Chile 2019

[Krzychoo226]

Wreszcie obrobiłem zdjęcia więc zabieram się do spisania wspomnień z niedawnej wyprawy do Chile podczas której przemierzyliśmy prawie 6000 kilometrów i spędziliśmy siedem astronomicznych nocy na najsuchszej pustyni świata. W ostatecznym składzie ekipy znaleźli się:

• Mateusz Błaszczak @Alice
• Krzysiek Dominiak czyli ja
• Bartosz Makowski @maquu
• Tomek Mrugalski @thomson
• Marek Pacuk z synem Maksem
• Jakub Roszkiewicz @qbanos
• oraz Bernie Volz (nasz zaćmieniowy guru z USA).

 

Nie była to typowa wyprawa astronomiczna, gdzie żyje się w nocy, a śpi w dzień. Byliśmy raczej nastawieni na zobaczenie i poznanie tak wielu rzeczy jak to tylko możliwe z astronomią pomiędzy. I chyba udało się tak krajoznawczo jak i astronomicznie. Przywiozłem dość nocnego materiału by mieć co obrabiać w trakcie białych nocy Relacje podzielę na dni, bo z jednej strony ogranicza mnie ilość miejsca na zdjęcia, a z drugiej mój brak zdolności pisarskich. Zwyczajnie nie dam rady opisać tego wszystkiego za jednym posiedzeniem. To chyba tyle tytułem wstępu.

 

Dzień pierwszy
Tego dnia w zasadzie nie wydarzyło się nic ciekawego. Po przylocie do Santiago i załatwieniu dwóch Pathfinderów, lokalnej waluty, kart sim oraz jedzenia ruszamy 800 kilometrów na północ do Copiapo. Mniej więcej w połowie drogi w La Serenie zatrzymujemy się zjeść późny obiad. Tutaj też widzimy pierwsze plakaty reklamujące zbliżające się całkowite zaćmienie Słońca. Zmęczenie lotami i długą jazdą powoduje, że poważnie myślimy o zatrzymaniu się tu na noc zamiast kontynuowaniu jazdy. Ostatecznie kawa i posiłek poprawiły wszystkim humory i postawiły na nogi. Do Copiapo docieramy sporo po zachodzie Słońca.

 

Dzień drugi
Copiapo posłużyło nam jako punkt wypadowy pod Argentyńską granicę do malowniczej laguny Verde. Po długim locie i szaleńczej jeździe samochodem tuż po nim, nie ma nic lepszego niż kolejne 500 kilometrów, tym razem w trudnym terenie Wstajemy wcześnie rano i kierujemy się na północny wschód. Krajobraz zmieniał się wielokrotnie: od drogi przez pustynie, przez zielone pastwiska i wąską dróżkę zawieszoną w kanionie docieramy na przełęcz na wysokości ponad 4000m. Nieprzyzwyczajeni (rano byliśmy jeszcze na 400m!) wyraźnie odczuwamy niskie ciśnienie, a każdy większy ruch kosztuje nas zadyszkę. Zostajemy tu chwilę nacieszyć się widokami i porobić zdjęcia. Przy okazji przeprowadziliśmy niezamierzony eksperyment - w Copiapo, czyli 4 kilometry niżej, kupiliśmy 2 paczki czipsów które przeleżały w bagażniku całą drogę. Jedna już strzeliła, drugą można zobaczyć na zdjęciu poniżej. Dalej szlak prowadzi do Chilijskiego punktu granicznego znajdującego się w parku narodowym Nevado Tres Cruces. Stąd już niedaleko do celu naszej wyprawy, raptem 80 kilometrów. Trasa wiedzie po dobrej drodze, ale biorąc pod uwagę nagłą zmianę wysokości jedziemy ostrożnie. Po około godzinie docieramy na miejsce. Laguna całkowicie mnie oczarowała i podobała się najbardziej spośród wszystkich które odwiedziliśmy podczas tego 2 tygodniowego pobytu (może dlatego że ta była ta pierwsza?). Niezwykła była ilość soli, wszystko było dosłownie białe. Wiał też silny, słony wiatr przez co chodzenie bez okularów było właściwie niemożliwe. W drodze powrotnej zastała nas noc, a wraz z nią południowe niebo. Nie było siły, musieliśmy się zatrzymać i choć chwilę popatrzeć. Oczarowani wracamy do Copiapo zjeść i wyspać się solidnie, bo już jutro wizyta w VLT!

