WielkiAtraktor

B737 Airbus A321-211

Poeksperymentowałem trochę i ja. Do pracy zaprzągłem Newtona 114/500 (stąd koma, ale oprócz asymetrycznego halo wokół odblasków jakoś nie przeszkadza) na AZ4 i kamerkę PGR Chameleon 3 mono (ICX 445). Warunki: wieczór, rzadkie mleko na niebie, słaby seeing. Prowadzenie ręczne trudniejsze, niż sądziłem; surowe wideo wyglądało np. tak: Ale po wycięciu fragmentów, gdy samolot jest cały czas widoczny, i zastosowaniu ImPPG do stabilizacji jest lepiej:

Jak już dojdą FITSy, wyciągniemy sobie krzywymi

Znalazłem ostatnio ciekawy artykuł do doczytania (w j. ang.): Space Detectors for Gamma Rays (100 MeV - 100 GeV): from EGRET to Fermi LAT Przystępnie opisuje, jak takie detektory astronomicznych fotonów gamma działają; tu już niestety luster odbijających pod małym kątem (teleskop Woltera), jak do promieni rentgenowskich, nie da się użyć.

Uzysk weekendowy, wszystko z refraktora 90 mm z etalonem Lunta 35, Chameleona 3 mono; obróbka w ImPPG. Mozaika sobotnia (seeing dobry): Oraz dzisiejszy odlot (odstępy 30-sekundowe, razem 1 h; migawka była zwiększana w trakcie, seeing słaby):

Apsyda lub Akrecja.

Maksymalna przepustowość sygnału zależy od jego odstępu od szumu. A ten jest jaki jest, bo moc nadawania i rozmiar anteny, jakie dało się (rozsądnie) uzyskać w NH + odległość Plutona dają słabiutki sygnał odbierany. Nasuwa się pytanie: nie lepiej byłoby użyć lasera? Może kiedyś się doczekamy. Na krótkich dystansach już to robimy: ISS okresowo zgrywa kupę danych takim laserem komunikacyjnym (OPALS: http://phaeton.jpl.nasa.gov/external/projects/optical.cfm). Ale New Horizons też nie sieje radiowo na wszystkie strony; jak czytamy na http://pluto.jhuapl.edu/Mission/Spacecraft/Systems-and-Components.php, wiązka o największej mocy ma tylko 0,3° szerokości.

Oglądałem konferencję, cóż za emocje Jak (u Lema) elektrycerz Mosiężny po wylądowaniu na Kryonii, pod którym lodowa skorupa stopiła się i poszedł na dno wszechoceanu jak kamień? Tak źle by nie było Pamiętajmy, że tam jest kilkadziesiąt kelwinów. Lód wodny jest w tych warunkach twardy jak skała, zresztą ma duże ciepło właściwe i trzeba by dłuuugo czekać, zanim buty astronauty rozgrzałyby go na tyle, żeby był to jakiś problem. Ale możliwe, że szadź azotowo-metanowa buchałaby obłoczkami spod stóp. Szkoda, że jeziorek nadciekłego helu jak w Wiecznej wojnie pewnie nie ma...

Dziś miałem zmiennej gęstości mleko na niebie + seeing od średniego do słabego, ale coś wyszło. Mały wyrzut z obszaru AR 2384. Refraktor 90 mm + etalon LS35, obróbka i wyrównanie w ImPPG, odstępy 30-sekundowe, na czas wyrzutu zmniejszone do 15 s, razem 1:11 h:

Ja aplikuję krzywe RGB jak kol. Michael w swoim tutorialu: http://stargazerslounge.com/topic/242304-a-short-guide-to-my-solar-image-processing-from-raw-data-to-single-pane/ Czyli niebieska mocno w dół, zielona sigmoidalna, czerwona do góry (tu jeszcze obniżyłem jej ogon, żeby tła nie rozjaśniać zbytnio na czerwono): (Przykład w GIMPie).

Potwierdzam – całkiem dobra!

