Od ilu lat interesujecie się astronomią? - ankieta

[JustinSullivan]

Trzeba dodać 40+ widzę. Pewnie byłoby i tak na pierwszym miejscu

[Marcin_G]

1 godzinę temu, Grzędziel napisał:

Właśnie mijają 52 lata od moich pierwszych obserwacji wizualnych   

Pomyśl o ile mniejszy był Wszechświat gdy zaczynałeś

Ja pierwsze kroki stawiałem wczesną wiosną 1988, późną wiosną 1990 wahałem się czy studiować budownictwo czy astronomię.

Edytowane 4 Września 2022 przez Marcin_G

[Lampka]

Jakieś 48 lat. Wcześniej była paleontologia.

[sp3uca]

Jak miałem 7 lat dostałem taki plastikowy zestaw , można było złożyć lunetkę i lornetkę. Niemiecki albo ruski. Wtedy także elektronika i radio. I tak ciągnę oba hobby już 50 lat.

 

Andrzej.

 

Ps. Widać że Młody Technik i Sonda wychowały znaczną część forumowiczów...

Edytowane 4 Września 2022 przez sp3uca
Przemyślenie.

[Matheo_89]

Tutaj opisywałem te najwcześniejsze początki

 

 

[OBERON RD]

Skoro "astronomia" to na pewno 40+ Pierwsza lunetę zrobiłem 50+/-1 lat temu (szkła okularowe, bristol i czarny tusz plus lupa jako okular). Pierwsze zdjęcia nieba w liceum (chyba zadanie na olimpiadę astronomiczną) chyba 45 lat temu Zenitem E przez obiektyw PZO. Potem badałem zasięg mag. kliszy Fotopan HL w Plejadach itd. To są pomału mroki pamięci okryte mgłą pocovidową

Edytowane 4 Września 2022 przez OBERON RD
literówka

[Szarlej]

Ja choruję od początku lat 90-tych XX wieku, czyli już 30 lat. Na początku było gapienie się w wiejskie niebo i głód wiedzy, przeczytałem chyba wszystkie książki z półki oznaczonej "Astronomia" w bibliotece Domu Kultury w Jaśle. Pierwsza mapa nieba wyrwana z Encyklopedii Powszechnej PWN (nie mojej, ale wujek się nie zorientował), na której zaznaczono M31 i M13, pamiętam do dziś. Potem próba stworzenia własnego atlasu nieba: wypożyczyłem "Niebo na dłoni" i przez kalkę odbiłem rysunki wszystkich gwiazdozbiorów (na kratkowane arkusze papieru kancelaryjnego, które dostałem od Mamy - księgowej). Ależ byłem rozczarowany, gdy okazało się, że rysunki nie są w jednakowej skali i nie da ich się złożyć w kilku czy kilkunastostronicowy atlas... 

Potem przyszła prenumerata Wiedzy i Życia (gdzieś pod koniec 1992 roku), zakup książki "Niebo. Poradnik użytkownika" z KKKK (Klub Książki Księgarni Krajowej, wyd. Prószyński i S-ka), wizyta w "Astrokraku" (chyba 1996r), gdzie kupiłem lornetkę BPC20x60 i SkyAtlas 2000.0 (luźne strony, które później oprawiłem u introligatora). Od stycznia 1997 roku zacząłem prowadzić dziennik obserwacyjny i trwa to do dzisiaj.

[M.K.]

Od zawsze zerkałem w rozgwieżdżone niebo, a w 1991r. (czyli 31 lat temu) w szkole średniej na fizykę mieliśmy przygotować różne referaty o tematyce astro i to był punkt zwrotny, zapisałem się do PTMA, co poniedziałek chodziłem tam na prelekcje, później była mała przerwa na służbę wojskową.

Od 1994r. prowadzę obserwacje komet:

https://cobs.si/cobs/statistic/user/1423/

i meteorów:

https://www.imo.net/members/imo_user/profile/?user_id=7591

aczkolwiek od 2004r. meteorowy wizual zastępują kamery wideo:

[Krasz]

Ja już ok 25 lat. Wszystko zaczęło się od filmów sci-fi. Piękno kosmosu , nieznane i odległe , wizje artystyczne reżyserów i innych twórców zasiały we mnie małe ziarenko które kiełkowało. Następnie było oglądanie nieba gołym okiem albo przez maskę spawalniczą  Dopiero po latach stać mnie było kupić lornetkę i pierwszy teleskop. Pierwsze spojrzenie na księżyc w większym przybliżeniu to coś czego nie zapomnę do końca życia.