[Piotr4d]

Czekam na więcej 

[isset]

Inny świat...

[Krzychoo226]

Dzień trzeci

 

Dzień zaczął się dobrze, z godzinnym zapasem ruszyliśmy autostradą numer 5 na północ w kierunku Antofagasty. Mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Copiapo, a VLT opona naszego Pathfindera powiedziała dość. Na szczęście nic groźnego się nie wydarzyło, mogliśmy spokojnie zatrzymać się obok drogi i dokonać oględzin. Okazało się, że rozerwał się bok opony - dalsza podróż na czymś takim możliwa nie była, a kontynuowanie jazdy na zapasie przez kolejne 300km nam się nie uśmiechało. Kuba dzwoni do wypożyczalni, w weekend nikt tam nie mówi po angielsku, więc jako jedyna osoba hiszpańsko-języczna musi uratować dzień (zresztą nie pierwszy i nie ostatni raz). Dowiedzieliśmy się, że wypożyczalnia ma 2 oddziały w Chile jeden w Santiago i jeden w Antofagaście. Samochodu nie dadzą, mogą co najwyżej jutro kogoś wysłać do pracy, żeby dał nam kolejny wóz. W tym momencie mogliśmy też zapomnieć o VLT, na zapasie dojedziemy z dużym opóźnieniem, a nikt tam nie będzie przecież czekał, nie jesteśmy jedynymi odwiedzającymi tego dnia... Próbujemy jeszcze szczęścia w napotkanej po drodze wulkanizacji, ale niestety nie mają takich dużych opon. Poradzili tylko by jechać powoli i nie przegrzewać zapasu. Gdzieś w tym miejscu zapadła decyzja, że jeżeli opona będzie wyglądała ok, to podjedziemy na parking przed VLT i porobimy fotki z daleka, jeżeli nie to trudno. Musimy przejechać 300 kilometrów i nie ryzykujemy zostawienia połowy ekipy na noc na pustyni w razie awarii. Powoli wgramoliliśmy się z zamglonego, pochmurnego wybrzeża przez góry na marsjański płaskowyż pośrodku którego z jednej strony znajduje się Cerro Paranal, a z drugiej Cerro Armazones czyli góry na szczycie których znajdują się obecne i przyszłe największe obserwatoria świata. Na parking zajechaliśmy godzinę po czasie, zakładam więc 400mm, by choć tak zbliżyć się do VLT. Z tego miejsca widać morze... Chmur nad oceanem. Choć VLT w linii prostej od oceanu dzieli niecałe 20 kilometrów Andy zatrzymują całą wilgoć na wybrzeżu. Kontrast między szaro-burą jesienną pogodą, a tym co doświadczamy zaledwie godzinę później jest niesamowity. Dopiero po chwili zauważam, że Kuba ciągle rozmawia z ochroniarzami przy bramie. Czyżby próbował ich przekonać by nas wpuścili? Po pewnym czasie ochroniarz znika wewnątrz budynku, a Kuba oznajmia żebyśmy się przygotowali, bo będą dzwonić do kogoś w obserwatorium i jest nadzieja że nasza historia zmiękczy im serca. Po chwili ochroniarz prosi o nasze formularze wejściowe, jadą po nas! Przyjechali po nas pracownicy swoimi prywatnymi samochodami. Mamy 5, 10 minut na zdjęcia na placu przed teleskopami. Nie posiadamy się ze szczęścia! Na szczycie Cerro Paranal widoczność grubo ponad 200 kilometrów, bez problemu widoczny Llullaillaco oddalony o 190 kilometrów. No i teleskopy... Antu, Kueyen, Melipal i Yepun... Przytłaczająco wielkie... W trakcie rozmowy z naszymi przewodnikami jeden z nich zaproponował, że może nas zabrać do budynku kontrolnego i opowiedzieć o pracy w obserwatorium. Nie śmieliśmy odmówić. Do środka teleskopu nie można było wejść tego dnia, trwała kalibracja - pewnie robili darki albo flaty, też bym nie wpuścił ;). Na koniec zdjęcia grupowe z przewodnikami, nasza niedoszła wycieczka cały czas ciekawie nam się przygląda. Musieliśmy podejrzanie wyglądać małą grupą z 2 przewodnikami, jedyni bez kasków - wizyta vipów Szczęśliwi kontynuujemy jazdę do Antofagasty. Rezygnujemy z odwiedzenia Hand of the Desert, zapada zmierzch, przed nami jeszcze sporo kilometrów, nie ma sensu ryzykować dokładania kolejnych. Tej nocy czeka na nas wygodny hotel i długi poranek, zasłużony odpoczynek po ostatnich dniach pełnych gonitwy. Jutro wyprawa w serce pustyni gdzie spędzimy następny tydzień - San Pedro de Atacama.

