WielkiAtraktor

Serial Breaking Bad. Postać na zrzucie jest zdolnym chemikiem, ale astronomem — chyba mocno początkującym...

Oj, to mocno niefortunne stwierdzenie. Przecież skomplikowane algorytmy i obróbka danych są sednem współczesnej astronomii. Teraz już tylko astroamatorzy bujają Do autora tematu: polecam dodatkowo wejść na https://arxiv.org/ i poprzeglądać artykuły w dziale Instrumentation and Methods for Astrophysics. Przykładowo: szczegóły techniczne misji GAIA (która docelowo zmierzy pozycje ok. miliarda gwiazd Drogi Mlecznej, a przy okazji odkryje kupę nowych zmiennych, egzoplanet itp.), choćby tu: Gaia Data Release 1: Pre-processing and source list creation (a z tej serii jest jeszcze mnóstwo).

Położone w tamtym rejonie Mount Wilson Observatory również jest bardzo ciekawe (jego główny teleskop też niczego sobie – 2,5 m), kilka przełomowych odkryć ma na koncie. Polecam zapisanie się na obchód z przewodnikiem.

W zeszłym roku przesiadłem się na ciemną kolorystykę w edytorach tekstu, środowiskach IDE itd., więc i ciemne forum jest jak znalazł (acz nowa wersja jasna też mi się podoba).

Zapewne wielu forumowiczów miało okazję oglądać wschód Słońca z Babiej Góry i efektowne „morze mgieł” po orawskiej stronie. Pod koniec sierpnia wniosłem sprzęt, który wreszcie oddał temu sprawiedliwość na zdjęciach (tj. nowy-stary aparat Olympus E-PL3 i mój refraktor do Słońca — achro 90/660 mm). Sporo tego nastrzelałem, próbka (niemodyfikowany oprócz przeskalowania JPG):

Pewnie, tylko (jak kolega pokazał na filmiku) trzeba by założyć dokładne sprzężenie ruchów odległych gwiazd ze Słońcem. Do harmonijnych, lokalnych dla naszego Układu, kryształowych sfer to by mi w ogóle nie pasowało Hm, to akurat zły przykład (bo układ nieinercjalny). Ja kręcący się zaobserwuję u siebie różne efekty (Coriolisy, odśrodkowe), a Wszechświat u siebie ‒ nie.

Rzecz jasna, jeśli ograniczymy się tylko do obserwowanych pozycji planet Układu Słonecznego. Gdy użyjemy teleskopu i zauważymy, że najbliższe gwiazdy wykazują półroczną paralaksę, podejście geocentryczne odpada.

Zaległe z wyżowej zeszłej środy i czwartku: Kręciłem dużą grupę AR2674 przez wiele godzin, ale nic szczególnie efektownego się nie złapało. Ciekawie wyglądający wyrzut (odstępy 30 s, razem 66 min.): Efekt „wciągnięcia z powrotem” może być pozorny (bo np. wyrzucony materiał przestał był widoczny przez przesunięcie Dopplera poza Hα). Słaby rozbłysk (klasa B8.0; odstępy 30 s, razem 50 min.): Wszystko złapane przez refraktor 90 mm z etalonem Lunta 50, PGR Chameleon 3 mono (ICX445).

Proszę o złagodzenie obostrzeń dotyczących sygnaturki - liczba odnośników. Teraz można mieć tylko 1, a chciałbym zachować swoje obecne (potencjalnie przydatne dla czytelników): do swoich astroprogramów (darmowych), galerii na Astrobin i 3 tematów (na AP) o swoich dokonaniach ATM.

Nareszcie wyż i warunki na sesję. Po „fachowym” zamocowaniu czujnika, by podążał za Słońcem: odpaliłem zbieranie danych. Głównym celem była weryfikacja poprawności wskazań SSM. Wygląda na to, że działa prawidłowo, bo po nałożeniu wykresów seeingu i (wyeksportowanej ze Stackistry) jakości klatek z testowego wideo (długość 50 sek., 20 fps) otrzymałem: Jakość klatek na prawej osi pionowej; 0 oznacza najlepszą, 1 najgorszą (tutaj opisałem sposób jej obliczania). Korelacja wygląda na dość dobrą. (Spróbuję powtórzyć z kodem Arduino zmodyfikowanym tak, by obliczanie było częstsze, np. 4/s).

