedno; w zasadzie nie da się w przypadku takiego dachu zrobić okapów. Poza krawędź ściany wystają tylko kilkucentymetrowe paski obróbki blacharskiej. Trzeba to również brać pod uwagę, tak ze względów estetycznych (nie każdemu takie rozwiązanie się podoba), jak i konstrukcyjnych, bo wykonując obróbki trzeba uwzględnić grubość izolacji termicznej ścian. Poniżej masz zdjęcia przedstawiające wygląd takiego stropodachu i budynku z zewnątrz.

Zauważ, że reguła 600 została stworzona na potrzeby fotografii pełnoklatkowej, dlatego właśnie chcąc z niej korzystać należy uwzględnić przelicznik, w tym wypadku 1,6 Tak więc nie jest to stosowanie do wszystkiego, i w tym wypadku nie ma to związku z kątem widzenia. Oczywiście zgadzam się, że jest to uproszczony sposób obliczania czasu naświetlania, ale z drugiej strony nie widzę konieczności stosowania dokładniejszych obliczeń w przypadku obiektywu szerokokątnego, gdzie rozpiętość deklinacji sięga kikudziesięciu stopni. Przy dłuższych ogniskowych jak najbardziej, ale przy 18, czy 30 mm to moim zdaniem przerost formy nad treścią.

Tutaj jeszcze jedno ciekawe rozwiązanie, czyli montaż jarzmowy; http://astrofotografia.republika.pl/Budowa_montazu_paralaktycznego_jarzmowego.htm

Obliczając czas naświetlania dla nieruchomego aparatu stosuje się tzw. regułę 600, czyli 600 dzieli się przez wartość ogniskowej. Moim zdaniem (i nie tylko moim) bezpieczniejszą wartością jest 500. Oczywiście ogniskowa dla pełnej klatki i tu przyznaje się bez bicia, że popełniłem błąd podając Ci w poprzednim poście czas 15 s. Powinno być 500 / 30 x 1,6 = 10,4 czyli 10 s. Raczej nie ma sensu bawić się w przeliczanie pikseli, tym bardziej, że zależnie od rozdzielczości różne matryce APS-C będą mieć różne wymiary pikseli. Oczywiście kiedy będziesz oglądał klatkę w pełnej rozdzielczości to przy takim czasie gwiazdy nie będą już idealnie punktowe, ale raczej zdjęcia prezentuje się już przeskalowane, na wydruku A4 gwiazdy też powinny być punktowe. Zresztą nawet stosując krótszy czas punktowe gwiazdy uzyskasz tylko w centrum kadru, bo na obrzeżach zostaną zniekształcone prze wady optyki (koma, astygmatyzm). Można oczywiście skracać czas podnosząc jednocześnie ISO, ale wtedy rosną szumy, tracisz na dynamice, a gwiazdy wraz ze wzrostem czułości stają się bardziej plackowate i wyprane z kolorów.

Ta fotka z APOD przy Twoim zdjęciu to niech się schowa

Oczywiście masz rację. Ale szarpanie się z mocno zaszumionymi klatkami i pojechanymi gwiazdkami nawet na dobrym sofcie nie da za wiele poza frustracją. Myślę, że Kolega będzie musiał podejść o tematu wielotorowo.

Ja bym się skupił przede wszystkim na pozyskaniu jak najlepszego materiału wyjściowego. Akurat kit Canona ma fatalne parametry na najdłuższej ogniskowej, co już na wstępie degraduje obraz. Spróbuj na przykład na 30 mm, będziesz miał wtedy dostępne f/4, czyli dwa razy więcej światła i znacznie lepszą rozdzielczość obrazu. Czas ze względu na to, że Orion leży w pobliżu równika niebieskiego, gdzie ruch gwiazd jest najbardziej zauważalny, skrócił bym do 15 s. O ile dobrze kojarzę to fotografujesz Canonem 1100D (?) W tym aparacie szumy rosną niemal liniowo mniej więcej do wartości ISO 800, potem krzywa już mocniej się odchyla. Zatem wniosek nasuwa się sam, że raczej należałoby ograniczyć czułość do tej właśnie wartości. Z ilością klatek, też nie ma co przesadzać, bo fotografujesz ze statywu, więc sumaryczny czas naświetlania nie może być zbyt długi, bo uwidoczni się rotacja pola. Na Twoim zdjęciu już to widać, szczególnie w LD gwiazdy wyraźnie się rozjeżdżają. Ja bym proponował na początek 20 - 30 klatek. Wiem, że możesz pomyśleć, że fotografowanie szerokim kątem, to nie to, ale na początek, szczególnie ze statywu tak jest łatwiej. Przy ogniskowej 30 mm zmieścisz całego Oriona, może nawet Hiady. To fajny obszar nieba, bo jest tu trochę kolorowych gwiazd, więc potem możesz poćwiczyć obróbkę pod kątem zachowania tych kolorów. Jeśli chodzi o M42 w Orionie to ogniskowa 55 mm jest stanowczo zbyt krótka, więc i tak niewiele tracisz.