Edytowane 11 Lipca 2019 przez Krzychoo226

[Krzychoo226]

Dzień czwarty

 

Po śniadaniu udaliśmy się do wypożyczalni zostawić uszkodzony samochód jednocześnie mocno trzymając kciuki by mieli coś większego niż tico. Na miejscu okazało się, że w istocie mają 4 samochody które mogłyby nas interesować, ale jeden był uszkodzony, jeden zarezerwowany więc zostały dwa - pathfinder i wielki pickup nissana. Jako że przyjechaliśmy pathfinderem to taki też samochód dostaliśmy w zamian. Zrobiliśmy nim jakieś 400m po czym wróciliśmy z powrotem. By nie używać słów powszechnie uznanych za obelżywe powiedzmy, że zawieszenie było w nie najlepszym stanie. Nie mieli wyjścia, musieli dać nissana. Załatwiwszy tę sprawę mogliśmy udać się w kierunku San Pedro. Najpierw jednak zahaczyliśmy o znajdujące się w pobliżu klify La Portada. Przepiękne miejsce, setki ptaków, naturalny łuk skalny i klify rozciągające się na obszarze ponad 30 hektarów.
Następny przystanek na trasie to Chacabuco - miasteczko górnicze istniejące zaledwie 14 lat, od 1924 do 1938 roku. Wydobywano i przetwarzano tutaj azotany, ale wraz z wynalezieniem w Niemczech na przełomie lat 30 i 40 metod syntetycznych przemysł ten popadł w ruinę, a w raz z nim wyparowała połowa chilijskiego PKB. W czasach Pinocheta Chacabuco przeistoczono w obóz koncentracyjny... Obecnie z wolna odrastaurowuje się poszczególne części miasta. Na zwiedzenie całości niestety nie starczyło czasu, przed nami zaopatrzenie w prowiant w Calamie i dalsza jazda do San Pedro.
Do celu dzisiejszej jazdy - Atacama Space Lodge - dotarliśmy w nocy, w sam raz by zaniemówić na widok Drogi Mlecznej rozciągającej się nad naszymi głowami. W euforii robiłem zdjęcia opierając aparat o relingi na dachu pickupa Po kolacji w miasteczku rozpoczęliśmy obserwacje, a astrofociarze dodatkowo nierówną walkę z ustawieniem montaży na biegun południowy. Chciałoby się całą noc do samego rana, ale niestety jutro pobudka najpóźniej o 7. Następnego dnia czeka na nas ALMA!

[Gość Winter]

To zdjęcie klifów to jakby nie z tej planety, majestatyczne. Piękne zdjęcia Krzycho !
Muszę się kiedyś wybrać w taką podróż...

[qbanos]

Krzysiek, zapomniałeś o muzeum oponiarstwa w Baquedano, gdzie nie chcieliście się zatrzymać  (nie wiedzieć czemu).

Na tej oceanicznej skale wylegiwały się stada uchatek patagońskich - fajnie wyszły na foto!

Edytowane 13 Lipca 2019 przez qbanos

[Krzychoo226]

12 minut temu, qbanos napisał:

Krzysiek, zapomniałeś o muzeum oponiarstwa w Baquedano, gdzie nie chcieliście się zatrzymać  (nie wiedzieć czemu).

Na tej oceanicznej skale wylegiwały się stada uchatek patagońskich - fajnie wyszły na foto!