[kiniu-13]

Moje zainteresowanie zaczęło się w 7 klasie szkoły podstawowej, czyli w 1973 roku. Nie było w owym czasie takiego dostępu do informacji jak obecnie. Zdobycie książki o tematyce astronomicznej, było bardzo trudne. W bibliotece szkolnej i miejskiej, półki świeciły pustkami. Zakup teleskopu czy lornetki, graniczyło z przysłowiowym cudem. Pozostało mi jedynie złożenie 2 soczewek +1 dioptria razem, i zamontowanie okularu "pożyczonego" ze szkolnego mikroskopu. Tubus z kilku warstw sklejonego brystolu. Widok kraterów na Księżycu, zapierał dech w piersi, mimo kolorowej obwódki (abberacja)... 

[ZbyT]

z wczesnego dzieciństwa pamiętam widok Drogi Mlecznej podczas wakacji spędzanych na wsi u babci. To było chyba w 1970 roku. Od tego się zaczęła ta pasja. O czymś takim jak LP nie było wtedy nawet mowy. Babcia coś mi opowiedziała czym jest DM ale oczywiście były to jakieś bajki, za to zainteresowałem się tym co na niebie i jak to wszystko działa. Interesowała mnie astronomia teoretyczna, choć były po drodze jakieś obserwacje lunetą ze szkieł okularowych, a później lornetką PZO 11x40. Nieco bardziej skupiłem się na obserwacjach około 1995 roku lunetą Turist 3. Były też pierwsze zdjęcia Zenitem z obiektywem Helios. Zrobiłem do niego kilka koziołków by nadążać za ruchem nieba. W 2001 postanowiłem zbudować porządny teleskop i w czerwcu tego roku rozpocząłem szlifowanie lustra 180 mm. Rok później teleskop był gotowy. Poza LW wszystko zrobiłem sam. Nawet podłączałem Vestę do niego i próbowałem robić zdjęcia ale na Dobsonie i ze stacjonarnym komputerem to była mordęga. Później poznałem kilku użytkowników forum i zaczęły się wspólne wypady obserwacyjne i fotki C350D oraz SPC900NC ale tym razem z laptopem i na montażu paralaktycznym

 

obecnie coraz rzadziej obserwuję, a coraz częściej prowadzę prezentacje, pokazy i warsztaty. Przez cały czas bardziej pociąga mnie astronomia w wersji teoretycznej niż obserwacyjnej ale staram się nie omijać okolicznościowych wydarzeń jak zaćmienia, tranzyty itd.

 

w ankiecie przydałaby się kategoria 50+

 

pozdrawiam

[Safko]

2 lata przed rejestracją na forum widziałem po raz pierwszy idealnie ciemne, czyste niebo, Drogę Mleczną i nieświadomie m31. To był początek, chociaż już obyłem się do tego czasu z niektórymi astro-książkami. To już 15 lat

[bas.sic]

8 godzin temu, lemarc napisał:

Zainteresowanie astronomią przyszło nagle około 1963 r. a w 1967 już próbowałem robić fotki Księżyca. To blisko 60 lat temu.

Panie Leszku

A ja muszę powiedzieć, że Pana zdjęcia były dla mnie inspiracją w mojej drodze astro. Dziękuję.

pk

[lemarc]

Miło wiedzieć. Pozdrawiam.

[Novotny]

Około 20lat , niestety jak już wzrok zaczyna wysiadać na starość to wtedy dopiero człowieka stać żeby kupić coś sensownego do obserwacji 

[dobrychemik]

Tata - geodeta - zawsze lubił patrzeć w niebo, miał dwie lornetki i m.in. coś takiego:

 

Zatem już jako mały dzieciak wiedziałem co to jest Trójkąt Nieba Letniego, Wielki Wóz, Kasjopeja czy też gdzie jest Polarna. Gdzieś 40 lat temu dostałem na gwiazdkę tą książkę:

Spodobała mi się 

 

Kolejny przełom, to trzecia lub czwarta klasa podstawówki. Zachorowałem na odrę i byłem uziemiony w domu. Tata kupił mi wtedy dwie książki, żebym się za bardzo nie nudził:

 

"Naszymi gwiazdozbiorami" byłem zachwycony. Ta książka stała się moją "biblią astronomiczną". I co najlepsze, w rozdziale poświęconym wytłumaczeniu dlaczego gwiazdy świecą były narysowane atomy! (A atomy lubiłem za sprawą Mamy, która już mi tłumaczyła ich budowę.)