Ależ są, prostu za mało SF czytasz i nie natrafiłeś Bo co się dzieje, gdy cywilizacja nawiązuje kontakt z inną, stojącą na znacznie niższym poziomie rozwoju? Przykładów (w skali samej Ziemi) mamy bez liku w naszej historii. Otóż ci prymitywni zostają, do wyboru: wyeksploatowani, eksterminowani, porzucają wszystkie swoje dążenia i przejmują te bardziej zaawansowanej cywilizacji, zostają całkowicie zasymilowani i tracą swe cechy szczególne. Można by optymistycznie założyć, że cywilizacje zdolne odwiedzać (w kupie) inne układy planetarne stoją wysoko z etyką, filozofią i moralnością. Czyli złośliwego wybijania do nogi czy kradzieży atmosfer/oceanów planet zamieszkałych nie praktykują. Ale przypuszczam, że mogłyby chcieć się wstrzymać z ingerencją, żeby taka np. ludzkość mogła się jeszcze trochę (ale oczywiście nie bez końca) porozwijać samodzielnie, nie tracąc szansy na jakieś doniosłe, unikalne osiągnięcia. O które może być trudniej w zgloba... zgalaktywizowanym cywilizacyjnym konglomeracie.

Weekendowe próby dla zabawy z Newtonem 114/500 ps. „Demonstrator Komy” (ale do naziemnych zdjęć jest OK). Łapane kamerą PGR Blackfly (IMX136) w trybie 16-bitowym z nieguidowanego HEQ5. M13, 243x10 s (40,5 min): M57, 117x20 s (40,5 min):

Fajnie wyszło. Zachęcam też do podawania użytego sprzętu w każdym poście (sygnatury się zmieniają, starsze posty pokutują gdzieś wiele stron wstecz...). Te plamy to z SCT 200 mm?

Średnio udany weekend ze zmiennym seeingiem i okazyjnymi chmurami, ciekawej animacji nie złapałem. Tarcza z Lunta 35: Mozaika z moda 90 mm: Wszystko z Chameleona 3 mono (ICX445), stackowane w AviStacku 2, obróbka w ImPPG, mozaiki w MS ICE, kolorowanie w GIMPie.

Nie on jeden Dla mnie sprawa jest prosta: zauważ, że szczegóły chromosferyczne w Hα są „absorpcyjne”, tj. są ciemnymi farfoclami przesłaniającymi światło z fotosfery w tle. Dla naszych mózgów jest to sytuacja mniej typowa od odwróconej, gdy mamy ciemne tło, a na nim jaśniej oświetlone szczegóły. Stąd też w negatywie bardziej udany jest efekt trójwymiarowości, przynajmniej dla mnie. Jak ktoś gdzieś zauważył, szczególnie wyraźnie występuje to w przypadku ciemnych filamentów. W widoku normalnym często mają rozjaśnienie wzdłuż podstawy. W negatywie rozjaśnienie staje się pociemnieniem, zupełnie jakby (jasny teraz) filament rzucał „cień”. Wszystko to oczywiście absolutnie kwestia gustu. Ja np. wolę animacje rozbłysków robić bez odwracania, żeby faktycznie błyskało.

Ja musiałem w malutkim wizjerze Nikona (brak „live view”) i czasem potrzebowałem paru prób, żeby trafić.

Migawka może 400-zdjęciowych serii nie polubić (nie wiem). Na początek spróbuj zestackować 7-15 zdjęć, kiedyś wyszło mi tak przyzwoite Słońce. 7 klatek (Registax 6), Nikon D40, refraktor 102/1000 (kolor sztuczny):

Dodatkowa uwaga o prędkości. Wprawdzie USB 2.0 wystarczy do przesłania 30 fps w trybie 8-bitowym, to przy 16 bitach mamy już tylko 11 fps. Natomiast przez USB 3.0 tryb 16-bitowy też wyciąga 30 fps. (Czyli 30 fps pełnej klatki to limit wynikający z prędkości odczytu sensora, nie z maksymalnej szybkości transferu gotowych danych na zewnątrz).