Nic straconego, muzeum odwiedzimy gdy Alain skończy metrówkę

[Piotr4d]

W dniu 11.07.2019 o 21:43, Piotr4d napisał:

Czekam na więcej 

Dopiero czwarty dzień, ja już mam mokro

[Krzychoo226]

Dzień piąty

 

Wczesny i mroźny poranek dość szybko wybudza nas z zaspania. Choć Operation Support Facility ALMA'y nie znajduje się daleko - punkt kontrolny jest odległy o zaledwie 13 kilometrów - to uwijamy się możliwie szybko. Nie chcemy się spóźnić taj jak to VLT, limit szczęścia mamy już raczej wykorzystany. Na miejscu wita nas 3 strażników z których jeden zgodził się pominąć procedury bezpieczeństwa z zamian za drapanie za uchem, dwaj pozostali nie są niestety tak przyjaźnie nastawieni. Musieliśmy podpisać papiery, obejrzeć film instruktażowy i pokazać 2 razy tą sama gaśnicę w obu samochodach (no cóż, w wypożyczalni się nie marudzi tylko bierze to co jest...). Okazuje się że dotarliśmy jako pierwsi i reszta wycieczki dopiero teraz zjeżdża na miejsce. Gdy pozostali w końcu załatwiła formalności - ruszamy. Na górze wita nas sympatyczny przewodnik. Od początku przypomina o konieczności osłaniania skóry przed Słońcem, a jako przykład negatywnych skutków podaje siebie. Twierdzi, że jest finem, choć wydaje mi się, że mógł nas wkręcać (foto jegomościa znajduje się poniżej). Wycieczkę rozpoczynamy od, jakżeby inaczej, centrum wycieczkowego poznając historię ALMY, metodykę prowadzenia badań oraz najważniejsze i najciekawsze obserwacje dokonane w tym obserwatorium. Następnie udajemy się do centrum zarządzania zatrzymując się na chwilę obok laboratorium w którym znajduje się jeden z detektorów pracujących w antenach. Z laboratorium trafiamy do mózgu placówki - pokoju kontrolnego. Na wielkim monitorze, na żywo, widzimy w działaniu anteny na płaskowyżu Chajnantor znajdującego się 2 kilometry nad nami. Panowie na miejscu opowiadają o swojej pracy, wyjaśniają w jaki sposób sygnał ze wszystkich anten łączony jest w jedno oraz odpowiadają na nasze, pewnie naiwne, pytania. Następny budynek to hangar używany do serwisowania anten, możemy tu z bliska obejrzeć jedną z nich oraz z bezpiecznej odległości popatrzeć na Otto - jeden transporterów używanych do przemieszczania anten z i na płaskowyż. I tak minęły nam 4 godziny w jednym z najważniejszych miejsc współczesnej nauki. Na górę do anten nie ma szans się dostać, warunki tam panujące są zbyt niebezpieczne by wozić wycieczki. No ale przecież jesteśmy narodem przeznaczonym do zadać szczególnych. Potomkowie Polan, Wiślan, Lechitów, Piastów, Jagiellonów, Sarmatów, Wikingów, Adama, Ewy, Gigantów, Kosmitów, Żubrów, Bobrów i Archaniołów nie odpuszczają tak łatwo Wątek ALMY jeszcze się pojawi! Przy okazji wspomnę o ciekawostce związanej z tym i innymi miejscami należącymi do ESO. Na terenie OSF spotkaliśmy całkiem dużo osiołków, nie są to zwierzęta należące do naturalnej fauny Atakamy, zostały tu sprowadzone przez człowieka do pracy w kopalniach. Gdy te zmechanizowane osiołkom podziękowano za współpracę i wypuszczono wolno. Niemniej jednak ESO ma politykę, że każde zwierze żyjące na wolności powinno być traktowane jak dzikie i nie należy w żaden sposób ingerować w ich życie. Podobnie cały teren należący do placówek badawczych musi pozostać formie naturalnej, gdy ALMA przestanie funkcjonować ESO przywróci ten obszar do stanu w jakim go zastała. Miło spotkać się z takim podejściem w dzisiejszym świecie, tym bardziej że ESO to przecież my - Europejczycy