Jako użytkownik, który przeszedł z EQ5 na HEQ5 jedynie dla większej nośności, dodam tylko... ...że nie ma za to pokręteł mikroruchów

Otóż to! Czyli: nie stosuje się

Oczywiście nie było nawet jednej okazji do nagrywania Słońca od czasu zbudowania urządzenia W międzyczasie postanowiłem pójść z duchem czasu i zastąpiłem LCD tanim wyświetlaczem graficznym OLED (mono 1,3" 128x64). Nowa, mniej bałaganiarska wersja płytki prawie ukończona, kod już napisany. Wykres seeingu może i nie jest specjalnie praktyczny, ale poćwiczyłem dzięki temu obsługę wyświetlacza: Grubsza czarna linia to centralna średnia ruchoma (30 s). Kod póki co w gałęzi roboczej: https://github.com/GreatAttractor/ssm/tree/dev/v2/src

Ja zawsze ustawiałem na najjaśniejszej i potem bez zmian. Niby programy do mozaik (np. MS ICE) mogłyby sobie potem różnice skompensować, ale nie próbowałem.

Newton głębiej sięgnie, ale z drugiej strony trudniej byłoby o wygodne gwiazdy odniesienia w kadrze (chyba).

Poszukałem o tym informacji i po pobieżnym przejrzeniu wyników Google wydaje się, że to legenda miejska (co innego klisza, o ile ktoś jeszcze wozi...). Sam podróżowałem z kompaktem i lustrzanką wielokrotnie, żadnego zauważalnego wpływu. To samo. Laptop, pendrive'y, kamery CCD do Słońca, dodatkowe HDD, itd. itp. - żadnych szkód.

Przepraszam za "offtop", ale bądźmy dokładni; symbol cala to ", a ' oznacza stopę. 3,6-metrowych dobsów Meade raczej nie robi

Racja, największy wpływ na tę rejestrowaną zmienność będą mieć okolice krawędzi tarczy (pamiętajmy, że sensor niepoprzedzony żadną optyką obrazującą zbiera równomiernie światło z każdego punktu na widocznej półsferze Słońca). Ale przypuszczam, że środkowa część też powinna mieć jakiś wpływ; w końcu nasz sensor ma tylko kilka mm, Słońce — tylko 0,5 stopnia średnicy; wydaje się, że niektóre komórki mogłyby się chwilowo tak rozłożyć, że wspólnie odchylą te ułamki procenta (środkowych) promieni na bok i nie trafią one w diodę. Da się to sprawdzić, tylko trzeba by faktycznie dać soczewkę z przodu, żeby stworzyła mały obraz Słońca, który jest tylko trochę większy od powierzchni diody (żeby nie widziała krawędzi). I pewnie filtr ND, żeby nie usmażyć.

Ej, przecież to wszystko jest w artykule Tarcza jak najbardziej zmienia jasność, po prostu w znacznie mniejszym stopniu (wskutek efektów, o których piszesz — odchyłki spowodowane komórkami są częściowo kompensowane przez inne) niż punktowa gwiazdka, która lata na wszystkie strony. Zmieni, zmieni; jak podaje artykuł, przy dobrym seeingu (ok. 1") są to zmiany o względny czynnik 5,3·10-4, czyli o 0,053%. Wystarczy wzmocnić je te kilkaset razy i już „widać”.

Z tym dokładaniem optyki trzeba uważać, żeby wciąż większość światła z całej tarczy (które przeszło przez mnóstwo różnych komórek turbulentnych) padała na diodę. Czyli faktycznie raczej krótka soczewka-lupa niż teleskop.

Teoretycznie tak, jest o tym wzmianka w artykule. Grunt, żeby źródło światła pokrywało bardzo wiele komórek turbulencji (Słońce i Księżyc się łapią, liczba idzie w dziesiątki tysięcy do milionów). Zmienność fazy raczej bez znaczenia, w końcu pojedynczy pomiar dokonywany jest dla okresu rzędu kilku sekund. Natomiast od strony praktycznej nie jestem pewien, czy w pokazanym obwodzie wystarczyłoby dać rezystor regulacyjny o większej wartości. Musiałby się temu przyjrzeć fachowiec, czy np. parametry użytego wzmacniacza operacyjnego są wystarczające. A Księżyc w pełni świeci jakieś 400 000 razy słabiej od Słońca. Zgaduję, że mogłyby zacząć wychodzić szumy, być może nie dałoby się podłączyć fotodiody na dłuższym kablu itp.

Nie podejmuję się, ale może któryś z forumowych elektroników się skusi?