 

Podsumowując: interesuję się astronomią od około 40 lat.

[szdom1]

Moja pierwsza książka to NIEBO NA DŁONI. Do dziś zresztą gości w mojej skromnej biblioteczce domowej. Wydana w 1988r do mnie trafiła około 1995. Przeczytana od dechy do dechy. 
 

[Milena Niemczyk]

Ile odpowiedzi! Jesteście niesamowici Oczywiście zachęcam do dalszego komentowania

[Paether]

Od lata 2000...zleciało 

[midimariusz]

U mnie minęło 36 lat.

[Jarek76]

Jeszcze w łonie mojej mamy

 

[artystasiak]

Ciekawy temat i z przyjemnością podzielę się swoją historią, która jest znacznie inna niż pozostałe.

 

W wieku kilku lat przeżywałem kryzys spowodowany chorobą rok młodszego brata. Ma porażenie mózgowe. Marzyłem tylko o tym, by samodzielnie wstał i zaczął chodzić. W tym celu wypatrywałem spadających gwiazd i wypowiadałem swoje najskrytsze marzenia.
 

Ale i to nic nie zmieniło... 

 

Pomogła wiara w Boga. Brat do dziś nie chodzi, ale zmieniło się moje myślenie i stosunek do jego choroby. Uzdrowieniu uległo moje kalekie myślenie... 

 

Z tego wszystkiego pozostała ta sama chęć spoglądania w niebo. A pasja przerodziła się w pracę zawodową. Dziś powstaje książka „Bóg, ja i Wszechświat”

[barti1972]

Ja pamiętam od małego lubiłem patrzeć w niebo, ale maksymalnie moją fascynację i wyobraźnię rozpaliło "Imperium kontratakuje", które zobaczyłem około 1985, pod koniec podstawówki.

Do tej pory pamiętam moment jak wyszedłem z kina wieczorem i powitało mnie ciemne i pełne gwiazd niebo, stałem i gapiłem się z wypiekami.

Potem każdy bezchmurny wieczór wychodziłem przed dom i patrzyłem w górę. W liceum brałem udział w olimpiadzie astronomicznej, ale z marnym skutkiem:)

Za to w czwartej klasie przypadkiem zajrzałem do kanciapy Pana z fizyki i dostrzegłem w stercie gratów mały teleskop. Nauczyciel wypożyczył mi go i wtedy pierwsze spojrzenie na Księzyc. O rety, kratery!!! Na własne oczy zobaczyć, to co innego. Dlatego nigdy, do tej pory nie interesuje mnie astro foto.

Jednak przez długie lata nie miałem nawet lornetki, dopiero teraz mam ich kilka wraz z refraktorem, jak już wzrok mi siada... Ale póki gwiazdki ostre widzę, to walczę!

 

[porrima]

Interesuję się astronomią "na serio" dokładnie od stycznia 2019r., kiedy przez przypadek natknęłam się na artykuł o przelocie sondy New Horizons w pobliżu skałki znanej wówczas jako Ultima Thule(obecnie Arrokoth). Tak mnie to zafascynowało, że zaczęłam zgłębiać temat... no i pół roku później kupiłam pierwszą lornetkę(DO Starlight 15x70) i zaczęła się przygoda z obserwacjami Pamiętam, że pierwszym światłem były Plejady Wcześniej z gwiazdozbiorów znałam tylko Wielką i Małą Niedźwiedzicę, a z gwiazd - Słońce i Polaris

[Ajot]

Temat nostalgiczny, to i ja powspominam.

Zainteresowałem się astronomią za namową naszego państwa ludowego. U jego schyłku MEN kupił do każdej szkoły newtona TAŁ Alkor 65/502.

Tak więc w pierwszej połowie lat 90-tych w mojej, jak i pewnie w wielu szkołach podstawowych, były wieczorami na boisku szkolnym spotkania kółka astronomicznego.

Pierwsze mgławice, planety, gromady otwarte, niesamowity Księżyc.

Przychodziło ledwie parę dzieciaków, reszty wolała się wyspać albo pograć wieczorami na Amigach albo na pierwszych PC.

Dla mnie wtedy nie istniał świat poza obserwacjami nieba i czytaniem książek o astronomii.

Pamiętam jakie niebo było niemal w centrum Warszawy, teraz tyle gwiazd to można zobaczyć jakieś 20km od stolicy. Ehhh.

W następnych latach jak to u dzieciaka pasja minęła, ale wróciła po ponad 20latach.