Po powrocie, jako że dzień jeszcze młody jedziemy poobcować z tutejsza historią. Pukará de Quitor, bo tak nazywał się nasz kolejny cel to wioska obronna z okresu przed kolumbijskiego zlokalizowana zaledwie 3 kilometry od San Pedro de Atacama, tuż obok znajdują się słynne twarze wykute w skale. Przechadzając się szlakiem widokowym zauważamy coś na co nie zwróciliśmy wcześniej uwagi. Po wizycie w OSF, wiedząc teraz dokładnie gdzie mieszczą się anteny ALMA'y spostrzegamy tuż obok zbocza jednego z wulkanów biały punkt, dokładniejsze oględziny tego miejsca przez zabraną lornetkę potwierdzają nasze przypuszczenia - to antena ALMA'y i to nie jedna, a trzy! Obiecujemy sobie, że mając wolny czas w najbliższych dniach przyjedziemy tu uzbrojeni w telekonwerter i 400mm szkło by porobić zdjęcia.

Resztę dnia spędziliśmy w przepięknym, kolorowym San Pedro, a potem wiadomo - astro Chyba tego dnia obserwowaliśmy przez pół metrowy teleskop, ale pewien nie jestem, może to było wczoraj?

[qbanos]

Danilo Vidal, nasz przewodnik po ALMA, mówił, że nie dość, że urodził się Finem, to jeszcze blondynem...

Pomiar wilgotności powietrza w tym dniu na płaskowyżu Chajnantor (czyt. Czachnantor) pokazywał 1.5%.

[maquu]

 

12 godzin temu, qbanos napisał:

Danilo Vidal, nasz przewodnik po ALMA, mówił, że nie dość, że urodził się Finem, to jeszcze blondynem...

Mało tego, miał niebieskie oczy, ale mu ściemniały:)

[Krzychoo226]

Dzień szósty

 

Tego dnia wyruszyliśmy na północ w kierunku rzek Rio Salado i Rio Grande. Pierwszym przystankiem na trasie był Yerbas Buenas i znajdujące się tam petroglify datowane na około 8000 lat pne. Fantastycznie zachowane w ekstremalnie suchym klimacie do dzisiejszego dnia pozostają wyraźne i czytelne. Następnie udaliśmy się do miejscowości Rio Grande ulokowanej w wąwozie rzeki o tej samej nazwie. Wąską, 10 kilometrową, krętą drogę pokonywaliśmy dość długo. Celem był 18 wieczny kościół i restauracja w której podobno można zjeść lamę. Na miejscu okazało się, że restauracja była zamknięta, więc tego dnia lamą się upiekło Niedługo później znów wspinaliśmy się po krętej drodze wąwozu na końcu której czekał nas przymusowy postój - na drogę wybiegły dziewczyny Gdy korek nieco zelżał podążyliśmy do celu dzisiejszej wycieczki - Valle del Arcoiris. Kolory, kontrast i kształt skał, totalny odjazd. Oczywiście jak na wyprawę w skład której wchodzili miłośnicy astronomii przystało, pogoda dopisała w stylu iście astronomicznym. Miejsce które najbardziej mogło skorzystać na silnym świetle słonecznym spowite było grubymi chmurami. Najsuchsze miejsce na ziemi, doprawdy nie wiem dlaczego oczekiwaliśmy Słońca

Edytowane 14 Lipca 2019 przez Krzychoo226

[Krzychoo226]

Dzień siódmy

 

Kolejny dzień, kolejna wczesna pobudka. Tym razem naprawdę wczesna, bo celem są gejzery El Tatio, na miejscu musimy być możliwie wcześnie by Słońce nie zdążyło ogrzać powietrza. Gejzery znajdują się na 4200m, czyli podobnie jak Laguna Verde, jednak teraz jesteśmy już znacznie lepiej przygotowani jako że od kilku dni mieszkamy na wysokości najwyższych polskich szczytów. Na miejsce docieramy pomiędzy 7, a 8 rano. Gejzery są pięknie widoczne, buchają parą na 30 - 40 metrów w górę i, co ciekawe, w przeciwieństwie do innych nie posiadają zapachu. Blisko godzinny spacer nie dał nam się we znaki, a to znaczy że zaaklimatyzowaliśmy się do wysokości, to bardzo dobra wiadomość przed dniem jutrzejszym. Na koniec wizyty w El Tatio jeszcze wizyta w znajdujących się na terenie parku termach, ale tylko Bartek miał strój i odwagę wskakiwać do wody. W drodze powrotnej "zaatakowały" nas dwa ciekawskie lisy, miejscowe żebraki liczące na to że ich urok zmiękczy serca przejeżdżających turystów. Skoro nie boją się ludzi ta taktyka musi przynosić wymierne rezultaty. Przystajemy jeszcze nad rozlewiskiem Rio Putana, gdzie w bujnej roślinności swoje miejsce znalazły stada Wikuni oraz miejscowe ptaki. 10 kilometrów dalej w osadzie Machuca mieliśmy zaplanowany posiłek. Wczoraj nie mieliśmy szczęścia, za to dziś bingo - pod gołym niebem grillują się szaszłyki z lamy, a w barze czeka darmowy napój z koki i smażone ciasto z serem. Lama jest równie smaczna co urocza z wyglądu Najedzeni idziemy jeszcze obejrzeć miejscowy kościół i powoli zbieramy się do San Pedro. Na trasie spostrzegamy jednak anteny ALMA'y i na szybko na statywie wieszamy 400mm z podłączonym telekonwerterem by w ten sposób popatrzeć na nie przez chwilę. W San Pedro poza pamiątkami kupujemy coś jeszcze, co może przydać się w dniu jutrzejszym - tlen...

Edytowane 14 Lipca 2019 przez Krzychoo226

[Krzychoo226]

[gryf188]

Krzychu , fantastycznie się czyta Twoją relację , a zdjęcia przepiękne.

[Jagho]

Świetne zdjęcia i relacja, szczególnie dla mnie, bo wróciłem z Chile wczoraj. Kiedy zjeżdżaliśmy z El Tatio też spotkaliśmy na drodze dwa liski (może te same ), które najwyraźniej oczekiwały od nas jakiegoś przysmaku. Dokarmiane pewnie przez turystów znalazły sobie łatwe źródło pożywienia. Skubańce tak biegły w kierunku naszego samochodu, że bałem się, że je potrącimy Mam nadzieję, że jakiś nieostrożny kierowca nie rozjedzie ich któregoś dnia.

A propos jedzenia - kiedy pochwaliłem się żonie, że w Machuca zjadłem szaszłyk z lamy, to pół żartem pół serio dostałem mały op...ol 

Jeszcze raz gratuluję świetnych zdjęć.

 

[zdzichu]

A jak jak patrzę na zdjęcia to przyglądam się niebu - jest na niektórych fotkach obłędne. Zróbcie mi klika zdjęć samego niebieskiego nieba, powieszę sobie nad łóżkiem, zasłonie rolety w oknie, żeby nie widzieć tego, które mam oknem i się rozmarzę

Edytowane 14 Lipca 2019 przez zdzichu

[Krzychoo226]

Dzień ósmy

 

Przygotowałem już grunt podczas relacji z OSF, wczoraj kupiliśmy tlen i dziś następuje jedyna logiczna kontynuacja - próba zdobycia ALMA'y. Przed nami ambitny dzień - od wizyty w OSF opracowywaliśmy plan ujrzenia ALMA'y z tak bliska jak to tylko możliwe. W tym celu planujemy dostać się możliwie blisko Cerro Toco i jeśli będzie trzeba zdobyć szczyt. Wszystko z głową, najmniejsza wątpliwość, lub problem któregokolwiek z uczestników wyprawy to sygnał do powrotu. Nie jesteśmy wyposażeni na wysokości blisko 6000m, podobnie nasza aklimatyzacja zdająca egzamin na 4200m, na nic się zda na blisko 6 kilometrach gdzie ciśnienie jest już o ponad połowę niższe niż na poziomie morza. Wyruszamy w 6, Marek i Max odpuszczają. Marek ma problemy z nogą i w jego przypadku ta wyprawa nie wchodzi w grę, zresztą on już dokonał tego czego nie dokonało zbyt wielu i niewielu będzie miało okazję dokonać - miał niewątpliwą przyjemność udać się z oficjalną wizytą na płaskowyż Chajnantor. Max jest jeszcze pod opieką taty, a tata go nie puści Ale raczej nie podzielał entuzjazmu starych świrów Udaliśmy się drogą na wschód w stronę boliwijskiej i argentyńskiej granicy. Zaplanowaliśmy wyprawę tak by najpierw obejrzeć wizualnie początki bocznych dróg którymi planujemy próbować przedostać się w pobliże anten, następnie odwiedzić rezerwat Los Flamencos gdzie liczymy na flamingi, a w drodze powrotnej zaatakować Cerro Toco. Pobieżne oględziny nastawiły nas optymistycznie - obie drogi, wschodnia i zachodnia, to solidne szutrowe szlaki, powinno być ok.
W kierunku Boliwii i Agrentyny toczą się dziesiątki wielkich ciężarówek. Tak, toczą się to właściwe słowo. Z powodu wysokości i zapewne ładunku nie przekraczają one 20 - 30 kilometrów na godzinę. Do rezerwatu jednak nie było nam dane dojechać. Drogę zagrodził nam korek spowodowany przez wypadek. Decyzja zapadła szybko, zawracamy. Nie ma sensu czekać ani ryzykować objechania piaszczystą glebą, nie to jest naszym dzisiejszym celem. Później dowiedzieliśmy się, że na okres zimowy rezerwat w większości nie jest dostępny, a flamingi poleciały w cieplejsze rejony.
W pierwszej kolejności próbujemy drogi wschodniej. Bardzo szybko okazuje się, że tutaj sukcesu nie odniesiemy. Z daleka widzimy opuszczony szlaban i usypane wały ziemi. Na dodatek dogania nas samochód ze strażnikami udającymi się na teren ALMA'y. Wyjaśniają nam, że dostać możemy się tylko za zgodą i ustaliwszy wcześniej wizytę za pośrednictwem OSF. Przepraszają, ale nie możemy przekroczyć bramy. Zatrzymujemy się więc przed szlabanem i pod okiem strażników udajemy się zobaczyć jedną z testowych anten która znajduje się dosłownie 400m od drogi.
Niezniechęceni ruszamy spróbować drogi zachodniej. Ostrą wspinaczkę przerywa cisza dochodząca z Pathfindera. Wyjący jeszcze przed chwilą silnik ostatecznie milknie, ten szrot już wyżej nie pojedzie. Zawsze mówiłem, że tylko diesel, a nie jakieś tam benzyny... W nissanie przełączamy się na napęd na 4 łapy i jedziemy wyżej zrobić rekonesans tego co jest za wzniesieniem i o ile dalej jesteśmy w stanie kontynuować jazdę samochodem gdy ostatecznie skończy się droga. Mieliśmy tam wysiąść i jeden z nas wróciłby po chłopaków. Daleko nie musieliśmy jechać, dotarliśmy do Simons Observatory, na jego teren nie ośmielamy się wjeżdżać, wysiadamy. Wysiadając spoglądamy za siebie, mi wystarczył jeden rzut oka by wrócić do auta i gorączkowo zmieniać obiektyw. Wskakuję na pakę pickupa i fotografuję... Chajnantor wraz ze znajdującymi się tam antenami ALMA'y! Pięknie widać wszystkie istotne elementy - rozsiane po całym płaskowyżu 12 metrowe anteny, korelator i centralną sieć japońskich 7 metrowych anten. Jeszcze rzut oka na wysokość - 5130m i zbieramy się dać szansę reszcie ekipy. Cerro Toco odpuściliśmy, wysokość jest bardzo nieprzyjemna, nikomu jakoś nie uśmiecha się wspinać na samą górę. Wracamy.

Edytowane 30 Lipca 2019 przez Krzychoo226

[Krzychoo226]

[Krzychoo226]

Dzień dziewiąty

 

Przedostatniego dnia celem były dwie wysoko położone laguny: Laguna Miscanti i Miniques. Po drodze zatrzymujemy się na chwilę w Toconao, gdzie na centralnym placu znajduje się wiekowa dzwonnica z drzwiami wykonanymi z drzewa kaktusowego. W dalszej drodze o mało nie przegapilibyśmy zwrotnika Koziorożca, przejechaliśmy dobry kawałek zanim dotarło do nas co oznaczała tablica którą minęliśmy. Po krótkiej przerwie na zdjęcia ruszamy w dalszą trasę. Im bliżej lagun tym zimniej, a na miejscu dołączył się również przeraźliwy wiatr. Dobrze, że wszystko pokryte jest śniegiem, bo piach powybijałby wszystkim oczy, widoki rekompensują jednak warunki jakie zastaliśmy.
W drodze powrotnej dostrzegliśmy iryzację, ale jaką! Zobaczcie sami na zdjęciu poniżej

Na noc w planach było wypożyczenie największego teleskopu który aktualnie ma na stanie Alain, czyli ponad 70cm potworka, ale popołudniu szalała burza piaskowa. Do wieczora wszystko się uspokoiło, ale przejrzystość pozostała taka sobie.

[Krzychoo226]

Dzień dziesiąty

 

Na ostatni dzień pobytu w San Pedro zaplanowany mieliśmy głównie odpoczynek. Jedyną aktywnością był wypad na zachód Słońca do Valle de Marte. Nazwa, dolina marsjańska, dobrze oddaje krajobraz który zastajemy na miejscu. Fantastycznie ukształtowane skały tworzą wąwóz którym jedziemy na mały parking tuż obok wydmy na której ludzie uprawiają sandboarding. Zostawiwszy auto wspinamy się ścieżką w górę pół idąc pół grzęznąc w piachu. Spieszymy się by zdążyć na zachód który tutaj wypada sporo wcześniej. Na górze, wypluwając resztki płuc, zajmujemy miejsce nad krawędzią przepaści i oglądamy spektakl przygotowany przez naturę.
W nocy przyszła pora na zmierzenie się z 70 centymetrami które musieliśmy sobie odpuścić dzień wcześniej. Wizualowcem nie jestem, nie potrafię opisać widoków przez okular, ale powiem tylko że ciemne farfocle w Carinie wgniotły mnie w drabinkę W końcu żona właściciela musiała przyjść i nas uciszać Omega Centauri natomiast totalnie mnie rozczarowała, zbyt duża, zbyt luźna, całkowicie pozbawiona uroku. Alain przy 70cm nie powiedział ostatniego słowa i na ukończeniu jest metrowy potworek, gdy wyjeżdżaliśmy trwały prace nad pająkiem. Kto nie kierował mógł tej nocy po raz ostatni poszaleć pod niebem, kierowcy wcześnie pomaszerowali spać, jutro prawie równo 1000km.

[Krzychoo226]

Dzień jedenasty

 

San Pedro żegnało nas przepięknym wschodem Słońca zza wulkanów. Trasa na południe była dobrym momentem by odwiedzić miejsce które poprzednio zmuszeni byliśmy ominąć z powodu awarii samochodu, czyli Hand of the Desert. Na miejscu zastaliśmy całkiem sporo ludzi, wyraźny znak że do zaćmienia pozostało już bardzo niewiele czasu. Do celu - Vallenar dotarliśmy już po zachodzie Słońca.

[Krzychoo226]

Dzień dwunasty

 

Dzień przed-zaćmieniowy czyli wielkie przygotowania do najważniejszego dnia tej wyprawy. Rano po śniadaniu Bernie przeprowadził z nami briefing wyjaśniając czego się spodziewać i na co zwracać uwagę. Po briefingu przyszła pora na zakupy prowiantu na następny dzień oraz wielkie klejenie filtrów. Po południu wybraliśmy się nad ocean do pobliskiego Huasco zapolować na miejscowe foki i pelikany.

[Krzychoo226]

Dzień trzynasty - zaćmienie

 

O zaćmieniu nie jestem w stanie powiedzieć nic więcej niż Kuba, który zrobił to fenomenalnie, odsyłam więc do stosownego wątku. Ale ptaszki sobie wstawię, żeby nie zostawać tak z pustymi rękoma
https://astropolis.pl/topic/67755-relacja-całkowite-zaćmienie-słońca-w-obserwatorium-la-silla-chile-02072019/